"Η μόνη νομική βάση για την απαίτηση της αποπληρωμής του κόστους διάσωσης των γαλλικών και γερμανικών τραπεζών, ως χρέους - και την απαίτηση του υπουργού Οικονομικών των ΗΠΑ Τιμ Γκάιντνερ πως όλα τα χρέη είναι ιερά, αλλά η ζωή των πολιτών δεν είναι - είναι η αποδοχή και η συναίνεση σ' αυτή την πολιτική από τον λαό. Διαφορετικά, η επιβολή του χρέους μπορεί να θεωρηθεί μόνο σαν μια πράξη οικονομικού πολέμου." ~ Michael Hudson
 |
| Ο καθηγητής Hudson. |
Η εξαγωγή κεφαλαίων είναι μια ακόμα συνέπεια των μέτρων λιτότητας. Αυτός είναι και ο λόγος που η “λύση” της ΕΚΤ για την Ελλάδα είναι αυτοκαταστροφική. Το μόνο που κάνει είναι να κερδίσει χρόνο για την ΕΚΤ ώστε να ξεφορτωθεί ακόμα περισσότερο χρέος της ελληνικής κυβέρνησης και να το διοχετεύσει στους Ευρωπαίους φορολογούμενους. Ο μόνος λόγος που η Άγγελα Μέρκελ επέμενε τόσο πολύ στη συμμετοχή των ιδιωτών στην αναδιάρθρωση του χρέους είναι για να αποφευκτεί ακριβώς αυτό το πράγμα.
Οι τραπεζίτες προσπαθούν να δημιουργήσουν ευκαιρίες για τον πλουτισμό τους χρησιμοποιώντας το χρέος για να πετύχουν αυτό που έκανε ο πόλεμος στο παρελθόν. Απαιτούν ιδιωτικοποιήσεις των δημοσίων πόρων (φυσικά επί πιστώσει, με έκπτωση του φόρου επί των τόκων, για να έχουν περισσότερα χρήματα για να αποπληρώσουν τα δάνεια). Αυτή η μεταμόρφωση της γης, των δημοσίων επιχειρήσεων και των ίδιων των τόκων εξαγοράς σε χρηματοοικονομικό πλιάτσικο, καθώς επίσης και ο φόρος υποτελείας στους πιστωτές, είναι αυτό που μετατρέπει την πολιτική λιτότητας σε πόλεμο.
Ο Σωκράτης είχε πει κάποτε πως η άγνοια πρέπει να είναι η ρίζα όλων των κακών, γιατί κανείς δεν ξεκινάει ηθελημένα να γίνει κακός. Όμως το οικονομικό “φάρμακο” να οδηγεί κάποιος τους δανειζόμενους σε φτώχια και να εξαναγκάζει το ξεπούλημα της δημόσια σφαίρας έχει γίνει τα τελευταία χρόνια μια κοινωνικά αποδεκτή σοφία η οποία διδάσκεται στα σημερινά οικονομικά πανεπιστήμια. Θα περίμενε κανείς πως μετά από 50 χρόνια προγραμμάτων λιτότητας και ιδιωτικοποιήσεων έναντι κακών χρεών, ο κόσμος θα είχε μάθει κάτι για τη σχέση ανάμεσα στα αίτια και στις συνέπειές τους.
Κι όμως, το τραπεζικό επάγγελμα επιλέγει ηθελημένα να παραμένει σε άγνοια. Οι “καλές αποδεκτές πρακτικές”, οι οποίες υποστηρίζονται και προωθούνται μέσα από τα βραβεία Νομπέλ στα Οικονομικά, επιτρέπουν ένα μανδύα συγκάλυψης που επιτρέπει μια εύλογη δυνατότητα άρνησης όταν οι αγορές “αιφνιδιαστικά” χάνουν όλο τους τον πλούτο και οι όποιες νέες επενδύσεις χάνονται για πάντα. Παράλληλα, ο πλούτος διοχετεύεται προς την κορυφή της οικονομικής πιραμίδας, όπως γινόταν και στον μεσαίωνα.
Ο φίλος μου Ντέιβιντ Κέλλεϊ αρέσκεται να λέει συχνά τη φράση της Μόλυ Ίβινς: “Είναι δύσκολο να πείσεις τους ανθρώπους πως τους σκοτώνεις για το δικό τους καλό”.
Η προσπάθεια της ΕΕ να το κάνει αυτό δεν πέτυχε στην Ισλανδία. Και όπως και οι Ισλανδοί, έτσι και οι Έλληνες διαδηλωτές, βαρέθηκαν την επίκτητη νεοφιλελεύθερη άγνοια που διακηρύσσει πως η λιτότητα, η ανεργία και οι συρρικνούμενες αγορές είναι το μονοπάτι για την ευημερία και όχι για μια βαθύτερη φτώχια.
Έτσι πρέπει να ρωτήσουμε τί είναι αυτό που κινητοποιεί τις κεντρικές τράπεζες να προάγουν κοντόφθαλμους μάνατζερ, οι οποίοι ακολουθούν τις εντολές και τη λογική ενός συστήματος που επιβάλλει άσκοπο μαρτύριο και καταστροφή για να προωθήσουν μια τετριμμένη ιδεληψία πως οι τράπεζες δεν πρέπει να χάσουν λεφτά;
Το μόνο συμπέρασμα που μπορούμε να βγάλουμε είναι πως οι νέοι “κεντρικοί σχεδιαστές” της ΕΕ [...] λειτουργούν σαν ταξικοί πολεμιστές και απαιτούν πως όλες οι ζημιές θα μετατεθούν στις οικονομίες, με την επιβολη μείωσης του χρέους και την άδεια στους πιστωτές να αρπάζουν τους δημόσιους πόρους. Αυτό υποτίθεται θα κάνει τα πράγματα καλύτερα. Η σκληροπυρηνική αυτή γραμμή της ΕΚΤ υποστηρίζεται από τον υπουργό Οικονομικών των ΗΠΑ, Γκάιντνερ, προφανώς για να μη χάσουν οι αμερικάνικες εταιρίες τα στοιχήματά τους στα παιχνίδια παραγώγων στα οποία εκτίθενται. [Η Ελλάδα] είναι η επανάληψη μιας παρόμοια επέμβασης του κ. Γκάιντνερ για να εμποδίσει την απομείωση του ιρλανδικού χρέους.
Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι πως έχουμε μπει σε ένα θέατρο του παραλόγου στο οποίο η ΕΚΤ και το υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ επιμένουν πως η λύση είναι μια “εθελοντική συμμετοχή”. Αυτό βασίζεται στην ιδέα πως κάποιες τράπεζες μπορεί να έχουν μπει σε ένα τζογάρισμα τύπου AIG, το οποίο προσφέρει ασφάλεια έναντι χρεωκοπίας ή άλλου είδους τζογαρίσματα τα οποία θα τις οδηγήσουν να χάσουν τόσο πολλά λεφτά, που θα είναι ξανά αναγκαίο να διασωθούν εκ νέου. Η νέα πολιτική είναι πως το τζογάρισμα είναι μια απαραίτητη οικονομική λειτουργία και όχι κάτι που κάνει κάποιος στο Las Vegas.
Γιατί αυτό θα έπρεπε να αξίζει έστω και μια δραχμή στους Έλληνες; Είναι μόνο ένα ενδοευρωπαϊκό διατραπεζικό πρόβλημα. Κι όμως, η ΕΚΤ για να το παρακάμψει επιβάλλει στην Ελλάδα να ξεπουλήσει τα δικαιώματα στο νερό και στην αποχέτευση, τα λιμάνια, τα νησιά και άλλες υποδομές.
Όλα αυτά δημιουργούν ένα χρηματοπιστωτικό θέατρο του παραλόγου. Φυσικά, κάποια ειδικά συμφέροντα πάντα επωφελούνται από ένα συστημικό παραλογισμό, όσο τετριμμένος και χυδαίος να είναι.
Οι χρηματοπιστωτικές αγορές ήδη έχουν ποντάρει πάνω στην προσδοκία πως η Ελλάδα θα χρεωκοπήσει στο τέλος. Το μόνο ζήτημα είναι πότε αυτό θα γίνει. Οι τράπεζες χρησιμοποιούν τον χρόνο αυτό για να κερδίσουν όσο πιο πολλά γίνεται, πριν πασάρουν τις ζημιές στην ΕΚΤ, την ΕΕ και το ΔΝΤ. Αυτά είναι “δημόσιοι” θεσμοί και έχουν μεγαλύτερες δυνατότητες είσπραξης από τους ιδιώτες πιστωτές.
Μ' αυτό τον τρόπο, οι τραπεζίτες γίνονται οι σπόνσορες του παραλογισμού και των κατεστραμμένων οικονομιών, που με τόσο άμυαλο τρόπο ρευστοποιούνται από τους επιβολείς, τους ένθερμους οπαδούς της χυδαιότητας του κακού.
Δεν έχει σημασία αν τα ονόματά τους είναι Τρισέ, Γκάιντνερ ή Παπανδρέου. Είναι απλά μερικά ακόμα μέλη της ομάδας των “καλαμαριών βαμπίρ”, των ατόμων που αποτελούν το τραπεζικό καρτέλ που απομυζά τον κόσμο μέσω του χρέους.
Καλαμάρια-βαμπίρ: Το νέο παρατσούκλι των τραπεζιτών
