Ευρώπη: Το υγρό όνειρο των τραπεζιτών
Ο στόχος των εμπορικών τραπεζών είναι να αντικαταστήσουν τις κυβερνήσεις στην δημιουργία του χρήματος, μετατρέποντας την οικονομία σε όμηρο τους. Αυτό το επιτυγχάνουν έως τώρα με τον προωθούν ως μοναδικό τρόπο δανεισμού του δημοσίου, αυτό της καταφυγής σε μια τεράστια ασφαλή “αγορά” κρατικών ομολόγων. Είναι μια διαδικασία κατά την οποία δίνουν χρήμα και παίρνουν τίτλους.
Το 1694, η Αγγλία αναγκάστηκε να δημιουργήσει την Τράπεζα της Αγγλίας για να αντιμετωπίσει το σοβαρότατο πρόβλημα της εξάρτησης της χώρας από την Ιταλική και Ολλανδική πίστωση. Με παρόμοιο τρόπο (αλλά τελικά εξίσου αποτυχημένο, όπως αποδείχτηκε στην πορεία) επιχείρησαν οι ΗΠΑ να ξεφύγουν από το χρέος με την δημιουργία της Federal Reserve Bank.
Το πρόβλημα είναι πως στην Ευρωπαϊκή Ένωση οι ιδιωτικές τράπεζες έχουν δέσει χειροπόδαρα τις κυβερνήσεις των κρατών μελών και έχουν αντικαταστήσει την κοινοβουλευτική δημοκρατία με την δικτατορία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (η οποία δεν μπορεί θεσμικά να δημιουργήσει πίστωση για τις κυβερνήσεις), των τραπεζών και του Eurogroup. Αυτό το έχουν πάρει χαμπάρι οι γερμανικές και οι γαλλικές τράπεζες και το αξιοποιούν για τους δικούς τους σκοπούς.
Με την είσοδο στο πείραμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, παραδώσαμε την δραχμή, το εθνικό μας νόμισμα. Μαζί με αυτό παραδώσαμε τους τέσσερις πιο αποτελεσματικούς τρόπους αντίδρασης σε μια ύφεση. Καταρχήν, δεν μπορούμε να υποτιμήσουμε το νόμισμα, για να κάνουμε πιο ανταγωνιστικές τις εξαγωγές μας. Επίσης, δεν μπορούμε να υιοθετήσουμε μια αναπτυξιακή νομισματική πολιτική. Επιπλέον, δεν μπορούμε να έχουμε οποιαδήποτε νομισματική πολιτική και ως περιφερειακή χώρα της Ένωσης δεν έχουμε καμία ουσιαστική επιρροή στην ιδιωτική Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (η οποία ανήκει σε άλλες τράπεζες, κεντρικές και ιδιωτικές), παρόλο που είμαστε και εμείς μέτοχοι της με ένα μικρό ποσοστό. Η αντιμετώπιση που έχουμε είναι η ίδια με αυτή που έχουν όλοι οι μικρομέτοχοι σε μεγάλα χρηματιστηριακά σχήματα. Τέλος, δεν μπορούμε να έχουμε αυτόνομη δημοσιονομική πολιτική, λόγω του Συμφώνου Σταθερότητας της ΕΕ. Το τελευταίο αποτελεί ακόμα ένα οξύμωρο του πειράματος της ΕΕ, καθώς υποτίθεται επιτυγχάνει σταθερότητα και ανάπτυξη, αλλά στην πραγματικότητα απαγορεύει τις αποτελεσματικές αντι-κυκλικές, όπως τις λένε, δημοσιονομικές πολιτικές, πράγμα που οδηγεί σε παρατεταμένη ύφεση και έντονη αστάθεια στην Ευρωζώνη!
Οι οικονομικές πολιτικές επισκιάζονται πλέον από την καθολική απαίτηση της αντικατάστασης των παύσεων πληρωμών των οφειλετών στους πιστωτές, με την επιβολή της αναζήτησης δημοσιονομικού πλεονάσματος, το οποίο θα χρησιμοποιηθεί όλο για να πληρωθούν οι τραπεζίτες και οι κάτοχοι κρατικών ομολόγων. Με λίγα λόγια, απαγορεύουν την πολιτική της παύσης πληρωμών, η οποία αποτελούσε το μοναδικό όπλο των οφειλετών, σε περιπτώσεις απεχθούς ή δυσβάσταχτου χρέους, με την αυθαίρετη μετακύλιση του χρέους στου πολίτες της χώρας που χρωστάει. Είναι σαν κάποιος να χρωστάει σε μια τράπεζα και εκείνη να απαιτεί τα λεφτά από όλο του το σόι, από την γειτονιά του και την πόλη του, καθώς το χρέος αποτελεί "συλλογική τους ευθύνη".
Το κυρίαρχο χρηματοπιστωτικό σύστημα απαιτεί να πληρωθεί και δεν το ενδιαφέρει πως. Όμως, αυτό είναι παρανοϊκό. Μαθηματικά, είναι αδύνατο, καθώς το “θαύμα του συσσωρευμένου τόκου” ξεπερνά την δυνατότητα της οικονομίας να ξεχρεώσει. Ο μόνος τρόπος να το κάνει αυτό είναι οι κεντρικές τράπεζες να πλημμυρίσουν τις αγορές με νέο χρήμα, όπως κάνουν οι ΗΠΑ από το 2008. Όταν οι οφειλέτες δεν μπορούν να πληρώσουν, και όταν οι τράπεζες με την σειρά τους δεν μπορούν να πληρώσουν τους καταθέτες, το οικονομικό σύστημα καταφεύγει στην κυβέρνηση και απαιτεί να αποσπάσει εισόδημα από τους “φορολογούμενους” και όχι από τον ίδιο τον χρηματοπιστωτικό τομέα. Ο στόχος της παλαβής αυτής πολιτικής είναι να διασώσει τις χρεοκοπημένες τράπεζες με το να βουτήξει τις τοπικές οικονομίες μέσα σε ένα αέναο βρόχο του συσσωρευόμενου χρέους, μεταφέροντας το κόστος των υπό κατάρρευση τραπεζών στους φορολογούμενους και να υφαρπάξει το σύνολο του πλούτου τους.
Στην ουσία, αυτές οι οικονομικές απαιτήσεις είναι μια αξίωση για φόρο υποτέλειας προς το τραπεζικό σύστημα. Αυτή η πολιτική εφαρμόζεται ελεύθερα από το 2010 στις λεγόμενες χώρες PIIGS (Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία, Ελλάδα, Ιρλανδία.) Στην πραγματικότητα τα pigs είναι οι τύραννοι τραπεζίτες, οι οποίοι συμπεριφέρονται όπως έκαναν τα γουρούνια στο μυθηστόρημα του George Orwell, "η Φάρμα των Ζώων."
Αυτό μας έχει οδηγήσει πανευρωπαϊκά σε μια κατάσταση στην οποία το εισόδημα που χρησιμοποιείται για να πληρωθούν οι πιστωτές, δεν είναι πλέον διαθέσιμο μέσα στην οικονομία της χώρας. Οι περίφημες δόσεις των δανείων που παίρνουμε το ένα μετά το άλλο για να σωθούμε, δεν εισέρχονται καν στην ελληνική επικράτεια, αλλά πάνε κατευθείαν στους πιστωτές. Το αποτέλεσμα είναι πως οι επενδύσεις και η εργασία συρρικνώνονται και η στάση πληρωμών είναι στον ορίζοντα. Σε αυτή την κατάσταση, δημιουργείται η αναμέτρηση της κοινωνίας με τους τραπεζίτες και κάποιος θα πρέπει να υποχωρήσει τελικά. Ο αγώνας θα είναι ανελέητος και σε συνάρτηση με την σημαντική μείωση των φυσικών πόρων, σημαίνει το τέλος της ευημερίας του πλανήτη.
Αυτό δημιουργεί έναπολύ καίριο ερώτημα: Μήπως η πραγματική οικονομία της παραγωγής και της κατανάλωσης θα περιφέρεται πλέον γύρω από την εικονική οικονομία του χρηματοπιστωτικού συστήματος και μήπως οι διαρκώς αυξανόμενες λεόντειες απαιτήσεις του χρηματοπιστωτικού τομέα θα καταβροχθίσουν το πλεόνασμα της οικονομίας, πριν κινηθούν για να την κατασπαράξουν ολοκληρωτικά και αυτή;
Τα τεχνολογικά φιξάκια (πχ. ίντερνετ, ρομποτική, νανοτεχνολογία κλπ), τα οποία ορισμένοι νομίζουν πως είναι εκείνα που κινούν την οικονομία, και οι από μηχανής θεοί που θα μας σώσουν από το γαλαξιακό σκοτάδι, δεν πρόκειται να μας σώσουν εδώ. Αν μπορούσαν, τότε με την αύξηση της παραγωγής που πέτυχε η ανθρωπότητα, θα ήμασταν όλοι πλούσιοι στον δυτικό κόσμο. Θα ήμασταν τόσο πλούσιοι ώστε θα είχαμε αποφύγει το χρέος και θα ζούσαμε σε μια νιρβάνα.
Όμως, η Σχολή του Σικάγο, η κοιτίδα της πανούκλας που λέγεται νεοφιλελευθερισμός, είναι αυτή που επικράτησε και όχι η τεχνολογική ουτοπία. Και επιμένει πως ο σημερινός ανώφελος βασανισμός του πληθυσμού είναι απόλυτα φυσικός, ακόμα και απαραίτητος για να σωθούν οι οικονομίες, μέσα από την διάσωση των τραπεζών και του μηχανισμού του χρέους. Θεωρούν πως αυτά είναι η καρδιά της οικονομίας και όχι απλά παράσιτα γύρω από αυτή, τα οποία την πνίγουν. Αυτή η τρέλα έχει εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο και τον κατασπαράζει. Οι οικονομίες βουλιάζουν βαθύτερα μέσα στο χρέος, παρόλο που λαμβάνουν μέτρα αύξησης της παραγωγικότητας τους.
Η λογική και η καρδιά μας, μας λένε πως ο κόσμος δεν θα έπρεπε να είναι έτσι. Δεν θα έπρεπε να έχουμε αφήσει το χρέος να καταστρέφει ολόκληρες οικονομίες και κοινωνίες, επειδή δεν υπάρχει πρόβλεψη στο σύστημα για το πως θα αποπληρωθεί σε περίπτωση ύφεσης. Υποτίθεται πως η οικονομία υπάρχει για να υπηρετεί την ανθρωπότητα και όχι το αντίθετο. Παρόλα αυτά, αυτή η ανισότητα είναι στην ουσία και ο βασικός κινητήριος παράγοντας που καθορίζει αν κάποια χώρα θα ανθίσει, ή αν θα συρρικνωθεί. Με αυτό το σύστημα κάποιοι είναι θύτες και κάποιοι θύματα και για αυτό οι θύτες το θέλουν.
Η σκλαβιά μέσω του χρέους
Ο οικονομολόγος John Kenneth Galbraith μας εξηγεί πως η τραπεζική και η δημιουργία του χρέους είναι ένα αξίωμα τόσο απλό, που το μυαλό δεν το δέχεται και το απορρίπτει. Γιατί η τραπεζική και το χρέος είναι η μετατροπή του τίποτα, σε κάτι, από το κοπανιστό αέρα. Είναι η αποθέωση της απατεωνιάς. Είναι ο παράδεισος των τσαμπατζήδων, καθώς είναι μια διαστρεύλωση της αρχικής λειτουργίας των τραπεζών, πως αυτές δίνουν δάνεια γιατί έχουν καταθέσεις στα χέρια τους. Στην πραγματικότητα, δεν έχουν τίποτε άλλο από αέρα κοπανιστό και το ηλεκτρονικό χρήμα που εκδίδουν μέσα από το πληκτρολόγιο, είναι το ίδιο πλαστό με αυτό που θα δημιουργούσε ένας παραχαράκτης, καθώς δεν έχει καμία ανταπόκριση στην πραγματικότητα. Η διαφορά είναι πως οι τράπεζες έχουν επιτύχει να έχουν το προνόμιο της δημιουργίας χρήματος (το οποίο τώρα ξέρουμε πως θα έπρεπε να είχε παραμείνει στα κράτη) και δεν έχουν κανένα κόστος στην δημιουργία χρήματος, γιατί είναι από τον κοπανιστό αέρα. Αρκεί μερικές εντολές στο πληκτρολόγιο, και ο πλούτος αυξάνει. Η ερώτηση είναι ποιος πλούτος; Όμως, για να λέμε την αλήθεια το δωρεάν εικονικό χρήμα έχει μια απήχηση στην πραγματική οικονομία, καθώς μέσω της λογιστικής, αυξάνει τον πληθωρισμό με εκθετικό τρόπο, συνεπώς την καθιστά μη βιώσιμη.
Όταν υπάρχει ένα κενό, η φύση τείνει να το καλύψει. Η νεοφιλελεύθερη οικονομία, καλύπτει τα κενά στην οικονομία, πνίγοντας τις αγορές και τις συνειδήσεις των ανθρώπων με πακτωλούς ανύπαρκτων χρημάτων. Αυτό οδήγησε μέρος της κοινωνίας να θεωρεί πως όλα είναι, και πρέπει να είναι, δωρεάν για τους ίδιους και πως το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να αρπάξουν από την υπόλοιπη κοινωνία και τον πλανήτη. Σήμερα, το απόστημα αυτών των ηθικών τσαμπατζήδων έχει σπάσει και οι ίδιοι έχουν εξαπλωθεί σαν πανδημία μέσα στην κοινωνία, σε βαθμό που έχουν καταλύσει το ίδιο το πολιτικό σύστημα.
Οι τζαμπατζίδες μπορούν να μείνουν όμως σε θέση εξουσίας, κρατώντας τα προνόμια τους και αποτρέποντας τις παραγραφές χρεών από τους οφειλέτες τους, μόνο για όσο χρονικό διάστημα μπορούν να αποτρέψουν να εξαπλωθεί μια ευρεία ηθική αντίσταση της υπόλοιπης κοινωνίας. Αυτή θα εστιαστεί να αντιταχθεί στο φαύλο δόγμα της εποχής πως το μόνο πράγμα για το οποίο υπαρχει η οικονομία είναι για να λειτουργεί σαν ένα εργαλείο που χρησιμοποιούν οι πιστωτές για να μεταθέσουν τις απαιτήσεις τους στην κοινωνία, μέχρι να εξαντλούν την δυνατότητα της να τις πληρώσει. Η αντίσταση αυτή θα πρέπει να έγκειται στην θέση πως το φρένο στην οικονομία είναι κλειδί στην ανάπτυξη, και πως δεν είναι όλα μια τσάμπα ανεξέλεγκτη μεταφορά πλούτου.
Αν θα γίνει ποτέ δημοψήφισμα στην Ελλάδα, για το αν θα συνεχίσουμε την τρελή μας πορεία προς τον γκρεμό, ο οποίος μας παρουσιάζεται από την προπαγάνδα του τραπεζικού λόμπι σαν αυτοκινητόδρομος, θα πρέπει να απαντήσουμε στα παραπάνω ερωτήματα, όπως έκανε και η Ισλανδία πριν από εμάς.
Και επειδή πολλοί, σε όλο τον κόσμο, έχουν πάρει χαμπάρι το επικίνδυνο παιχνίδι που παίζει η ΕΚΤ με την χώρα μας, η Yves Smith σχολίασε πρόσφατα σχετικά με το αν θα πρέπει η Ελλάδα να δεχτεί ή να απορρίψει τους νέους σκληρούς όρους.
[Συνεχίζεται...]
 |
| Ας αρχίσει το φαγοπότι! |
Το 1694, η Αγγλία αναγκάστηκε να δημιουργήσει την Τράπεζα της Αγγλίας για να αντιμετωπίσει το σοβαρότατο πρόβλημα της εξάρτησης της χώρας από την Ιταλική και Ολλανδική πίστωση. Με παρόμοιο τρόπο (αλλά τελικά εξίσου αποτυχημένο, όπως αποδείχτηκε στην πορεία) επιχείρησαν οι ΗΠΑ να ξεφύγουν από το χρέος με την δημιουργία της Federal Reserve Bank.
Το πρόβλημα είναι πως στην Ευρωπαϊκή Ένωση οι ιδιωτικές τράπεζες έχουν δέσει χειροπόδαρα τις κυβερνήσεις των κρατών μελών και έχουν αντικαταστήσει την κοινοβουλευτική δημοκρατία με την δικτατορία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (η οποία δεν μπορεί θεσμικά να δημιουργήσει πίστωση για τις κυβερνήσεις), των τραπεζών και του Eurogroup. Αυτό το έχουν πάρει χαμπάρι οι γερμανικές και οι γαλλικές τράπεζες και το αξιοποιούν για τους δικούς τους σκοπούς.
 |
| Η κοινωνική πυραμίδα της κοινωνίας του 1984 του Orwell. Παρατηρήστε πόσες ομοιότητες έχει με την σημερινή: Πάνω πάνω ο Μεγάλος Αδελφός, μετά το 2% είναι τα αφεντικά, ακολουθούν οι υπηρέτες των αφεντικών και στο τέλος έρχεται ο λαός με 85%! Σύμπτωση; |
Οι οικονομικές πολιτικές επισκιάζονται πλέον από την καθολική απαίτηση της αντικατάστασης των παύσεων πληρωμών των οφειλετών στους πιστωτές, με την επιβολή της αναζήτησης δημοσιονομικού πλεονάσματος, το οποίο θα χρησιμοποιηθεί όλο για να πληρωθούν οι τραπεζίτες και οι κάτοχοι κρατικών ομολόγων. Με λίγα λόγια, απαγορεύουν την πολιτική της παύσης πληρωμών, η οποία αποτελούσε το μοναδικό όπλο των οφειλετών, σε περιπτώσεις απεχθούς ή δυσβάσταχτου χρέους, με την αυθαίρετη μετακύλιση του χρέους στου πολίτες της χώρας που χρωστάει. Είναι σαν κάποιος να χρωστάει σε μια τράπεζα και εκείνη να απαιτεί τα λεφτά από όλο του το σόι, από την γειτονιά του και την πόλη του, καθώς το χρέος αποτελεί "συλλογική τους ευθύνη".
Το κυρίαρχο χρηματοπιστωτικό σύστημα απαιτεί να πληρωθεί και δεν το ενδιαφέρει πως. Όμως, αυτό είναι παρανοϊκό. Μαθηματικά, είναι αδύνατο, καθώς το “θαύμα του συσσωρευμένου τόκου” ξεπερνά την δυνατότητα της οικονομίας να ξεχρεώσει. Ο μόνος τρόπος να το κάνει αυτό είναι οι κεντρικές τράπεζες να πλημμυρίσουν τις αγορές με νέο χρήμα, όπως κάνουν οι ΗΠΑ από το 2008. Όταν οι οφειλέτες δεν μπορούν να πληρώσουν, και όταν οι τράπεζες με την σειρά τους δεν μπορούν να πληρώσουν τους καταθέτες, το οικονομικό σύστημα καταφεύγει στην κυβέρνηση και απαιτεί να αποσπάσει εισόδημα από τους “φορολογούμενους” και όχι από τον ίδιο τον χρηματοπιστωτικό τομέα. Ο στόχος της παλαβής αυτής πολιτικής είναι να διασώσει τις χρεοκοπημένες τράπεζες με το να βουτήξει τις τοπικές οικονομίες μέσα σε ένα αέναο βρόχο του συσσωρευόμενου χρέους, μεταφέροντας το κόστος των υπό κατάρρευση τραπεζών στους φορολογούμενους και να υφαρπάξει το σύνολο του πλούτου τους.
 |
| "Όλα τα ζώα είναι ίσα, όμως κάποια ζώα είναι πιο ίσα από τα άλλα" ~ Φάρμα των Ζώων, George Orwell |
Αυτό μας έχει οδηγήσει πανευρωπαϊκά σε μια κατάσταση στην οποία το εισόδημα που χρησιμοποιείται για να πληρωθούν οι πιστωτές, δεν είναι πλέον διαθέσιμο μέσα στην οικονομία της χώρας. Οι περίφημες δόσεις των δανείων που παίρνουμε το ένα μετά το άλλο για να σωθούμε, δεν εισέρχονται καν στην ελληνική επικράτεια, αλλά πάνε κατευθείαν στους πιστωτές. Το αποτέλεσμα είναι πως οι επενδύσεις και η εργασία συρρικνώνονται και η στάση πληρωμών είναι στον ορίζοντα. Σε αυτή την κατάσταση, δημιουργείται η αναμέτρηση της κοινωνίας με τους τραπεζίτες και κάποιος θα πρέπει να υποχωρήσει τελικά. Ο αγώνας θα είναι ανελέητος και σε συνάρτηση με την σημαντική μείωση των φυσικών πόρων, σημαίνει το τέλος της ευημερίας του πλανήτη.
Αυτό δημιουργεί έναπολύ καίριο ερώτημα: Μήπως η πραγματική οικονομία της παραγωγής και της κατανάλωσης θα περιφέρεται πλέον γύρω από την εικονική οικονομία του χρηματοπιστωτικού συστήματος και μήπως οι διαρκώς αυξανόμενες λεόντειες απαιτήσεις του χρηματοπιστωτικού τομέα θα καταβροχθίσουν το πλεόνασμα της οικονομίας, πριν κινηθούν για να την κατασπαράξουν ολοκληρωτικά και αυτή;
Τα τεχνολογικά φιξάκια (πχ. ίντερνετ, ρομποτική, νανοτεχνολογία κλπ), τα οποία ορισμένοι νομίζουν πως είναι εκείνα που κινούν την οικονομία, και οι από μηχανής θεοί που θα μας σώσουν από το γαλαξιακό σκοτάδι, δεν πρόκειται να μας σώσουν εδώ. Αν μπορούσαν, τότε με την αύξηση της παραγωγής που πέτυχε η ανθρωπότητα, θα ήμασταν όλοι πλούσιοι στον δυτικό κόσμο. Θα ήμασταν τόσο πλούσιοι ώστε θα είχαμε αποφύγει το χρέος και θα ζούσαμε σε μια νιρβάνα.
Όμως, η Σχολή του Σικάγο, η κοιτίδα της πανούκλας που λέγεται νεοφιλελευθερισμός, είναι αυτή που επικράτησε και όχι η τεχνολογική ουτοπία. Και επιμένει πως ο σημερινός ανώφελος βασανισμός του πληθυσμού είναι απόλυτα φυσικός, ακόμα και απαραίτητος για να σωθούν οι οικονομίες, μέσα από την διάσωση των τραπεζών και του μηχανισμού του χρέους. Θεωρούν πως αυτά είναι η καρδιά της οικονομίας και όχι απλά παράσιτα γύρω από αυτή, τα οποία την πνίγουν. Αυτή η τρέλα έχει εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο και τον κατασπαράζει. Οι οικονομίες βουλιάζουν βαθύτερα μέσα στο χρέος, παρόλο που λαμβάνουν μέτρα αύξησης της παραγωγικότητας τους.
Η λογική και η καρδιά μας, μας λένε πως ο κόσμος δεν θα έπρεπε να είναι έτσι. Δεν θα έπρεπε να έχουμε αφήσει το χρέος να καταστρέφει ολόκληρες οικονομίες και κοινωνίες, επειδή δεν υπάρχει πρόβλεψη στο σύστημα για το πως θα αποπληρωθεί σε περίπτωση ύφεσης. Υποτίθεται πως η οικονομία υπάρχει για να υπηρετεί την ανθρωπότητα και όχι το αντίθετο. Παρόλα αυτά, αυτή η ανισότητα είναι στην ουσία και ο βασικός κινητήριος παράγοντας που καθορίζει αν κάποια χώρα θα ανθίσει, ή αν θα συρρικνωθεί. Με αυτό το σύστημα κάποιοι είναι θύτες και κάποιοι θύματα και για αυτό οι θύτες το θέλουν.
Η σκλαβιά μέσω του χρέους
 |
| John Kenneth Galbraith |
Όταν υπάρχει ένα κενό, η φύση τείνει να το καλύψει. Η νεοφιλελεύθερη οικονομία, καλύπτει τα κενά στην οικονομία, πνίγοντας τις αγορές και τις συνειδήσεις των ανθρώπων με πακτωλούς ανύπαρκτων χρημάτων. Αυτό οδήγησε μέρος της κοινωνίας να θεωρεί πως όλα είναι, και πρέπει να είναι, δωρεάν για τους ίδιους και πως το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να αρπάξουν από την υπόλοιπη κοινωνία και τον πλανήτη. Σήμερα, το απόστημα αυτών των ηθικών τσαμπατζήδων έχει σπάσει και οι ίδιοι έχουν εξαπλωθεί σαν πανδημία μέσα στην κοινωνία, σε βαθμό που έχουν καταλύσει το ίδιο το πολιτικό σύστημα.
Οι τζαμπατζίδες μπορούν να μείνουν όμως σε θέση εξουσίας, κρατώντας τα προνόμια τους και αποτρέποντας τις παραγραφές χρεών από τους οφειλέτες τους, μόνο για όσο χρονικό διάστημα μπορούν να αποτρέψουν να εξαπλωθεί μια ευρεία ηθική αντίσταση της υπόλοιπης κοινωνίας. Αυτή θα εστιαστεί να αντιταχθεί στο φαύλο δόγμα της εποχής πως το μόνο πράγμα για το οποίο υπαρχει η οικονομία είναι για να λειτουργεί σαν ένα εργαλείο που χρησιμοποιούν οι πιστωτές για να μεταθέσουν τις απαιτήσεις τους στην κοινωνία, μέχρι να εξαντλούν την δυνατότητα της να τις πληρώσει. Η αντίσταση αυτή θα πρέπει να έγκειται στην θέση πως το φρένο στην οικονομία είναι κλειδί στην ανάπτυξη, και πως δεν είναι όλα μια τσάμπα ανεξέλεγκτη μεταφορά πλούτου.
 |
| Yves Smith |
Και επειδή πολλοί, σε όλο τον κόσμο, έχουν πάρει χαμπάρι το επικίνδυνο παιχνίδι που παίζει η ΕΚΤ με την χώρα μας, η Yves Smith σχολίασε πρόσφατα σχετικά με το αν θα πρέπει η Ελλάδα να δεχτεί ή να απορρίψει τους νέους σκληρούς όρους.
“Αυτό είναι πως μοιάζει η σκλαβιά λόγω χρέους σε εθνικό επίπεδο. Η Ελλάδα μοιάζει να προχωράει ακάθεκτη για να βρεθεί κάτω από την (σιδερένια) φτέρνα των τραπεζιτών, με παρόμοιο τρόπο όπως είχε συμβεί στις φάρμες του Νότου, αμέσως μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο της Αμερικής. Οι ιδιοκτήτες τους είχαν βαπτιστεί “χρεαγρότες” (debtcroppers). Οι αποπληθωριστικές πολιτικές της εποχής είχαν αφήσει πολλούς με απλήρωτες υποθήκες, οι οποίες γίνονταν ολοένα και πιο δύσκολες να εξυπηρετηθούν.
Πολλοί έπεσαν σε κατάσταση δουλοπαροικίας. Οι αγρότες υπέφεραν από έλλειψη ρευστών και έθεσαν ενέχυρο την συγκομιδή τους σε κάποιους έμπορους, οι οποίοι με την σειρά τους ανέλαβαν έναν ρόλο γονέα που κακοποιεί το παιδί τους, και έφτανα σε σημείο να δίνουν στους αγρότες λίστα των αγαθών που θα μπορούσαν να έχουν στην φάρμα τους και με τι τρόφιμα θα μπορούσαν να συντηρήσουν την οικογένειά τους. Παράλληλα, άρχισαν να μοιράζουν την περιουσία των αγροτών, κατά το δοκούν.
Οι έμποροι όχι μόνο επέβαλαν τόκο στα δάνεια που έδωσαν, αλλά πούλησαν παρακάτω τις σοδειές με κέρδος για τους ίδιους 30 τοις εκατό, και παραπάνω, από την τιμή πώλησης. Το σύστημα λειτουργούσε, και είχε σχεδιαστεί, με τέτοιο τρόπο έτσι ώστε η παραγωγή του αγρότη να μην τον βγάλει ποτέ από το χρέος (οι έμποροι είχαν κάνει συμβόλαια έτσι ώστε θα πλήρωναν ότι επιθυμούσαν για την συγκομιδή, ενώ απαγόρευαν στους αγρότες να την πουλήσουν σε τρίτους.) Αυτή η υποτέλεια χρέους οδήγησε σε επανάσταση, με την μορφή λαϊκού κινήματος."
Yves Smith, “Will Greeks Defy Rape and Pillage By Barbarians Bankers? An E-Mail from Athens,”Naked Capitalism, 30 Μαΐου 2011
[Συνεχίζεται...]
