8 Ιουνίου 2011

Ο Παγκόσμιος Οικονομικός Πόλεμος και η Ελλάδα (Μέρος 1ο)

Όταν η χώρα μας αντάλλαξε την δραχμή για το ευρώ το 2000, οι περισσότεροι Έλληνες ήταν υπέρ του να γίνουμε μέλος της ευρωζώνης. Οι ελπίδες μας ήταν πως η συμμετοχή μας στην Ευρώπη θα μας εξασφάλιζε ένα καλύτερο μέλλον, σταθερότητα, καλύτερους μισθούς και ένα “ευρωπαϊκό” επίπεδο ζωής. Πολλοί λίγοι είδαν πως υπήρχε ένα ανυπέρβλητο πρόβλημα, το οποίο μας οδήγησε στην σημερινή κατάσταση, την εφαρμοσμένη δημοσιονομική πολιτική των τελευταίων ετών.

Πάνω στην γενική ευρωπαϊκή ευημερία μας, έχουμε ξεχάσει πως το 1999 η Ελλάδα ήταν η μοναδική χώρα που είχε εξαιρεθεί από την συμμετοχή στην ευρωζώνη, καθώς δεν πληρούσε τα κριτήρια της Συνθήκης του Μάαστριχ για την υποψηφιότητά της. Με έναν “μαγικό” τρόπο η κυβέρνηση Σημίτη κατάφερε να περιορίσει το έλλειμμα του πληθωρισμού στο 3% του ΑΕΠ και το εξωτερικό χρέος της χώρας στο 60%. Έτσι η χώρα μας έγινε πανηγυρικά μέλος της ΕΕ.


Αυτό τον καιρό μαθαίνουμε πως το κατάφερε αυτό κυριολεκτικά με πλαστογραφία και με την συνέργεια της πειρατικής τράπεζας Goldman Sachs, η οποία αμείφθηκε από πάνω με € 20 Δις για να “δημιουργήσει” τα “απαραίτητα στοιχεία”, με την λεγόμενη “δημιουργική λογιστική”, τα οποία μας οδήγησαν μέσα στην ευρωζώνη. Καθόλου συμπτωματικά, η ίδια τράπεζα είναι αυτή που ηγείται της οικονομικής επίθεσης κατά της χώρας μας σήμερα. Σε αυτό θα επανέλθω αργότερα.

Ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης
γιορτάζει για την ανάληψη των πρώτων του ευρώ...
Όμως δεν είμαστε μόνο εμείς οι Έλληνες οι φταίχτες για την κατάσταση γύρω μας. Το όλο οικοδόμημα της Ευρώπης είναι χτισμένο πάνω σε πολύ σαθρά θεμέλια. Το ευρώ είχε σοβαρά δημοσιονομικά και νομισματικά προβλήματα από το ξεκίνημά του. Αυτό το αποδεικνύει πως το πρόβλημα δεν είναι μόνο ελληνικό, όπως μας το παρουσιάζουν, αλλά πανευρωπαϊκό.

Η Ευρώπη στήθηκε πάνω στην αρχή πως όλα τα κράτη θα πρέπει να αγωνιστούν για να “αξίζουν” την συμμετοχή τους στην ΕΕ και πως τα πλουσιότερα κράτη της ευρωζώνης δεν θα έκαναν σχεδόν τίποτε για να στηρίξουν τα πιο αδύναμα, για να φτάσουν και εκείνα σε ένα κοινό ευρωπαϊκό επίπεδο οικονομίας. Αυτή η δαρβίνεια οικονομική πολιτική είναι εκ διαμέτρου αντίθετη με αυτή λ.χ. των ΗΠΑ, στην οποία η ομοσπονδιακή κυβέρνηση έως τώρα στήριζε τις περιοχές με ύφεση (πχ. της αυτοκινητοβιομηχανίας της στην Πολιτεία του Ιλινόις ή την οικονομική βοήθεια σε περιοχές που πλήττονται από φυσικές καταστροφές.) Η βασική διαφορά ανάμεσα στα δύο κράτη είναι η έλλειψη κεντρικής νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας στην ΕΕ, πράγμα που αποτελεί και το αδύναμο σημείο της.

Η Επίτροπος ονειρεύτηκε δραχμές...
Πηγή: librodoro.blogspot.com
Σαφώς υπάρχουν οι ευρωπαϊκοί θεσμοί, όπως το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ή η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, όμως στην πραγματικότητα αυτοί οι θεσμοί έχουν εκφυλιστεί μέσα σε 10 μόλις χρόνια ύπαρξης της Ένωσης και έχουν καταντήσει να έχουν ένα τελετουργικό κυρίως ρόλο και να εξυπηρετούν το βόλεμα μιας στρατιάς γραφειοκρατών πολιτικάντηδων, οι οποίοι εξαγοράζονται με αυτό τον τρόπο από τις τράπεζες για να συνταχθούν με τα συμφέροντα και τις πολιτικές τους.

Το πρόσφατο παράδειγμα της Ευρω-Δαμανάκη μας δείχνει πως ένας άνθρωπος που είχε πρωτοστατήσει 38 χρόνια πριν στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, ξαφνικά γίνεται το παπαγαλάκι του διεθνούς τραπεζικού συστήματος, αμαυρώνοντας για πάντα την ιστορική μνήμη και την ίδια την κληρονομιά της. Η απάντηση στο γιατί το έκανε αυτό, είναι προφανής: Έχει απορροφηθεί από αυτό το σιχαμένο, άρρωστο και αδιέξοδο σύστημα, όπως όλοι τους άλλωστε, τίμιοι και άτιμοι, καλοπροαίρετοι και απατεώνες.


Φοβού τους Δαναούς...

Ο σχεδιασμός του ευρώ έκρυβε παγίδες
Όπως και στις ΗΠΑ, και όπως στις περισσότερες χώρες του κόσμου, η οικονομική “βοήθεια” της ΕΕ εξυπηρετεί τα συμφέροντα των μεγαλύτερων κρατών - ένας συνδυασμός προώθησης των εξαγωγών των ισχυρών οικονομικά χωρών προς τις πιο αδύναμες και διάσωσης των τραπεζών των κύριων κρατών πιστωτών της ΕΕ: Της Γερμανίας, της Γαλλίας και της Ολλανδίας.

Ο καταστατικός χάρτης της ΕΕ απαγορεύει την ΕΚΤ από το να χρηματοδοτεί κρατικά ελλείμματα και εμποδίζει (ο όρος που χρησιμοποιείται είναι “σώζει”) τα κράτη μέλη από το να πρέπει να πληρώσουν την “δημοσιονομική ανευθυνότητα” των κρατών που έχουν ελλείμματα στον προϋπολογισμό τους. Αυτή η “σκληρή” πολιτική είναι και το τίμημα που πρέπει να πληρώσουν οι πιο αδύναμες οικονομικά χώρα για να γίνουν μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Όμως σε μια υπο δημιουργία κρατική οντότητα, όπως είναι η Ένωση, χρειάζονται θεσμοί να λειτουργούν. Στην πραγματικότητα οι ευρωπαϊκοί θεσμοί δεν λειτουργούν στο ελάχιστο. Το Κοινοβούλιο δεν έχει την εξουσία να νομοθετεί και να επιβλέπει θέματα όπως φορολογικά, οικονομικά και στρατιωτικά θέματα. Η Επιτροπή απλά λέει ναι σε όλα. Στην ουσία η ΕΕ δεν είναι, ούτε πρόκειται να γίνει ενιαίο κράτος, για πολλούς λόγους. Είναι μια χαλαρή συνομοσπονδία στην οποία κάθε κράτος φροντίζει για τα δικά του. Αυτή είναι η συνταγή για μια σίγουρη καταστροφή.

Πάνω σε αυτό, έχει προστεθεί ένα άλλο, μεγαλύτερο πρόβλημα: Η ανέλιξη και η καθολική επικράτηση του τραπεζισμού και της καταστροφικής θεωρίας του νεοφιλελευθερισμού.

Όλα τα ελλείμματα στον δημόσιο προϋπολογισμό - ακόμα και για δημόσιες επενδύσεις για δημιουργία υποδομής - πρέπει να χρηματοδοτούνται μέσω του χρέους σε ιδιωτικές τράπεζες, με όλο και υψηλότερα επιτόκια. Σε αυτό το περιβάλλον, το οποίο επιδεινώνεται μέρα με την μέρα, καθώς τα κράτη χαρακτηρίζονται από τους ιδιωτικούς οίκους αξιολόγησης (οι οποίοι συνεργάζονται στενά με τις τράπεζες) ως όλο και πιο “επικίνδυνες επενδύσεις”. Με την σειρά τους οι τράπεζες, επωφελούνται από αυτό και θέτουν ολοένα και υψηλότερα επιτόκια, τα οποία τα κράτη φυσικά δεν μπορούν να αντέξουν.
Οι τραπεζίτες αντεπιτίθενται...
Η ΕΚΤ δεν χρηματοδοτεί τα ελλείμματα, ούτε την ανάπτυξη των κρατών της ευρωζώνης. Ούτε όμως τα κράτη μέλη δεν είναι πρόθυμα να το κάνουν.

Αυτό σημαίνει πως το οι δαπάνες στα μονοπώλια, δηλαδή στις μεταφορές, την ενέργεια, τις επικοινωνίες, την ύδρευση και σε άλλες κύριες υποδομές, οι οποίες ως τώρα ανήκαν στην σφαίρα του δημοσίου και παρείχαν τιμολόγια επιδοτούμενα από το κράτος, πλέον μεταφέρονται σε ιδιώτες. Αμέσως μετά τα τιμολόγια τους θα τεθούν αρκετά ψηλά για να καλύψουν τους τόκους και άλλα οικονομικά έξοδα, τους υψηλούς μισθούς και τα μπόνους της διοίκησης, αλλά και το τεράστιο κόστος μιας κερδοσκοπικής φιλοσοφίας,δηλαδή της διαχείρισης του κοινωνικού και πολιτικού περιβάλλοντος στο οποίο συντελείται η οικονομική δραστηριότητα και όχι με την παροχή προστιθέμενης αξίας. Όλα αυτά συμβαίνουν καθώς η ρυθμιστική δυνατότητα του κράτους έχει ήδη υπονομευτεί, στο όνομα της “ελεύθερης αγοράς.”

Αυτό μετατρέπει αυτόματα τις χώρες που μπαίνουν σε αυτές τις διαδικασίες, σε μη-ανταγωνιστικές. Επίσης αυτό σημαίνει πως το αφόρητο χρέος προς τις τράπεζες, που δημιουργήθηκε τεχνητά μέσω της “μαγείας” του συσσωρευμένου τόκου, δημιουργεί αστοχίες σε όλο το φάσμα του εμπορίου και των αγορών, ανεργία και γενική φτώχεια. Το αποτέλεσμα είναι η αναμέτρηση των λαών της Ευρώπης με τις δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις, όπως βλέπουμε και στην χώρα μας αυτές τις μέρες. Δεν λέω πως δεν είναι απόλυτα υπεύθυνες οι ίδιες για εδώ που μας έφεραν. Όμως, άτομα πιο πονηρά από τους ίδιους, πρόκειται να στοχοποιήσουν το ίδιο το δημοκρατικό πολίτευμα, φορτώνοντας του τις δικές τους αποτυχίες, με στόχο να στήσουν μια απολυταρχική τραπεζική δεσποτεία στην θέση του και να γίνουν αφεντικά των υπολοίπων.

Πρόκειται για έναν Δούρειο Ίππο ο οποίος εμφανίστηκε με την μορφή μιας δημοκρατικής Ευρώπης και μας οδηγεί στην νεοφεουδαρχία και στην σκλαβιά.

[Θα βρείτε την συνέχεια του άρθρου εδώ >> ]