Η εξαπάτηση του νου
Οι τραπεζίτες επιχειρούν να αποσπάσουν τους ψηφοφόρους και τους πολιτικούς από το να συνειδητοποιήσουν πως η “κανονικότητα” δεν μπορεί να επανέλθει ποτέ, χωρίς την απαλοιφή του χρέους που έχει μετατρέψει την οικονομία σε μη-βιώσιμη. Όσο μεγαλώνει το χρέος, τόσο περισσότερο θα απαιτείται η λιτότητα με στόχο να αποπληρώνονται τα χρέη στους τραπεζίτες και τους κατόχους ομολόγων. Αυτό οδηγεί σε αδιέξοδο. Η λιτότητα κάνει τα πράγματα χειρότερα, με το να ενισχύει τον αποπληθωρισμό του χρέους. Αυτό που κάνει το πολιτικό μας σύστημα, σε συνέργεια με τους τραπεζίτες, είναι να προσποιείται πως η λιτότητα βοηθάει τις οικονομίες, ενώ στην πραγματικότητα, τις καταστρέφει.
Τα τραπεζικά λόμπι ισχυρίζονται μέσω του μηχανισμού προπαγάνδας τους πως η συρρίκνωση της αγοράς θα χαμηλώσει τους μισθούς και τις συντάξεις και “θα μεταμορφώσει την οικονομία σε πιο ανταγωνιστική” με το να “σπρώξει έξω το λίπος”. Αυτό που δεν μας λένε είναι πως το “λίπος” είναι στην πραγματικότητα το συσσωρευμένο χρέος. Είναι οι τόκοι, τα τραπεζικά έξοδα, η απόσβεση και τα πρόστιμα τα οποία αυξάνουν κατακόρυφα το κόστος των επιχειρήσεων, το κόστος της ζωής και το κόστος της διακυβέρνησης.
Όταν προέκυψε η αδυναμία αποπληρωμής του αρχικού χρέους, η χώρα οδηγήθηκε μέσω του Μνημονίου στην εύκολη λύση: στην σύναψη δανείων για να πληρωθεί το αρχικό χρέος. Πρόκειται για ένα οξύμωρο το οποίο συντηρεί προσωρινά το σύστημα και εμποδίζει το κράτος από την άμεση χρεωκοπία, αυξάνοντας ακόμα περισσότερο το χρέος.
Καθώς οι τράπεζες βλέπουν πως έχουμε πλησιάσει το σημείο που δεν θα μπορούμε να εξυπηρετήσουμε τις δόσεις των δανείων, έχουν κινητοποιήσει τους κύριους πιστωτές της χώρας, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ, να μας δανείσουν περισσότερα χρήματα μέσω του Μνημονίου ΙΙ. Ιδεατά, το νέο μνημόνιο θα μεταφέρει τον επικίνδυνο αυτό χρέος από τις τράπεζες στην ίδια την κυβέρνηση και τους “φορολογούμενους.”
Το επόμενο βήμα είναι να φύγει το χρέος από τα λογιστικά βιβλία των τραπεζών και των μεγάλων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, για να μην υποστούν αυτά την ζημία από τα ελληνικά κρατικά ομόλογα (αλλά και τα ιρλανδικά τραπεζικά ομόλογα, τα ισπανικά κ.ο.κ.). Αυτό θα επιτρέψει στους παραπάνω οργανισμούς να ξεφορτωθούν τα “σκουπίδια” που έχουν στην κατοχή τους και να αντιστρέψουν τις ζημιές τους από τα κακά στοιχήματα που είχαν κάνει. Όλα αυτά σε βάρος των “κορόιδων”, δηλαδή του γενικού πληθυσμού.
Στο τέλος είναι σίγουρο πως το χρέος δεν θα μπορεί να αποπληρωθεί. Το μόνο που απασχολεί τους υψηλά αμειβόμενους μάνατζερ είναι πως θα μεταφέρουν την στιγμή της χρεοκοπίας για όσο το δυνατόν περισσότερο. Μετά, θα επιχειρήσουν να διαφύγουν (ως άτομα και ως οργανισμοί), αφήνοντας τις κυβερνήσεις και τους φορολογούμενους να υποστούν τις συνέπειες, οι οποίοι θα επωμιστούν το σύνολο των χρεών τους.
Για να το επιτύχουν αυτό, έχουν ένα σημαντικό εμπόδιο: Θα πρέπει να βρουν τρόπο για να παρακάμψουν την κοινοβουλευτική δημοκρατία και τις πολιτικές της. Η διαδικασία της αποεπένδυσης και της μετατροπής των απωλειών τους, σε κέρδη, απαιτεί πρωτίστως να μεταφερθεί η δυνατότητα οικονομικής πολιτικής από τα χέρια των εκλεγμένων κυβερνήσεων στα χέρια των οικονομικών σχεδιαστών.
Με αυτό τον τρόπο το σχέδιο είναι να αντικατασταθεί σύντομα η κοινοβουλευτική δημοκρατία με τραπεζική ολιγαρχία.
Υψηλότερα επιτόκια, ασφαλέστερες τράπεζες: Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου
Ο ρόλος της ΕΚΤ και του ΔΝΤ είναι για να βεβαιωθεί το χρηματοπιστωτικό σύστημα πως οι τραπεζίτες θα πληρωθούν στο ακέραιο. Μια ολόκληρη δεκαετία χαλαρών δημοσιονομικών πολιτικών, κλοπής, πλαστοφραφίας, ψεμάτων και δημιουργικής λογιστικής έχει πλέον βγει στην επιφάνεια. Οι τραπεζίτες και οι κερδοσκόποι αντέδρασαν με το να αυξήσουν τα επιτόκια δανεισμού, τα οποία θα πρέπει να πληρώσει η Ελλάδα για το αυξημένο κίνδυνο χρεωκοπίας που αντιμετωπίζει. Σαν ένα επιπλέον βήμα για να μην χάσουν, οι τραπεζίτες εξουσιοδότησαν την Τρόικα για να απαιτήσει το χρέος από τους ίδιους τους Έλληνες φορολογούμενους.
Το μεγάλο ερώτημα είναι πως η λιτότητα που προωθεί η Τρόικα, δηλαδή οι εκπρόσωποι του τραπεζικού λόμπι, θα μας οδηγήσει στην ανάπτυξη, όπως διαφημίζει. Αυτή η ιδέα είναι εντελώς λανθασμένη, αλλά βοηθάει σαν πρόσχημα για να προωθηθεί αυτή η οικονομική επίθεση, σαν κάτι το οποίο θα “σώσει” το θύμα της.
Το αντάλλαγμα που μας προσφέρεται τώρα, “δίνουν δάνεια, δίνουμε ιδιωτικοποίηση”, ονομάστηκε υποκριτικά ως “διάσωση της Ελλάδας” αντί για “διάσωση των Γερμανικών, Γαλλικών και Ολλανδικών τραπεζών που κατέχουν ελληνικά κρατικά ομόλογα.” Οι οικονομικοί αναλυτές μας είχαν προειδοποιήσει: “Από την αρχή της κρίσης, γύρω στα € 60 Δις αναλήφθηκαν από τις ελληνικές τράπεζες, περίπου το ¼ του συνόλου” γράφει ο Atkins στους Financial Times. Αυτές οι αναλήψεις, είναι, καθόλου συμπτωματικά, το ίδιο ποσό με το αρχικό δάνειο που λάβαμε!
Αυτή η μετακίνηση € 60 Δις από τα λογιστικά βιβλία των τραπεζών σε ιδιώτες, απείλησε αρχικά να αυξήσει τον δείκτη του δημόσιου χρέους προς το ΑΕΠ σε 150%. Το Μνημόνιο Ι υποτίθεται πως αντιμετώπισε αυτό τον κίνδυνο. Στην πραγματικότητα, ο δείκτης είναι πλέον στο 150%.
Το Μνημόνιο ΙΙ, το οποίο επιχειρεί η κυβέρνηση να επικυρώσει στην Βουλή αυτές τις μέρες, μιλάει για ακόμα € 100 Δις δανείου. Αυτό το ποσό πιστεύει η ΕΚΤ πως είναι αυτό που χρειάζεται για να “κοινωνικοποιηθούν” στο σύνολό τους οι απώλειες, οι οποίες θα υφίστανταν οι Γερμανοί, Γάλλοι και Ολλανδοί τραπεζίτες, περίπτωση που θα προχωρούσε η χώρα μας σε στάση πληρωμών. Οι Ευρωπαίοι τραπεζίτες τρέμουν να μην επαναλάβει η Ελλάδα με αυτό που έκανε η Γερμανία με την Συνθήκη των Βερσαλιών, αμέσως μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Με το Μνημόνιο ΙΙ, αισθάνονται πιο ζεστά και πιο ασφαλείς.
Ήλθε η ώρα που όλοι οι Έλληνες θα πρέπει να αντιμετωπίσουν την αλήθεια. Ο κόσμος είναι στην μέση ενός Παγκόσμιου Οικονομικού Πολέμου ανάμεσα στην ελίτ και στον υπόλοιπο πληθυσμό, και η χώρα μας είναι στο επίκεντρο. Τα μεγάλα πλήθη στο Σύνταγμα πρέπει να συνεχίσουν τον αγώνα τους μέχρι να πετύχουν την ανάσχεση της επίθεσης που δέχεται η χώρα μας. Ας θυμηθούμε το παράδειγμα της Ισλανδίας, η οποία θα βγει αλώβητη από αυτή την λαίλαπα του διεθνούς τραπεζισμού. Η χώρα αυτή και ο λαός της άντεξε στον Σοσιαλδημοκράτη Πρωθυπουργό Sigurdardottir, ο οποίος ξεπούλησε τον λαό του στους Ευρωπαίους πιστωτές και διατηρούσε την ίδια υπεροπτική στάση με τον δικό μας ΓΑΠ. Κι όμως, δεν τα κατάφερε, παρά τις απειλές πως η χώρα θα έμπαινε σε μια περίοδο χάους. Θα πρέπει και οι Έλληνες να σταματήσουμε όχι μόνο το γενικό ξεπούλημα της χώρας, αλλά και κάτι πιο σκοτεινό: Την πραγματική σκλαβιά, για εμάς και τα παιδιά μας, σε μια νέοφευδαρχική κοσμοπολίτικη κάστα.
Ακούγεται πως τα νέα μέτρα λιτότητας πρόκειται να τεθούν σε δημοψήφισμα, με παρόμοιο τρόπο όπως έγινε στην Ισλανδία. Αυτό θα αποτελούσε και την έξοδο διαφυγής του ΓΑΠ, ο οποίος αν υποστεί μεγάλη ήττα, θα μπορέσει να παραιτηθεί και να γλυτώσει την ρετσινιά του κατοχικού πρωθυπουργού. Τα δημοψηφίσματα ήδη αναφέρουν πως το 85% του πληθυσμού είναι κατά του σχεδίου διάσωσης των τραπεζών, το οποίο έγινε σχέδιο λιτότητας.
Είναι ενδιαφέρον να σκεφτούμε πως το ελληνικό κράτος πληρώνει σε τόκους σχεδόν το διπλάσιο από την Γερμανία, παρόλο που εκ πρώτης ματιάς δεν είμαστε συναλλαγματικός κίνδυνος λόγω του Ευρώ. Αυτό από μόνο του μπορεί να οδηγήσει την χώρα μας εκτός ευρωζώνης, μέσω χρεοκοπίας και των αντιδράσεων που θα δημιουργήσει αυτή. Μένει να φανεί, αν θα του το επιτρέψουν, ή αν θα τον κρατήσουν ως κατοχικό πρωθυπουργό, μέχρι να φέρουν δικ;o τους Geuleiter.
Είναι πολύ πιθανό, ακόμα και να ψηφιστούν τα μέτρα, να υπάρξει αναζωπύρωση του κινήματος “Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω”, σαν μια παράλληλη έκφραση ή εξέλιξη του κινήματος των Αγανακτισμέων. Αυτό θα είναι και η πιο σημαντική άμυνα του πληθυσμού κατά της “κοινωνικοποίησης” των απωλειών των τραπεζών εις βάρους του.
[Θα βρείτε την συνέχεια του άρθρου εδώ]
 |
| Σύνθημα απέναντι από την Wall Street |
Τα τραπεζικά λόμπι ισχυρίζονται μέσω του μηχανισμού προπαγάνδας τους πως η συρρίκνωση της αγοράς θα χαμηλώσει τους μισθούς και τις συντάξεις και “θα μεταμορφώσει την οικονομία σε πιο ανταγωνιστική” με το να “σπρώξει έξω το λίπος”. Αυτό που δεν μας λένε είναι πως το “λίπος” είναι στην πραγματικότητα το συσσωρευμένο χρέος. Είναι οι τόκοι, τα τραπεζικά έξοδα, η απόσβεση και τα πρόστιμα τα οποία αυξάνουν κατακόρυφα το κόστος των επιχειρήσεων, το κόστος της ζωής και το κόστος της διακυβέρνησης.
Όταν προέκυψε η αδυναμία αποπληρωμής του αρχικού χρέους, η χώρα οδηγήθηκε μέσω του Μνημονίου στην εύκολη λύση: στην σύναψη δανείων για να πληρωθεί το αρχικό χρέος. Πρόκειται για ένα οξύμωρο το οποίο συντηρεί προσωρινά το σύστημα και εμποδίζει το κράτος από την άμεση χρεωκοπία, αυξάνοντας ακόμα περισσότερο το χρέος.
Καθώς οι τράπεζες βλέπουν πως έχουμε πλησιάσει το σημείο που δεν θα μπορούμε να εξυπηρετήσουμε τις δόσεις των δανείων, έχουν κινητοποιήσει τους κύριους πιστωτές της χώρας, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ, να μας δανείσουν περισσότερα χρήματα μέσω του Μνημονίου ΙΙ. Ιδεατά, το νέο μνημόνιο θα μεταφέρει τον επικίνδυνο αυτό χρέος από τις τράπεζες στην ίδια την κυβέρνηση και τους “φορολογούμενους.”
Το επόμενο βήμα είναι να φύγει το χρέος από τα λογιστικά βιβλία των τραπεζών και των μεγάλων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, για να μην υποστούν αυτά την ζημία από τα ελληνικά κρατικά ομόλογα (αλλά και τα ιρλανδικά τραπεζικά ομόλογα, τα ισπανικά κ.ο.κ.). Αυτό θα επιτρέψει στους παραπάνω οργανισμούς να ξεφορτωθούν τα “σκουπίδια” που έχουν στην κατοχή τους και να αντιστρέψουν τις ζημιές τους από τα κακά στοιχήματα που είχαν κάνει. Όλα αυτά σε βάρος των “κορόιδων”, δηλαδή του γενικού πληθυσμού.
Στο τέλος είναι σίγουρο πως το χρέος δεν θα μπορεί να αποπληρωθεί. Το μόνο που απασχολεί τους υψηλά αμειβόμενους μάνατζερ είναι πως θα μεταφέρουν την στιγμή της χρεοκοπίας για όσο το δυνατόν περισσότερο. Μετά, θα επιχειρήσουν να διαφύγουν (ως άτομα και ως οργανισμοί), αφήνοντας τις κυβερνήσεις και τους φορολογούμενους να υποστούν τις συνέπειες, οι οποίοι θα επωμιστούν το σύνολο των χρεών τους.
Για να το επιτύχουν αυτό, έχουν ένα σημαντικό εμπόδιο: Θα πρέπει να βρουν τρόπο για να παρακάμψουν την κοινοβουλευτική δημοκρατία και τις πολιτικές της. Η διαδικασία της αποεπένδυσης και της μετατροπής των απωλειών τους, σε κέρδη, απαιτεί πρωτίστως να μεταφερθεί η δυνατότητα οικονομικής πολιτικής από τα χέρια των εκλεγμένων κυβερνήσεων στα χέρια των οικονομικών σχεδιαστών.
Με αυτό τον τρόπο το σχέδιο είναι να αντικατασταθεί σύντομα η κοινοβουλευτική δημοκρατία με τραπεζική ολιγαρχία.
Υψηλότερα επιτόκια, ασφαλέστερες τράπεζες: Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου
Το μεγάλο ερώτημα είναι πως η λιτότητα που προωθεί η Τρόικα, δηλαδή οι εκπρόσωποι του τραπεζικού λόμπι, θα μας οδηγήσει στην ανάπτυξη, όπως διαφημίζει. Αυτή η ιδέα είναι εντελώς λανθασμένη, αλλά βοηθάει σαν πρόσχημα για να προωθηθεί αυτή η οικονομική επίθεση, σαν κάτι το οποίο θα “σώσει” το θύμα της.
Το αντάλλαγμα που μας προσφέρεται τώρα, “δίνουν δάνεια, δίνουμε ιδιωτικοποίηση”, ονομάστηκε υποκριτικά ως “διάσωση της Ελλάδας” αντί για “διάσωση των Γερμανικών, Γαλλικών και Ολλανδικών τραπεζών που κατέχουν ελληνικά κρατικά ομόλογα.” Οι οικονομικοί αναλυτές μας είχαν προειδοποιήσει: “Από την αρχή της κρίσης, γύρω στα € 60 Δις αναλήφθηκαν από τις ελληνικές τράπεζες, περίπου το ¼ του συνόλου” γράφει ο Atkins στους Financial Times. Αυτές οι αναλήψεις, είναι, καθόλου συμπτωματικά, το ίδιο ποσό με το αρχικό δάνειο που λάβαμε!
Αυτή η μετακίνηση € 60 Δις από τα λογιστικά βιβλία των τραπεζών σε ιδιώτες, απείλησε αρχικά να αυξήσει τον δείκτη του δημόσιου χρέους προς το ΑΕΠ σε 150%. Το Μνημόνιο Ι υποτίθεται πως αντιμετώπισε αυτό τον κίνδυνο. Στην πραγματικότητα, ο δείκτης είναι πλέον στο 150%.
 |
| Το νέο σλόγκαν της τραπεζικής ελίτ και της πολιτικής ηγεσίας |
Ήλθε η ώρα που όλοι οι Έλληνες θα πρέπει να αντιμετωπίσουν την αλήθεια. Ο κόσμος είναι στην μέση ενός Παγκόσμιου Οικονομικού Πολέμου ανάμεσα στην ελίτ και στον υπόλοιπο πληθυσμό, και η χώρα μας είναι στο επίκεντρο. Τα μεγάλα πλήθη στο Σύνταγμα πρέπει να συνεχίσουν τον αγώνα τους μέχρι να πετύχουν την ανάσχεση της επίθεσης που δέχεται η χώρα μας. Ας θυμηθούμε το παράδειγμα της Ισλανδίας, η οποία θα βγει αλώβητη από αυτή την λαίλαπα του διεθνούς τραπεζισμού. Η χώρα αυτή και ο λαός της άντεξε στον Σοσιαλδημοκράτη Πρωθυπουργό Sigurdardottir, ο οποίος ξεπούλησε τον λαό του στους Ευρωπαίους πιστωτές και διατηρούσε την ίδια υπεροπτική στάση με τον δικό μας ΓΑΠ. Κι όμως, δεν τα κατάφερε, παρά τις απειλές πως η χώρα θα έμπαινε σε μια περίοδο χάους. Θα πρέπει και οι Έλληνες να σταματήσουμε όχι μόνο το γενικό ξεπούλημα της χώρας, αλλά και κάτι πιο σκοτεινό: Την πραγματική σκλαβιά, για εμάς και τα παιδιά μας, σε μια νέοφευδαρχική κοσμοπολίτικη κάστα.
Ακούγεται πως τα νέα μέτρα λιτότητας πρόκειται να τεθούν σε δημοψήφισμα, με παρόμοιο τρόπο όπως έγινε στην Ισλανδία. Αυτό θα αποτελούσε και την έξοδο διαφυγής του ΓΑΠ, ο οποίος αν υποστεί μεγάλη ήττα, θα μπορέσει να παραιτηθεί και να γλυτώσει την ρετσινιά του κατοχικού πρωθυπουργού. Τα δημοψηφίσματα ήδη αναφέρουν πως το 85% του πληθυσμού είναι κατά του σχεδίου διάσωσης των τραπεζών, το οποίο έγινε σχέδιο λιτότητας.
Είναι ενδιαφέρον να σκεφτούμε πως το ελληνικό κράτος πληρώνει σε τόκους σχεδόν το διπλάσιο από την Γερμανία, παρόλο που εκ πρώτης ματιάς δεν είμαστε συναλλαγματικός κίνδυνος λόγω του Ευρώ. Αυτό από μόνο του μπορεί να οδηγήσει την χώρα μας εκτός ευρωζώνης, μέσω χρεοκοπίας και των αντιδράσεων που θα δημιουργήσει αυτή. Μένει να φανεί, αν θα του το επιτρέψουν, ή αν θα τον κρατήσουν ως κατοχικό πρωθυπουργό, μέχρι να φέρουν δικ;o τους Geuleiter.
Είναι πολύ πιθανό, ακόμα και να ψηφιστούν τα μέτρα, να υπάρξει αναζωπύρωση του κινήματος “Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω”, σαν μια παράλληλη έκφραση ή εξέλιξη του κινήματος των Αγανακτισμέων. Αυτό θα είναι και η πιο σημαντική άμυνα του πληθυσμού κατά της “κοινωνικοποίησης” των απωλειών των τραπεζών εις βάρους του.
[Θα βρείτε την συνέχεια του άρθρου εδώ]
