30 Δεκεμβρίου 2011

Κλείσιμο των συνόρων, έλεγχος κεφαλαίων, απαγόρευση αναλήψεων και πτήσεων

Θεσσαλονίκη, 16 Σεπτεμβρίου 2011. Η πλέον δραματική 
διαμαρτυρία κατά της τυραννίας που έχει επιβάλει η 
τραπεζοκρατία σε όλους μας. Ο Απόστολος Πολυζωίδης 
αυτοπυρπολήθηκε έξω από τραπεζικό κατάστημα της πόλης. 
Παρ' όλα αυτά, επιβίωσε με σοβαρά εγκαύματα. 
Φυσικά, κανέναν ΜΜΕ δεν ασχολήθηκε μαζί του ή
 με όποιον άλλο που αντιτίθεται στην ληστρική επιδρομή 
που υφίσταται η χώρα μας. 
Οι περισσότεροι Έλληνες κοιμούνται ακόμα πολύ βαθιά, 
ονειρεύονται εορτοδάνεια και γκλαμουριές στην Αράχωβα, 
ψηφίζουν Γιωργάκη και Σαμαρά και θεωρούν τον Παπαδήμο 
ως καταλληλότερο για πρωθυπουργό.
Καθώς τα γεγονότα εξελίσσονται, τα πράγματα προχωρούν προς τα άκρα. Είναι πλέον εξαιρετικά δύσκολο έως αδύνατο για τη χώρα μας να παραμείνει ως μέλος της Ευρωζώνης. Η προσωπική μου εκτίμηση είναι όμως πως η πρώτη χώρα που θα αποχωρήσει θα είναι η Γερμανία, η οποία ετοιμάζεται πυρετωδώς για το ενδεχόμενο της κατάρρευσης της Ευρωζώνης και, κατά συνέπεια, της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το πρόβλημα δεν είναι πλέον η Ελλάδα, της οποίας η μοίρα έχει πάνω κάτω σφραγιστεί. Στην ίδια πορεία εξόδου είναι η Πορτογαλία, η Ιρλανδία, η Ιταλία και η Ισπανία. Η ίδια η Γαλλία, η μια από τις δύο μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις, δέχεται τεράστιες πιέσεις από τις αγορές, από τις χρεωκοπημένες τράπεζές της που χρειάζονται πακτωλούς χρημάτων για να συνεχίσουν να υπάρχουν. Ας μην ξεχνάμε και τις προεδρικές εκλογές που έρχονται, από τις οποίες δεν υπάρχει περίπτωση να επιβιώσει ο Σαρκοζύ και που θα αλλάξουν άρδην το πολιτικό σκηνικό και την πολιτική της χώρας αυτής. Εκτός αν έχουμε και κανένα τεχνοκρατικό πραξικόπημα και εκεί.

Ο δρόμος μέσα από τον οποίο πορεύεται η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι πλέον εξαιρετικά απρόβλεπτος και επικίνδυνος. Αυτό ισχύει για όλους μας: Για εσένα, αγαπητέ αναγνώστη, και για εμένα, όσο και για τους πεφωτισμένους και ένδοξους "ηγέτες" μας, ιδίως εκείνους της "τεχνοκρατικής" φάρας. Είμαστε όλοι στο ίδιο καζάνι, παρόλο που εκείνοι ως νέες Μαρίες Αντουανέτες μας καλούν να φάμε χρέος για να επιβιώσουμε, ενώ οι ίδιοι κινούνται προκλητικά με τις λιμουζίνες τους

Μια ανησυχητική αναφορά από τον Philip Aldrick της εφημερίδας Telegraph, έλεγε μερικές μέρες πριν:
Τα σχέδια τους Βρετανικού Υπουργείου Οικονομικών σε περίπτωση κατάρρευσης του ευρώ
Η κυβέρνηση εξετάζει σχέδια για να περιορίσει τη ροή του χρήματος από και προς τη Βρεταννία, για να προστατέψει την οικονομία της χώρας σε περίπτωση πλήρους κατάρρευσης του Ευρώ[...]
Αξιωματούχοι εξέφρασαν τους φόβους τους πως αν αποχωρούσε ένα μόνο μέλος από την Ευρωζώνη, τότε οι επενδυτές στη Βρεταννία και σε άλλες χώρες της Ευρωζώνης που βρίσκονται σε δεινή θέση θα μετακινούσαν τα κεφάλαιά τους σε ασφαλείς οικονομικούς παραδείσους τους εξωτερικού[...]
Σύμφωνα με τους κανόνες της ΕΕ, οι έλεγχοι στη διακίνηση κεφαλαίων ισχύουν μόνο σε περιπτώσεις εκτάκτου ανάγκης για να επιβληθούν ποσοτικοί περιορισμοί στις εισροές κεφαλαίων[...]
Ο έλεγχος κεφαλαίων αποτελεί μέρος ευρύτερων πολιτικών που θα αποτελούν απάντηση σε ενδεχόμενη κατάρρευση του ευρώ. Είναι λογικό να περιμένουμε πως τα σύνορα θα κλείσουν και πως το βρεταννικό υπουργείο Εξωτερικών προετοιμάζεται για να επαναπατρίσει χιλιάδες κατοίκους εξωτερικού και τουρίστες από χώρες που θα πληγούν.
Το υπουργείο Άμυνας έχει ήδη συμβουλεύσει πως θα οργανωθεί μια μαζική εκκένωση Βρεταννών που θα εγκλωβιστούν σε χώρες που [αντίστοιχα] θα κλείσουν τα σύνορά τους, θα απαγορεύσουν της τραπεζικές αναλήψεις και τις αεροπορικές πτήσεις.

Όλες οι κυβερνήσεις στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ δουλεύουν πάνω σε σχέδια μετάδοσης της κρίσης. Ένα από αυτά ίσχυε την περίοδο των εορτών. Διάφορες εναλλακτικές λύσεις έχουν διατυπωθεί, ανάμεσά τους τραπεζικές αργίες, έλεγχος κεφαλαίων και περιορισμοί ταξιδιών.
Αυτές οι κυβερνήσεις πρέπει να εξασφαλίσουν πως θα διαθέτουν τα απαραίτητα για να καλύψουν τις βασικές ανάγκες, για μπορέσουν να διατηρήσουν τις βασικές λειτουργίες της οικονομίας, σε περίπτωση οικονομικής καταστροφής. Σε ένα κόσμο που το σύνολο της ενέργειας και των τροφίμων είναι εισαγόμενα, αυτό αποτελεί έναν ηράκλειο άθλο.
Ποιός θα εκδίδει τις τραπεζικές εγγυήσεις που είναι απαραίτητες για τις εισαγωγές; Και με τί θα καλυφθούν αυτές; Πρόκειται η Σαουδική Αραβία, η Ρωσία, η Κίνα και οι ΗΠΑ να δέχονται ευρώ, στην περίπτωση που η απόσχιση της Ελλάδας ή/και άλλων χωρών θα καταστήσει εξαιρετικά αμφίβολο το μέλλον της Ευρωζώνης και τους συνόλου της ΕΕ; Όχι και μάλλον θα απαιτούν εξασφαλίσεις σε δολάρια ΗΠΑ.
Καθώς μιλάμε, το ευρώ σφυροκοπείται, όπως άλλωστε η στερλίνα και ο χρυσός. Ή μήπως δεν είναι έτσι; Ή μήπως αυτό συμβαίνει καθώς το δολάριο αυξομειώνει την αξία του, καθώς υπάρχει η πρόβλεψη για βραχυπρόθεσμη ανάγκη χρήσης του ως μοναδικού μέσου συναλλαγών;
Πλέον, οι απειλές για την Ευρώπη προέρχονται από όλες τις μεριές. Θα υπάρξει σίγουρα κάποια στιγμή, την οποία θεωρώ πως θα είναι σύντομα, που δεν θα μπορέσει να καλύψει κάποιον από αυτούς τους κινδύνους. Λόγω της εγγύτητας και της διασύνδεσης ανάμεσα στις χώρες της Ευρωζώνης, όσο και ανάμεσα σε ευρωπαϊκά και διεθνή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, ένα μοναδικό ντόμινο θα ξεκινήσει μια αλυσίδα γεγονότων που δεν θα μπορεί να ελεγχθεί από καμία κυβέρνηση.
[...] Υπάρχει ακόμα η πιθανότητα να ενεργήσουν οι κυβερνήσεις προληπτικά προ τέτοιων εξελίξεων. Μόνο στην Ευρωζώνη, υπάρχουν 17 διαφορετικές κυβερνήσεις που μπορεί να αποφασίσουν να δράσουν ανάλογα και με οποιοδήποτε τρόπο. Μπορεί να αποχωρήσουν από την Ευρωζώνη, να αφήσουν την ΕΕ, να καθυστερήσουν να λάβουν αποφάσεις, να αρνηθούν να πληρώσουν τα χρέη τους. Αυτές οι 17 διαφορετικές κυβερνήσεις, κάποιες από τις οποίες θα αλλάξουν μέσα στον χρόνο, έχουν να αποφασίσουν ανάμεσα σε αρκετές επιλογές. Αυτές τους οι αποφάσεις θα εκτροχιάσουν τελικά το σύνολο του πειράματος της ΕΕ.
Καθώς το εθνικό και το ιδιωτικό χρέος αυξάνεται συνεχώς, αντίστοιχα μειώνεται και η προθυμία για δανεισμό, με σκοπό την αποφυγή χρεωκοπιών. Αυτό μπορεί να σημαίνει πως σύντομα το παιχνίδι του ολοένα και περισσότερου χρέους θα σταματήσει και θα αρχίσουν να έρχονται στην επιφάνεια πραγματικές πολιτικές, που στόχο δεν θα έχουν τον επιπλέον δανεισμό για τον τυχερό πολιτικό ή "τεχνοκράτη" που θα χρεώσει περισσότερο τη χώρα σε κάποια τράπεζα. Σύντομα, το παιχνίδι του χρέους όπως το ξέραμε θα φτάσει στο τέλος του, τουλάχιστον ως προς τις τράπεζες.

Θεωρώ πως αυτά ήταν τα τελευταία Χριστούγεννα με το ευρώ. Ακόμα και να επιβιώσει, ως το νόμισμα μιας πιθανής Λατινικής Ευρωπαϊκής Ένωσης, σίγουρα δεν θα αποτελεί το βασικό μέσο συναλλαγών στη χώρα μας. Γιατί το μέλλον είναι πιθανώς η επιστροφή στη δραχμή, στο μάρκο, στη λιρέτα και στο φιορίνι. Σίγουρα όμως δεν είναι η επιστροφή σε μια Ευρωζώνη 17 χωρών τις οποίες θα αρμέγουν οι τράπεζες και οι κερδοσκόποι. Η πολιτική επιστρέφει στην καθημερινότητά μας με γοργούς ρυθμούς και η οικονομία υποχωρεί και αποκτά ξανά την πραγματικές της διαστάσεις.

21 Δεκεμβρίου 2011

Μόχλευση και Κατοχή


Η πραγματική μόχλευση. Το μέλλον των παιδιών μας
είναι πιο σημαντικό από τα κέρδη του κάθε λαμόγιου,
απατεώνα, επιδρομέα, πολιτικού και τραπεζίτη που έχει
υποθηκεύσει το μέλλον τους για να κερδίσει χρήματα.
Είναι καθήκον όλων μας να τοποθετήσουμε τον μοχλό
έτσι, ώστε να γύρει υπέρ του μέλλοντος, υπέρ της ζωής,
υπέρ της ελευθερίας, υπέρ των παιδιών μας και εν τέλει,
υπέρ της επιβίωσης του ανθρώπινου είδους.
Ο περίφημος όρος μόχλευση (ή leverage) που ακούμε συνεχώς για ό,τι έχει να κάνει με το EFSF, σημαίνει πως οι Ευρωπαίοι επιχειρούν να βγάλουν λεφτά από τα παράγωγα που θα δημιουργήσουν, βάσει των αρχικών χρημάτων που θα έχουν στα χέρια τους από τα κράτη.

Μάλιστα, οι Γερμανοί επιχειρούν να περάσουν στα εθνικά συντάγματα πως τα κράτη επιβάλλεται να αποδίδουν χρήματα στο EFSF μέσα σε επτά ημέρες από τη στιγμή που θα τους ζητηθεί! Αυτό σημαίνει πως θα υπογράφουν ακάλυπτες επιταγές και με αυτό τον τρόπο το σάπιο οικοδόμημα της Ευρώπης υποτίθεται θα προχωρήσει ξανά δυνατό προς το ένδοξό του μέλλον. Στην πραγματικότητα, θα καταρρεύσει.

Όμως δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Ο στόχος όλης αυτής της άσκησης είναι να μπουν τα αρχικά χρήματα, τα οποία στη συνέχεια θα "μοχλευτούν" για να φτάσουν υποτίθεται σε σχεδόν άπειρες αξίες, εξασφαλίζοντας στη Γερμανία σχεδόν άπειρους πόρους στις πλάτες των άλλων "εταίρων" της. Δυστυχώς, το σχέδιο αυτό προσκρούει στο γεγονός πως κανείς δεν θέλει να αγοράσει τα παράγωγα που θα δημιουργήσει το EFSF. Για αυτό και η Γερμανία θα επιχειρήσει τα πάντα για να δημιουργηθούν συνθήκες για να πεισθούν οι αγοραστές.

Πώς λειτουργεί η "μόχλευση"

Πάρτε ένα χαρτονόμισμα 50 ευρώ. Βάλτε του γύρω καθρέφτες. Τα παράγωγα είναι η απεικόνιση του αρχικού χαρτονομίσματος στους καθρέφτες, καθώς απεικονίζει ο ένας τον άλλο. Το αρχικό χαρτονόμισμα φαίνεται πως είναι άπειρα χαρτονομίσματα και για μια στιγμή αισθάνεστε πλούσιοι. Ειδικά αν βρείτε κάποια κορόιδα να τους πουλήσετε τα άπειρα χαρτονομίσματα μέσα στους καθρέφτες και να γίνετε έτσι πραγματικά πλούσιοι, τότε μπορείτε να αποκτήσετε και τίτλο όπως "χρηματιστής" ή "τραπεζίτης", να δίνετε δάνεια στον κοσμάκη και μετά να παίρνετε τα σπίτια του αν δεν σας πληρώνουν. Φυσικά, όλοι όσοι έχουν αγοράσει τα άπειρα χαρτονομίσματα μέσα στους καθρέφτες γίνονται και εκείνοι "πλούσιοι" ή έτσι τουλάχιστον νομίζουν.

Έτσι είναι τα παράγωγα. Πολλαπλά συμβόλαια πάνω στο αρχικό χαρτονόμισμα. Το πρόβλημα βρίσκεται στο γεγονός πως ούτε το χαρτονόμισμα, ούτε τα συμβόλαια-παράγωγα είναι πραγματικό χρήμα που αντιστοιχεί σε κάποια πραγματική αξία. Αντίθετα, όλα αυτά είναι χρεώγραφα, εκπροσωπούν χρέος. Τα ομόλογα του δημοσίου είναι και αυτά μια μορφή παραγώγων. Αυτή τη στιγμή εκπροσωπούν το μόνο πράγμα που έχει απομείνει στο Ελληνικό Δημόσιο: Τις μελλοντικές εισπράξεις από φόρους. Κοινώς, αποτελεί υποθήκη του μέλλοντός μας και αυτού των παιδιών μας.

Αυτό ακριβώς έχει βάλει στόχο να κάνει η Γερμανία. Καθώς οι τράπεζες δεν αποτελούν πλέον τίποτε άλλο από κούφια κελύφη και είναι στην ουσία χρεωκοπημένες, παρενέβη εκείνη στη μέση της διαδικασίας υφαρπαγής του ελληνικού εθνικού πλούτου την οποία είχαν ξεκινήσει οι τράπεζες και οι κερδοσκόποι (βλ. τον "υιό του διαβόλου" και τραπεζίτη/δημιουργό επενδυτικού ταμείου, τον Χανκ Πώλσον, ο οποίος επιστάτησε αυτής της διαδικασίας για την Ελλάδα για διάφορα λαμόγια και τραπεζίτες και μέχρι πριν λίγο καιρό έδινε εντολές στην ελληνική κυβέρνηση για το πώς θα έπρεπε να διαλύσει την οικονομία για να ‘κονομήσει' αυτός και οι όμοιοί του).

Η Γερμανία είδε σε όλα αυτά την ιστορική της ευκαιρία. Ουσιαστικά ανέλαβε το χρέος της Ελλάδας από τις τράπεζες, αποβλέποντας στην υφαρπαγή των μελλοντικών εισπράξεων του ελληνικού δημοσίου από τους μελλοντικούς φόρους, τον εθνικό της πλούτο, το Lebensraum της και τις περιουσίες των συνταξιοδοτικών ταμείων, αλλά και όλες τις περιουσίες, ιδιωτικές και δημόσιες. Αυτή η ιδιότυπη Νέα Κατοχή αποβλέπει στη χρηματοδότηση της επιβίωσης του γερμανικού κράτους από τους πρώην εταίρους του στην Ευρωπαϊκή Ένωση μέσα σε συνθήκες κατάρρευσης. Ουσιαστικά η Γερμανία υφάρπαξε το Ευρωπαϊκό Όνειρο και το χρησιμοποιεί για να υφαρπάξει τον εθνικό πλούτο των υπολοίπων. Τόσο απλά, τόσο ωμά και τόσο γερμανικά.

Το χρέος ως όπλο μαζικής καταστροφής

Το πραγματικό πρόβλημα που έχει προκαλέσει τα προβλήματα αυτά στη χώρα μας και την έχει καταστήσει έρμαιο και θύμα των κερδοσκόπων και των "εταίρων" μας είναι πως το μοντέρνο χρήμα (που είναι στην ουσία πλαστό αν το σκεφτούμε καλά) δεν εκπροσωπεί κάποια αξία, αλλά χρέος. Αυτό του ελληνικού κράτους προς τις τράπεζες και τους κερδοσκόπους. Αν δεν το ξέρατε, το χρήμα που κυκλοφορεί σήμερα, το αγαπημένο μας ευρώ, που θέλουμε όλοι οι Έλληνες να παραμείνουμε σε αυτό, εκδίδεται από την ιδιωτική Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η οποία το δίνει στις ιδιωτικές εμπορικές και επενδυτικές τράπεζες με σχεδόν μηδενικό επιτόκιο κι αυτές στη συνέχεια το πουλάνε στα κράτη με τόκο! Η το πουλάει απευθείας αυτή στα κράτη με τόκο! Κοινώς, η κερδοσκοπία είναι ενσωματωμένη μέσα στο οικοδόμημα της Ευρώπης και είναι ο βασικός λόγος της κατάρρευσής της μέσα σε μια δεκαετία.

Θέλουμε τελικά έξοδο από την "κρίση"; Τότε πρέπει να κρατικοποιηθεί άμεσα η ιδιωτικών συμφερόντων Τράπεζα της Ελλάδας, που αγοράζει χρήμα με μηδενικό επιτόκιο από την ΕΚΤ και το πουλάει στο Ελληνικό Δημόσιο με τόκο και να τυπώσει δικό της χρήμα για λογαριασμό του κράτους, το οποίο θα συνδέεται με τον χρυσό (Αν έχει μείνει καθόλου και δεν τον έχει πουλήσει στους κερδοσκόπους)!

Το χρήμα πρέπει να είναι κρατικό και να μην ανήκει στο ευρωπαϊκό τραπεζικό καρτέλ. Φυσικά, αυτό αυτή τη στιγμή είναι αδύνατο καθώς ο τεχνοκράτης πρωθυπουργός μας άνευ λαϊκής εντολής και τραπεζίτης Λουκάς Παπαδήμος εκπροσωπεί τα συμφέροντα των τραπεζών και του συστήματός τους.

Ούτως ή άλλως το περίφημο ευρώ μας έχει τελειώσει. Η πρώτη χώρα που θα αποχωρήσει από την Ευρωζώνη και θα τυπώσει νέο χρήμα που θα συνδέεται με τον χρυσό θα είναι η Γερμανία. Ήδη πληροφορίες λένε πως έχει τυπώσει μεγάλες ποσότητες από το Νέο Μάρκο και η διασύνδεση με τον χρυσό είναι μονόδρομος, καθώς διαθέτει τεράστιες ποσότητες χρυσού που είτε είχε είτε απέσπασε από τους "εταίρους" της παίζοντας το παιχνίδι του χρέους. Φυσικά θα τους αφήσει κληρονομιά το ευρώ και το γιγαντιαίο χρέος που το συνοδεύει, ενώ εκείνη θα ξεκινήσει από την αρχή, αυτή τη φορά ως μια νέα υπερδύναμη. Στη νέα αυτή η εποχή, η Ελλάδα θα είναι η αγελάδα που θα αρμέγει η Γερμανία μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία. Εμείς και τα παιδιά μας θα είμαστε οι νέοι δουλοπάροικοι των Γερμανών αφεντάδων μας και οι περισσότεροι από εμάς θα το θεωρούν και τιμή και εξασφάλιση. Αυτό θα αποτελεί και το πικρό τέλος του νεώτερου κράτους μας, μόλις 150 χρόνια από τότε που πολεμούσαν οι πρόγονοί μας για ανεξαρτησία και την ελευθερία. Μόλις 40 χρόνια καλοπέρασης, ρεμούλας και μάσας εξασφάλισαν την ισόβια σκλαβιά για εμάς και τους απογόνους μας. Και ούτε το έχουμε πάρει χαμπάρι. Γιατί δεν αποδείχτηκε μόνο η λιτότητα όπλο μαζικής καταστροφής, αλλά και ο καταναλωτισμός.

Η πραγματική φύση του χρέους και της κρίσης

Εικονογράφηση του μυθιστορήματος Σιδερένια Φτέρνα,
του Τζακ Λόντον
Το πρόβλημα είναι όντως πρόβλημα χρέους. Αλλά όχι επίπλαστου χρέους της Ελλάδας προς κάποιους ιδιώτες και κράτη, που της επιβλήθηκε μέσω σκοτεινών δανειακών συμβάσεων, πανωτοκίων και διαφθοράς του πολιτικού προσωπικού. Το πρόβλημα είναι το ίδιο το χρήμα που χρησιμοποιούμε στην Ευρώπη και του γεγονότος πως πριν βγει στην αγορά εμπεριέχει χρέος.

Ο τόκος που πληρώνει το ελληνικό κράτος προς την ΕΚΤ για να αποκτήσει χρήμα είναι στην ουσία ο Ενδέκατος Βώλος, σε ένα κουτί που μπορεί να περιέχει μόνο Δέκα Βώλους. Είναι δηλαδή η απαίτηση για χρήμα που δεν υπάρχει στην πραγματική οικονομία. Άρα, αναγκαστικά καταληστεύεται το μέλλον και αποστερούνται οι απόγονοί μας από οικονομικούς πόρους, μόνο και μόνο για να πληρωθεί η απαίτηση των κεντρικών τραπεζιτών, οι οποίοι  είναι στην ουσία οι νταβατζήδες της μοντέρνας οικονομίας.

Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα δεν βρίσκεται στο επίπεδο των χρημάτων που τυπώνονται, αλλά στο επίπεδο των online τραπεζικών συναλλαγών, στα ποσά που αντιπροσωπεύουν τα κρατικά και ιδιωτικά ομόλογα, καθώς και τα κάθε είδους χρεώγραφα που ουσιαστικά λειτουργούν σαν χρήμα. Το χρήμα που κυκλοφορεί σε εκείνα τα επίπεδα είναι απείρως περισσότερο από το χρήμα που τυπώνεται, δηλαδή τα μετρητά. Και το χρήμα το οποίο διακινείται μέσω παραγώγων, είναι ακόμα περισσότερο και ξεπερνάει κάθε χρόνο το Ακαθάριστο Προϊόν του πλανήτη.

Ώς τώρα θα πρέπει να έχετε καταλάβει πως το μοντέρνο χρήμα, με εξαίρεση εκείνο που θα διασυνδεθεί με τον χρυσό πολύ σύντομα (βλέπε Νέο Μάρκο), είναι πλαστό. Δεν υπάρχει πουθενά διασύνδεση ανάμεσα σε αυτό και την πραγματική οικονομία. Δεν εμπεριέχει πραγματική αξία, αλλά μόνο την εικαζόμενη ασαφή αξία που επιβάλλουν οι αγορές και τα κράτη, δηλαδή το χρέος των τρίτων, το οποίο μεταβιβάζετε από τον ένα στον άλλο.

Εδώ βρίσκεται και ένας από τους δύο βασικούς λόγους της κατάρρευσης του καπιταλισμού και του δυτικού κόσμου (μαζί με το ελεύθερο εμπόριο). Το εικονικό μονεταριστικό σύστημα καταρρέει αυτή τη στιγμή γύρω μας από το ίδιο του το βάρος. Από το βάρος του χρέους που έχει φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη και δεν μπορεί να αποπληρωθεί, για τον απλούστατο λόγο πως βρίσκεται εκτός πραγματική οικονομίας (βλέπε πάλι Ο Ενδέκατος Βώλος).

Ο κόσμος στον οποίο μπαίνουμε με πολύ γρήγορους ρυθμούς σίγουρα θα είναι πολύ διαφορετικός. 

20 Δεκεμβρίου 2011

Οι λόγοι που οδηγούν στην πτώση του Ευρώ

"Οι τραπεζίτες μπορούν να θεωρηθούν σήμερα ένα τεράστιο βάρος στην κοινωνία, καθώς κοστίζουν στον καθένα μας 8,40 λίρες Αγγλίας για κάθε 1 λίρα που παράγουν... Έρευνα του New Economics Foundation κατέληξε πως ο μέσος τραπεζίτης καταστρέφει 42 εκατομμύρια λίρες σε αξία το χρόνο, ενώ δημιουργεί μόλις 5 εκατομμύρια λίρες αξία το χρόνο." ~ Βρετανική εφημερίδα The Mirror
Μέχρι το περασμένο φθινόπωρο, το ευρώ ήταν ένα από τα ισχυρότερα νομίσματα στον κόσμο. Κι όμως, αυτό είναι και ο βασικός λόγος που η Ευρώπη καταρρέει σήμερα μπροστά στα μάτια μας. Βλέπετε, στον τρελό κόσμο του εικονικού χρήματος και του αχαλίνωτου ελευθέρου εμπορίου πάντα το ισχυρότερο νόμισμα θα καταστρέφει την οικονομία που το στηρίζει. Σε αυτές τις ανάποδες συνθήκες μιας στρεβλής και αρρωστημένης οικονομίας και με την επικράτηση της ιδεολογίας και των πρακτικών ενός αχαλίνωτου νεοφιλελεύθερου επιθετικού μετακαπιταλισμού,  η δύναμη ενός έθνους είναι τελικά η μοιραία του αδυναμία. Αυτή την κατάσταση την ονομάζουν πολλοί Αντίποδες της οικονομίας.

Σχεδόν κανείς από όσους προσπαθούν να αναλύσουν την κατάσταση γύρω μας δεν μπορεί να αντιληφθεί αυτή την απλή εξήγηση. Είναι σχεδόν αδύνατο για τους περισσότερους να αντιληφθούν πως όλο το οικοδόμημα που αποτελεί το χρηματοοικονομικό μας σύστημα είναι μοιραία φτιαγμένο για να καταστρέφει και όχι να δημιουργεί. Έχουμε φτάσει στο σημείο που το σύστημα το "συμφέρει" να καταστρέφει κράτη, κοινωνίες ζωές και να υφαρπάζει τον εθνικό τους πλούτο, μόνο και μόνο για να επιβιώσει λίγο καιρό ακόμα. Κι όμως, αυτό το ακραία καννιβαλιστικό σύστημα το αποθεώνουν τα ΜΜΕ και οι καναλάρχες, καθώς επίσης και οι ανά τον κόσμο πολιτικοί, καθηγητάδες και κερδοσκόποι-πλιατσικολόγοι, οι κατεξοχήν υποστηρικτές του. Δηλαδή, τα κάθε λογίς βαμπίρ που έχουν κάτσει στο σβέρκο της ανθρωπότητας και την απομυζούν.

Ο λόγος που δεν μπορούμε να αντιληφθούμε αυτά τα δύο απλά πράγματα έχει να κάνει με το γεγονός πως έχει δημιουργηθεί μια τεράστια προπαγανδιστική μηχανή σε παγκόσμιο επίπεδο. Μέσα από αυτή, διάφοροι μεγάλοι "οικονομολόγοι" στα πανεπιστήμια και πολιτικοί μας στα παλάτια τους μας λένε ξανά και ξανά και ξανά πως το εικονικό χρήμα και το καθεστώς του ελευθέρου εμπορίου είναι τέλεια, αυτορυθμιζόμενα και ολοκληρωμένα. Μέσα από αυτό το θρησκευτικού τύπου δόγμα αδυνατούν να εντοπίσουν τα αίτια της παράδοξης μεγάλης αυτοκαταστροφής του δυτικού κόσμου, οικονομικά, κοινωνικά, δημογραφικά, πολιτισμικά, και πολιτικά. Το αποδίδουν σε οτιδήποτε άλλο μπορούν: Φταίει η Ελλάδα, φταίει η "κρίση", φταίει το κακό μας το ριζικό. Για τον λόγο αυτό, βλέπουμε το κωμικοτραγικό θέαμα της τραγικής αποτυχίας των μέτρων που λαμβάνει η ΕΕ, δήθεν για να αντιμετωπίσει την "κρίση".

Το αποτέλεσμα είναι να ζούμε όλοι μας την Ημέρα της Μαρμότας, ξανά και ξανά. Με μια κυβέρνηση τραπεζιτών, υπαλλήλων του τραπεζικού καρτέλ και εκπροσώπων της Γερμανίας, να μας λέει πως θα μας σώσει, αρκεί να της παραδώσουμε τις πολιτικές μας ελευθερίες, τα πολιτικά μας δικαιώματα και το σύνολο του προσωπικού μας πλούτου. Με μια κυβέρνηση που κάνει ό,τι μπορεί για να παραδώσει τη χώρα στους κατακτητές της, μαζί με το σύνολο του εθνικού μας πλούτου, ακολουθώντας την παράδοση των χειροτέρων κυβερνήσεων συνεργασίας στην ιστορία του έθνους.

Σε αυτό τον τρελό κόσμο που βρεθήκαμε, παρακολουθούμε το σύνολο των κρατών του λεγόμενου "πρώτου κόσμου" και μελών του ΝΑΤΟ, των συμμάχων της υποτίθεται μεγαλύτερης οικονομίας του κόσμου, των ΗΠΑ, να καταρρέουν σαν κάστρα στην άμμο. Αυτό το θέαμα είναι ιδιαίτερα περίεργο και ανεξήγητο, πώς μπορεί τόση δύναμη να εξανεμιστεί δια μαγείας, αν δεν το ερμηνεύσουμε μέσα από την παραδοχή πως στο μοντέρνο κόσμο του εικονικού χρήματος, η ισχύς είναι και η μοιραία αδυναμία των οικονομιών. Χρειάζεται να αντιληφθούμε πως το χρήμα ως χρέος και το χρήμα ως ηλεκτρονικά δεδομένα, χωρίς καμία αντιστοιχία με την πραγματικότητα, είναι αυτό που τροφοδοτεί την "οικονομική κρίση" και το πικρό τέλος του μετακαπιταλισμού.

19 Δεκεμβρίου 2011

Αίτηση εξαίρεσης από το Τέλος Ακινήτων

Προς τον Διευθυντή ΔΕΗ
Δημόσια Εταιρία Ηλεκτρισμού
Υποκατάστημα Αγίων Ανάδελφων
Ενταύθα

ΑΙΤΗΣΗ

Κύριε Διευθυντά,

Ονομάζομαι Κωστής Πρασινοφρουρόπουλος και σήμερα ενημερώθηκα για τις κατηγορίες οι οποίες μπορούν να εξαιρεθούν από το Ειδικό Τέλος Ακινήτων το οποίο περικλείεται στο λογαριασμό της ΔΕΗ υπ' αρίθμ. 00000000000, με ημερομηνία έκδοσης 1/11/11, ύψους 1200 ευρώ.

Κύριε Διευθυντά το Νοέμβριο του 2007 ήμουν ένας από τους 1.000.000 φίλους του ΠΑΣΟΚ που ψήφισε το Γιώργο Παπανδρέου για Πρόεδρο του κινήματος μας. Το έκανα γιατί ήμουν και είμαι πεπεισμένος πως θα ξεπεράσει το πατέρα του σε ηγετικές ικανότητες και προσφορά στη πατρίδα.

Τον Οκτώβριο του 2009 προσήλθα στις κάλπες και ψήφισα ΠΑΣΟΚ δαγκωτό, συνεισφέροντας με αυτό το τρόπο στην μεγαλειώδη νίκη που έδιωξε επιτέλους τη χούντα της δεξιάς από την εξουσία. Εκείνο το βράδυ πανηγήριζα έξαλα και μπορείτε να με δείτε στο STAR και σε σχετικό βιντεάκι στο You Tube να κουνάω τη ένδοξη σημαία μας και να κάνω πανηγηρικά σχόλια υπέρ του Γιώργου!

Σήμερα στηρίζω την ηρωική κυβέρνηση Παπαδήμου και έχω τη πεποίθηση ότι η κυβέρνηση που έχουμε είναι προϊόν δημοκρατικών διαδικασιών και ότι θα βγάλει σύντομα τη χώρα από τη στενωπό, πολεμώντας ένα δίκαιο αγώνα, μέσα και έξω από τη χώρα. Έχω μεγάλες προσδοκίες από το μεγαλύτερο πρωθυπουργό που πέρασε ποτέ από τη χώρα, μετά τον Ανδρέα και το Γιώργο φυσικά, το νέο Μεγάλο Πατέρα της Ελλάδας, το Λουκά Παπαδήμο.

Παράλληλα πιστεύω πως ο Γιώργος Παπανδρέου θα επιστρέψει στο μέλλον για να ηγηθεί τη νέα μεγάλη πορεία του ΠΑΣΟΚ προς τη Νέα Αλλαγή και το Νέο Εξυγχρονισμό, που θα επιστρέψει τη χώρα μας στα μεγάλα σαλόνια. Για αυτό και ορκίζομαι στον Πράσινο Ήλιο πως θα ψηφίζω δαγκωτά το Κόμμα μας μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία.

Για τους παραπάνω λόγους αιτούμαι στην υπερεσία σας όπως υπαχθώ στη κατηγορία των διανοητικά αναπήρων με ποσοστό άνω του 80% και ως εκ τούτου ζητώ την εξαίρεσή μου από το καθόλα δίκαιο μέτρο του Ειδικού Τέλους Ακινήτων.

Άγιοι Ανάδελφοι
28 Νοεμβρίου 2011

Ο Αιτών,

Κωστής Πρασινοφρουρόπουλος
Αρ. Μέλους ΠΑΣΟΚ: 19730101ΑΑ ΦΙΛ ΓΑΠ
Οικογενειακοί ψήφοι: 14

10 Δεκεμβρίου 2011

Πρόσκληση σε δείπνο για τον εορτασμό του τέλους της Ευρωζώνης

"Ή είσαι στο τραπέζι ή είσαι το μενού". ~ Πολωνός υπουργός απευθυνόμενος προς τον Donald Tusk, τον πρωθυπουργό της Πολωνίας
- "Νικολά, κάμερες! Κάνε πως είσαι ευχαριστημένος,
γιατί θα μας πάρουν χαμπάρι!"
Η μοίρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης φαντάζει προδιαγεγραμμένη. Σύντομα θα δούμε γεγονότα κολοσσιαίων διαστάσεων να συγκλονίζουν την ήπειρο και τον κόσμο από άκρη σε άκρη.

Επιτρέψτε μου να σας πω μια ιστορία. Δύο μέρες πριν, σε έναν πολύ ακριβό, ασφαλή και απρόσιτο χώρο στις Βρυξέλες έγινε ένα γκαλά. Σε αυτό άρχισαν να καταφθάνουν η μια θωρακισμένη λιμουζίνα μετά την άλλη για να παραδώσουν τους αξιότιμους κύριους και κυρίες που αποφασίζουν για το μέλλον μας χωρίς εμάς και τους υπηρέτες τους. Μέσα σε αυτό το ανεπίσημο γκαλά, ανάμεσα στους αστακούς και τα ζαρκάδια, οι 27 αντιπρόσωποι της πλουτοκρατίας έλαβαν αποφάσεις για το μέχρι πού θα φτάσει η αγριότητα των επερχόμενων μέτρων λιτότητας που θα επιβληθεί πάνω στους λαούς της Ευρώπης, για να μην οδηγήσουν την Ένωση σε έναν ανοιχτό εμφύλιο πόλεμο.

Η συζήτηση περιελάμβανε και το "κόστος ασφαλείας" του όλου αυτού εγχειρήματος, που ανέρχεται σε μερικά ψωροεκατομμύρια ευρώ. Ψίχουλα μπροστά στο όνειρο της απόλυτης κυριαρχίας, θα μου πείτε... Και όμως, το αντικείμενο των συζητήσεων ήταν τα μέτρα λιτότητας και η αναγκαία ασφαλείας για τους ίδιους, για να μην τους στείλουν στις καρμανιόλες. Καμία συζήτηση για το τι θα γίνει για να σωθούν οι οικονομίες και οι κοινωνίες!

Όλα αυτά ταιριάζουν τέλεια με τη φράση που είπε πριν μερικές μέρες ένας Πολωνός υπουργός στον πρωθυπουργό του: "Ή είσαι στο τραπέζι ή είσαι το μενού"!

Εκείνος φυσικά εννοούσε πως η κυβέρνηση της χώρας του θα πρέπει να έχει λόγο στις εξελίξεις που αφορούν την Ένωση και όχι μόνο η Γαλλία και η Γερμανία. Δεν εννοούσε πάντως πως ο λαός της Πολωνίας θα έπρεπε να είναι καθισμένος στο τραπέζι. Γιατί στην πραγματικότητα και ο πολωνικός λαός, όπως και οι υπόλοιποι λαοί της Ευρώπης, δεν ήταν καθισμένοι στο τραπέζι του επίμαχου γκαλά δύο ημέρες πριν. Οι μόνοι προσκεκλημένοι ήταν οι εκπρόσωποι του 1% του πληθυσμού και οι υπόλοιποι 99% αποτελούσαν το μενού.

Οι Μερκοζύ από την άλλη, εκείνο το ιστορικό βράδυ της 8ης Δεκεμβρίου έφτασαν σε "απόλυτη συμφωνία" για μια νέα συνθήκη που θα περιορίζει τους προϋπολογισμούς και το μέγεθος των μελλοντικών ελλειμμάτων των μελών της Ευρωζώνης. Φυσικά, η συμφωνία δεν αναφέρει τίποτα για τα τρέχοντα ελλείμματα και τους ισολογισμούς των κρατών μελών, καθώς το πρόβλημα είναι τι γίνεται τώρα, αυτή τη στιγμή και όχι τι θα γίνει στο μέλλον.

Εδώ διαπιστώνουμε μια μεγάλη επώδυνη αλήθεια. Μια αλήθεια που καταρρίπτει κάθε μύθο για παντοδυναμία, κάθε σχεδιασμό για αυταρχικά μέτρα, κάθε επιχορήγηση για "επιχειρήσεις ασφαλείας που θα διατηρήσουν την ενότητα και την κοινή πορεία στην Ευρωζώνη" και που θα υποδουλώσουν τους λαούς για τα επόμενα χίλια χρόνια. Μια και μοναδική αλήθεια που μας λέει βροντερά πως δεν έχουν τίποτα! Δεν υπάρχουν λεφτά!

- "Πάλι θα φάμε καλά σε αυτό το ανεπίσημο δείπνο!
Έχει και το αγαπημένο μου φαγητό, ψυχές και
ανθρώπινη σάρκα!"
Οι τύποι με τις θωρακισμένες λιμουζίνες το ξέρουν και για αυτό παίζουν το παιχνίδι. Το EFSF, το ταμείο χρηματοπιστωτικής σταθερότητας της ΕΕ, υποτίθεται, θα έφτανε να έχει με μόχλευση γύρω στα 2 τρις ευρώ ή και περισσότερα! Αυτό όμως δεν συνέβη. Η ΕΚΤ, υποτίθεται, θα αγόραζε τρισεκατομμύρια άχρηστων ομολόγων δημοσίου της περιφέρειας. Ούτε αυτό συνέβη. Τέλος, είπαν να ενώσουν το EFSF με το ESM για να δημιουργήσουν ένα υπερταμείο σταθερότητας. Κάτι ξέρουν αυτοί από ενώσεις, θα έλεγε κανείς, οπότε τουλάχιστον αυτό θα μπορούσαν να το κάνουν. Ούτε αυτό συνέβη.

Η αλήθεια είναι επίσης πως οι άνθρωποι που γυρίζουν γύρω-γύρω από τις Βρυξέλες εδώ και μέρες, οι πολιτικάντηδες και οι διάφοροι υπηρέτες της πλουτοκρατίας, είναι απλοί αλμπάνηδες και τουρίστες. Δεν έχει καμία ουσία αυτό που κάνουν, απλά το κάνουν για δείξουν πως κάνουν κάτι. Όλα όσα κάνουν είναι φόρμα και όχι ουσία και περιεχόμενο. Κατ' αυτούς, δεν έχει σημασία τι λέμε στους υπόλοιπους, αλλά πώς το λέμε. Είναι κενοί, ανούσιοι και δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν. Και το χειρότερο είναι πως το γνωρίζουν.

Τα δε συμφέροντα όλων αυτών των χωρών που συμμετέχουν σε αυτό το νέο θέατρο σκιών είναι απολύτως αντικρουόμενα και αντιφατικά. Παρόλα αυτά, γινόμαστε μάρτυρες ενός θεάτρου του παραλόγου που έχει δύο πρωταγωνιστές, τους σιαμαίους Μερκοζύ, που υποκρίνονται πως είμαστε όλοι μαζί σε αυτό το νέο μεγαλειώδες όραμα της υπέρλαμπρης νέας πιο Ενωμένης Ευρώπης.

Είναι σίγουρο πως πλέον όλοι τους έχουν καταλάβει τι γίνεται και το μόνο μέλημά τους είναι να εμποδίσουν την κοινή γνώμη να το συνειδητοποιήσει. Για κανέναν από τους πολιτικάντηδες και τους τεχνοκράτες που μας επέβαλαν δεν υπάρχει δρόμος διαφυγής. Τα γεγονότα καλπάζουν κατά πάνω τους με μεγάλη ταχύτητα. Ένα θέαμα τρομαχτικό και μεγαλειώδες ξεκινά: Το τέλος της Ευρωζώνης.

Η Βρετανία βλέπει την έξοδο της από την Ευρωζώνη

- "Οι τράπεζες που με έχουν προσλάβει δεν θέλουν να
υπάρξει κανένας έλεγχος στο Σίτυ. Για αυτό η Βρετανία
αποχωρεί από την ΕΕ σε ένδειξη συμπαράστασης στους
τραπεζίτες αγωνιστές που δεινοπαθούν!"
Αν κοιτάξουμε γύρω μας και προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τι γίνεται, θα διαπιστώσουμε πως όσοι μας πληροφορούν για τα γεγονότα μέσα από τα ΜΜΕ είτε δεν έχουν καταλάβει το παραμικρό είτε έχουν βουτήξει το κεφάλι τους βαθιά στην άμμο είτε τα παίρνουν κανονικότατα από μαύρα ταμεία και λένε ψέματα.

Δείτε το παράδειγμα της υπόθεσης με τη Βρετανία. Οι επίσημες ειδήσεις μας αναφέρουν πως η Βρετανία βρέθηκε μόνη της απέναντι σε ένα πανίσχυρο μπλοκ 26 χωρών, με τον Σαρκοζύ να είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού και ο Κάμερον ο μεγάλος χαμένος.

Η αλήθεια είναι πως η Βρετανία και η κυβέρνησή της έχουν καταλάβει προς τα πού πάει το παιχνίδι και δεν δέχονται να αποτελέσει η χώρα τους αναίμακτα μια γερμανική κτήση, σε αντίθεση με τη Γαλλία του Σαρκοζύ που το επιδιώκει ενεργά.

Η μόνη αλήθεια είναι πως οι Βρετανοί προέβλεπαν από δεκαετίες τη νεκρανάσταση της Γερμανίας και για αυτό και δεν είχαν προσχωρήσει ποτέ ολοκληρωτικά στην Ένωση και στην Ευρωζώνη, επιλέγοντας πάντα μια ανεξάρτητη παράλληλη πορεία.

Ο λόγος της επικείμενης μεγάλης πολιτικής ρήξης που απειλεί την Ευρωζώνη βρίσκεται στην πρόθεση των Μερκοζύ να επιβάλουν μέτρα λιτότητας στους λαούς της ηπείρου, καθώς επίσης, και για πρώτη φορά, να φορολογήσουν τις τραπεζικές συναλλαγές.

Η Βρετανία δεν μπορεί να το δεχτεί σε καμία περίπτωση αυτό, για έναν πολύ βασικό λόγο με το όνομα Σίτυ. Το Σίτυ του Λονδίνου είναι μια σχετικά περιορισμένη γεωγραφικά περιοχή στα βόρεια του Τάμεση, γεμάτη με ουρανοξύστες και τράπεζες. Αυτό που δεν γνωρίζουν οι περισσότεροι είναι πως μέσα σε αυτό το μέρος οι νόμοι σταματούν να λειτουργούν και οι τράπεζες κάνουν ό,τι θέλουν. Είναι μια παράδοση που υπάρχει από την δημιουργία των πρώτων τραπεζών και τη χρηματοδότηση που προσέφεραν στους πρώτους βασιλιάδες. Το Σίτυ αποτελεί το πιο μεγάλο τραπεζικό προπύργιο στον κόσμο από όπου σκιώδεις τράπεζες-πειρατές κάνουν τα ρεσάλτα τους για να αρπάξουν λάφυρα από οικονομίες και κοινωνίες.

Όπως πιστεύει η φιλοτραπεζική συντηρητική κυβέρνηση Κάμερον, με την επιβολή ενός τέλους πάνω στις τραπεζικές συναλλαγές, θα σταματήσει να υφίσταται το Σίτυ, η καρδιά της βρετανικής οικονομίας. Ή τουλάχιστον η καρδιά των τραπεζών της. Το αποτέλεσμα είναι η ευθεία ρήξη με τη Γερμανία, έπειτα από την αποδοχή πως ήταν τεράστιο λάθος για τη Βρετανία να επιτρέψει την ανάκαμψη της πρώτης, που τώρα οδηγεί στην ανασύσταση του γερμανικού Ράιχ.

Το θέμα είναι πως η Βρετανία φλερτάρει με την έξοδό της από την Ευρωπαϊκή Ένωση και λόγω της τεράστιας υπερχρέωσής της οι Γερμανοί δεν το βλέπουν αρνητικά αυτό. Όμως το αξιοσημείωτο είναι πως ούτε οι ειδήσεις ούτε όλα αυτά μας προετοιμάζουν για το ενδεχόμενο γενικών συρράξεων μέσα στην ίδια την Ευρώπη, με μια Γερμανία να ετοιμάζεται να πετύχει αναίμακτα μια κατάκτηση των βρετανικών νήσων, κάτι που δεν πέτυχε στον προηγούμενο πόλεμο. Αυτό αποτελεί και τον μεγαλύτερο εφιάλτη των Βρετανών, ο οποίος ζωντάνεψε ξαφνικά μπροστά τους και τους τρομοκρατεί!

Τα νέα από το Δ' Ράιχ

- "Τι θα πρέπει να πω πάλι η γυναίκα! Πως όλα πάνε καλά;
Αει στο καλό, βαρέθηκα! Αν δεν το κάνω όμως, θα καταλήξω
καθαρίστρια στον Δήμο Λειψίας. Οπότε, Άγγελα, χαμόγελο
και πείσε τους πως όλα θα πάνε καλά..."
Πολλές χώρες όπως η Πολωνία βλέπουν το φάντασμα της Γερμανικής Αυτοκρατορίας με μεγάλο τρόμο, καθώς υπέστησαν τα πάνδεινα την προηγούμενη φορά που η ιδέα της Μεγάλης Γερμανίας είχε φουσκώσει. Άλλες πρώην χώρες όπως η Ελλάδα, παρόλο που και αυτή έχει υποστεί τα πάνδεινα, σε μια κίνηση ακραίου ραγιαδισμού και γραικυλισμού έχει δώσει γην και ύδωρ, καθώς η ελίτ της πιστεύει πως με αυτό τον τρόπο θα επιβιώσει, έστω και αν χρειαστεί να θυσιάσει κυριολεκτικά τους υπόλοιπους.

Όμως, άλλες χώρες, όπως η Κροατία, κάνουν κάτι που φαινομενικά φαντάζει παρανοϊκό μπροστά στην μεγάλη πιθανότητα κατάρρευσης του Ευρώ. Σήμερα στις 10.30, η Κροατία υπέγραψε την προσχώρησή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση!

Όλα δείχνουν πως τα πράγματα δεν είναι όπως μας τα λένε. Είναι πλέον σαφές πως η Γερμανία δεν επιθυμεί τη διάσωση του ευρώ ή των τραπεζών. Πέρα από μερικές δικές της γιγαντιαίες τράπεζες, όπως της Commerzbank μέσω της επικείμενης κρατικοποίησης της, δεν δείχνει την παραμικρή διάθεση να το κάνει. Ποιοί όμως λέτε να είναι οι λόγοι;

Μήπως το ό,τι η Γερμανία περιμένει με το δάχτυλο στη σκανδάλη την κατάρρευση του ευρώ για να κάνει αμέσως μετά τις κινήσεις της; Η Γερμανία έχει πάρει κάποιες ιστορικές αποφάσεις. Την ανασύσταση της αυτοκρατορίας της στον ευρύτερο γεωγραφικό της χώρο, με επάκτιες κτήσεις όπως η Ελλάδα, που θα τροφοδοτούν το κέντρο με πρώτες ύλες και στρατιές σκλάβων για εργασία.

Κι όμως, τα μεγαλειώδη σχέδια της προσκρούουν στην πραγματικότητα της έλλειψης πόρων και της κατάρρευσης της παγκόσμιας οικονομίας. Παρόλο που η Μέρκελ, η νοικοκυρά από την πρώην Ανατολική Γερμανία, έχει καταφέρει πολλαπλάσια πράγματα από αυτά που κατόρθωσε ο Χίτλερ, τα υπέρμετρα φιλόδοξα σχέδιά της αναγκαστικά μεταμορφώνονται σε αμυντικά σχέδια εκτάκτου ανάγκης, όπου μέσω της υφαρπαγής φυσικών πόρων και του εθνικού πλούτου των γειτόνων, προσπαθεί να εξασφαλίσει την επιβίωση της Γερμανίας μετά την επερχόμενη κατάρρευση της Ευρωζώνης.

Τί θα μπορούσε να είναι πιο περίτρανη απόδειξη πως ο καπιταλισμός, ο τραπεζισμός και ο νεοφιλελευθερισμός φτάνουν στο τέλος τους, πέρα από το γεγονός πως οι πρώην υπηρέτες τους συστήματος, οι πολιτικάντηδες της Ευρώπης, προκαλούν τώρα την τραπεζική εξουσία και ζητούν λήψη μέτρων κατά των τραπεζών; Αυτό λίγους μήνες πριν θα ήταν αδύνατο κι όμως συμβαίνει τώρα. Ο τραπεζισμός πέθανε! Ζήτω η επιστροφή της πολιτικής!

6 Δεκεμβρίου 2011

Το γερμανικό πρόβλημα



Μέσα στο διαδίκτυο ανακάλυψα αυτό το εξαιρετικό άρθρο το οποίο περιγράφει με ανατριχιαστική ακρίβεια το "γερμανικό πρόβλημα", από τον Σπύρο Μάνδρο. Σας το παραθέτω, καθώς το θεωρώ ένα από τα πλέον σημαντικά άρθρα που έχουν γραφτεί πάνω στο θέμα. Παράλληλα, είναι αξιοσημείωτοι οι προβληματισμοί και οι λύσεις που παραθέτει ο αρθρογράφος στο τέλος του άρθρου αυτού.

____ ο ____

Πίσω από τον ορυμαγδό των καθημερινών ειδήσεων και αναλύσεων για την οικονομική κρίση, πέρα από τις συνεχώς διαψευδόμενες προβλέψεις για ανάκαμψη και ανάπτυξη, την ώρα που το ευρώ και η Ευρωζώνη έχουν μπει πλέον βαθιά στη Ζώνη του Ημίφωτος με προβλεπτή και αναπότρεπτη τη μοιραία κατάληξή τους, από τα ερείπια του ευρωπαϊκού οικοδομήματος αρχίζει να αναδύεται μια νέα και απίστευτη για τους περισσότερους πολιτική και γεωπολιτική τάξη. Γιατί όμως απίστευτη; Η εξουσία, όπως και η φύση, απεχθάνεται το κενό: Τη θέση του θνήσκοντος ευρωπαϊκού μορφώματος, ή έστω ενός μεγάλου τμήματός του, σπεύδει να καταλάβει η Γερμανία επαναλαμβάνοντας για μιαν ακόμα φορά τον ιστορικό εαυτό της. Αλλά τί μορφή μπορεί να πάρει το νέο αυτό γερμανικό εγχείρημα, πού μπορεί να στηρίζεται και τί προοπτικές μπορεί να έχει; Τα ερωτήματα αυτά είναι δυνατόν να απαντηθούν μόνο αν δίπλα στις σημερινές συγκυρίες τοποθετήσουμε το ιστορικό παρελθόν του βασικού αυτού παίκτη του διαγραφόμενου νέου ιστορικού δράματος.

Το νέο Σύμφωνο Σταθερότητας

Δεν υπάρχει πια καμιά αμφιβολία ότι το τελευταίο πράγμα που απασχολεί αυτή τη στιγμή τη γερμανική ελίτ είναι η διάσωση της Ευρωζώνης, του ευρώ και της ευρωπαϊκής “ιδέας”. Μέσα στις επιταχυνόμενες συνθήκες χρηματοπιστωτικής διάλυσης, το νέο Σύμφωνο Σταθερότητας που προτείνει η Γερμανία, με την ίδια στον ρόλο του οικονομικού επικυριάρχου της Ευρώπης, ακόμα και αν γινόταν δεκτό από όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, δεν λύνει το πρόβλημα του τερατώδους ευρωπαϊκού χρέους ούτε είναι δυνατό να εφαρμοστεί εγκαίρως. Οι δε εκ του πονηρού και συνεχώς εντεινόμενες πιέσεις και παροτρύνσεις των Αγγλοαμερικανών και των χαλκείων τους για έκδοση ευρωομολόγου ή μαζική εξαγορά των ομολόγων των ευρωπαϊκών χωρών από την ΕΚΤ φανερά αποσκοπούν στην υπονόμευση της γερμανικής οικονομίας. Στην πραγματικότητα, οι Αγγλοαμερικάνοι ζητούν από τη Γερμανία να αυτοκτονήσει. Αλλά μόνο οι αφελείς δεν μπορούν να διακρίνουν την υπόγεια σύγκρουση που αρχίζει να αναπτύσσεται ανάμεσα στην γεωπολιτικά αναδυόμενη Γερμανία και τις ατλαντικές δυνάμεις. Το ευρωομόλογο και η εξαγορά ομολόγων – με άλλα λόγια, η μαζική έκδοση πληθωριστικού χρήματος – μικρή μόνο και προσωρινή ανακούφιση θα μπορούσε να προσφέρει στην καταρρέουσα Ευρωζώνη, ενώ θα κατέστρεφε οριστικά τη γερμανική οικονομία. Ό,τι και αν καταμαρτυράει κανείς στους Γερμανούς, μόνο ηλίθιους δεν μπορεί να τους αποκαλέσει. Με τον γερμανικό πραγματισμό τους, προφανώς είδαν έγκαιρα από το 2007 και νωρίτερα πού οδηγούσε η χρηματοπιστωτική κρίση και προσάρμοσαν ανάλογα τα πολιτικά και γεωπολιτικά σχέδιά τους.

Τί νόημα έχει λοιπόν η τροποποίηση των ευρωπαϊκών συνθηκών και το προτεινόμενο νέο ευρωπαϊκό Σύμφωνο Σταθερότητας, όταν μάλιστα είναι σίγουρο πως θα προκαλέσει οξύτατες πολιτικές αντιδράσεις από πολλές χώρες μέλη; Γιατί το προτείνει αυτή τη στιγμή η Γερμανία γνωρίζοντας πως ούτε προλαβαίνει ούτε μπορεί να διασώσει το ευρώ και την Ευρωζώνη; Ακριβώς γι’ αυτό! Στην πραγματικότητα αυτό που προτείνει είναι το γερμανικό Σύμφωνο Σταθερότητας – το blueprint, το υπόδειγμα, ο αρχικός καταστατικός χάρτης της νέας γερμανικής αυτοκρατορίας (όποιο όνομα κι αν της δώσουν) που αρχίζει να υποκαθιστά ένα μεγάλο μέρος της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης. Με το προτεινόμενο σχέδιο γίνεται σαφές πως όσες χώρες δεχτούν να γίνουν υποτελείς στη Γερμανία θα τύχουν της υψηλής προστασίας της, αρκεί να παραδώσουν ένα σημαντικό μέρος της εθνικής τους ανεξαρτησίας και αυτονομίας – στον οικονομικό τομέα αρχικά, αργότερα και στον πολιτικό και τον στρατιωτικό. Για να γίνει πιο πειστική μάλιστα, η Γερμανία αξιοποιεί το υπέρτατο στις σημερινές συνθήκες πολιτικό όπλο, την ισχυρή εξαγωγική βιομηχανία της και τη συγκριτικά καλή χρηματοπιστωτική της θέση, σε έναν ωμό πολιτικό εκβιασμό: Ή μαζί μου ή θα ’χετε την τύχη της Ελλάδας!

Μέσα στον πανικό που προκαλεί η επικείμενη κατάρρευση του ευρώ και της Ευρωζώνης, η προοπτική της πρόσδεσης σε έναν σταθερό οικονομικό άξονα έναντι οιουδήποτε πολιτικού κόστους φαίνεται πως αποτελεί ελκυστική λύση για αρκετές κεντροευρωπαϊκές χώρες, που στο κάτω κάτω της γραφής διαθέτουν κοινές πολιτιστικές και ιστορικές καταβολές με τους Γερμανούς: Αυστρία, Ολλανδία, Φιλλανδία – ακόμα και η έντρομη γαλλική ελίτ εκλιπαρεί για συμμετοχή, αν και δεν φαίνεται να γίνεται δεκτή.

Η μετάλλαξη της Απαλής Ηγεμονίας
Η Γερμανία θα ’πρεπε, τώρα που έχει γίνει φιλειρηνική και λογική, να αποκτήσει αυτό που η Ευρώπη και ολόκληρος ο κόσμος της έχει αρνηθεί με δύο γιγάντιους πολέμους – ένα είδος απαλής ηγεμονίας επί της Ευρώπης.
     ~ Joschka Fischer, πρώην υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας
Πώς βρέθηκε η Γερμανία στη σημερινή δεσπόζουσα θέση της; Μα εκεί την έφερε μοιραία η περίφημη “ευρωπαϊκή ολοκλήρωση”. Το πρόγραμμα Ευρώπη δεν ήταν και τόσο ιδεαλιστικό στη σύλληψή του όσο θα ήθελαν να πιστεύουμε οι ευρωπαϊκές αυθεντίες. Αντίθετα, ήταν ένας βεβιασμένος συμβιβασμός ανάμεσα στη Γαλλία και την Αγγλία από τη μια πλευρά και την Αμερική από την άλλη. Κίνητρό του ήταν ο φόβος για τον γερμανικό εθνικό χαρακτήρα και η ανάμνηση των δύο παγκοσμίων πολέμων που είχε προκαλέσει αυτή η χώρα. Στόχος του ήταν η υποταγή, η πρόσδεση, ο εξαναγκασμός της Γερμανίας σε ένα κοινό ευρωπαϊκό “όραμα”, το οποίο δεν υπήρχε βεβαίως αλλά έπρεπε να εφευρεθεί, μέσα από ένα πλέγμα ευρωπαϊκών θεσμών, που δεν υπήρχαν βεβαίως αλλά έπρεπε κι αυτοί να εφευρεθούν. Το Σχέδιο Morgenthau είχε ήδη εγκαταλειφθεί και απέναντι στην αμερικανική επιμονή να ανασυγκροτηθεί βιομηχανικά η Γερμανία ώστε να αποτελέσει ανάχωμα στον σοβιετικό επεκτατισμό, το μόνο που μπόρεσαν να αντιτάξουν οι Ευρωπαίοι ήταν το κακοσχεδιασμένο, διστακτικό και ασαφές ευρωπαϊκό πρόγραμμα πασπαλισμένο με μπόλικο ιδεαλισμό, το οποίο όμως για διάφορους λόγους – βοηθούσης βεβαίως και της προπαγάνδας – αγκαλιάστηκε με ενθουσιασμό απ’ όλες τις ευρωπαϊκές ελίτ. Επρόκειτο όμως για ένα σχέδιο καταστρωμένο από θέσεως αδυναμίας. Περνώντας διαδοχικά από την Ένωση Άνθρακος και Χάλυβος στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα στην Ευρωπαϊκή Ένωση στην Ευρωπαϊκή Νομισματική Ένωση, το κακοσχεδιασμένο αυτό ευρωπαϊκό μόρφωμα, αν και ξεκίνησε με στόχο την αποτροπή μιας ακόμα γερμανικής περιπέτειας, ξέχασε στον δρόμο τον λόγο ύπαρξής του και έγινε τελικά το όχημα του γερμανικού αναθεωρητισμού.

Έχουμε εδώ μια κλασική αριστοτελική ετερογονία των σκοπών: Με άλλους στόχους ξεκινάς και εντελώς αλλού βρίσκεσαι. Εκ των υστέρων μπορούμε να δούμε ότι σε όλες του τις φάσεις το ευρωπαϊκό πρόγραμμα ήταν καταδικασμένο εξαρχής και λειτούργησε καταλυτικά υπέρ της Γερμανίας. Και πώς να μη συμβεί αυτό; Από τη μια πλευρά είχαμε ένα θολό πολιτικό πρόγραμμα που σήμαινε κάτι διαφορετικό για τον καθένα, ουσιαστικά μια αυτοκρατορία χωρίς κέντρο και στόχους, κι από την άλλη έναν βιομηχανικό γίγαντα με άφθονη αμερικανική χρηματοδότηση, απαλλαγμένο από εξοπλιστικές δαπάνες, με μια έτοιμη τεράστια αγορά για τα προϊόντα του και με ζωντανή την ανάμνηση του αυτοκρατορικού του παρελθόντος. Αναπόδραστα και αδιόρατα, συνειδητά ή ασύνειδα, η Γερμανία σιγά σιγά κατέλαβε το κενό κέντρο της ευρωπαϊκής οιονεί αυτοκρατορίας και άρχισε να υπαγορεύει τους δικούς της όρους. Η “απαλή” ηγεμονία της Γερμανίας επί της Ευρώπης, που είδαμε να εύχεται ο Γιόσκα Φίσερ παραπάνω, ήταν ήδη πραγματικότητα από τη δεκαετία του ’90, αμέσως μετά τη γερμανική ενοποίηση. Ο ρόλος της Γερμανίας στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και τους πολέμους που επακολούθησαν μέχρι την επέμβαση της Αμερικής στα Βαλκάνια δεν αφήνει καμιά αμφιβολία. Η επιβολή επίσης του ευρώ – στην πραγματικότητα, ενός ευρωπαϊκού μάρκου – σε 17 χώρες της Ένωσης ήταν το κορυφαίο επίτευγμα της “απαλής” αυτής γερμανικής ηγεμονίας.

Τί συνέβη όμως και ξαφνικά τα τελευταία δύο χρόνια η ανεκτή αυτή γερμανική ηγεμονία αρχίζει να μεταλλάσσεται σε κάτι που θυμίζει το κλασικό γερμανικό παρελθόν; Η απάντηση είναι βέβαια ότι συνέβη η οικονομική κρίση και η ραγδαία καταστροφή του παγκόσμιας αμερικανικής τάξης. Μπροστά στο φάσμα του επερχόμενου οικονομικού, κοινωνικού, πολιτικού και γεωπολιτικού χάους, το περίφημο ευρωπαϊκό “όραμα” γίνεται βάρος περιττό και το συνδυασμένο ευρωπαϊκό χρέος θηλιά που σέρνει στον βυθό και τη Γερμανία. Έτσι, η χώρα αυτή ανασυντάσσει βιαστικά τις δυνάμεις της, ρίχνει στη θάλασσα τα ευρωπαϊκά της βαρίδια, αναπροσαρμόζει τους στόχους της, πετάει την άχρηστη πια μάσκα του πολιτικώς ορθού και από το σεντούκι του ιστορικού της παρελθόντος ανασύρει τις δοκιμασμένες εθνικές της συνταγές για μια αυτοκρατορική πολιτική ισχύος (βλ. Γερμανία: Ολική επαναφορά). Οι έκτακτοι καιροί απαιτούν έκτακτα μέτρα και σίγουρα κανείς δεν μπορεί να πιστέψει πως η σημερινή Γερμανία θα ανεχτεί παθητικά τον ρόλο μιας ακόμα καταχρεωμένης ευρωπαϊκής χώρας που περιμένει τρέμοντας το μοιραίο. Σαν χώρα συγκροτημένη η Γερμανία λαβαίνει τα μέτρα της απέναντι στην επερχόμενη καταστροφή και αδράζει τις νέες ιστορικές της ευκαιρίες. Το πρόβλημα βέβαια είναι τι σημαίνουν αυτά τα μέτρα για τους γείτονές της και σε ποιές καινούργιες περιπέτειες μπορεί να μας οδηγήσουν οι νέες ιστορικές της ευκαιρίες.

Μεσευρώπη και Ζωτικός Χώρος

Κανείς βέβαια δεν μπορεί να προβλέψει το μέλλον. Μπορεί όμως με την ανάλυση να περιορίσει πολύ τις ενδεχόμενες εκβάσεις και να απομείνει έτσι με λίγα πιθανά σενάρια μπροστά του. Κάθε λαός είναι αιχμάλωτος της γεωγραφίας του, του εθνικού του χαρακτήρα και του ιστορικού του παρελθόντος. Το ρεπερτόριο των πιθανών αποκρίσεών του σε κρίσεις ή νέες καταστάσεις στην πραγματικότητα είναι πολύ περιορισμένο και τείνει στην επανάληψη. Προς τα πού θα στραφεί η Γερμανία τώρα που έχει λυτρωθεί πια από την επικυριαρχία των ΗΠΑ και της ΕΕ και δεν απειλείται εξ ανατολών προς το παρόν; Τί θα επιλέξει να κάνει ξαναβρίσκοντας τον εαυτό της στο κέντρο των ευρωπαϊκών και των παγκόσμιων εξελίξεων; Ποιές αποκρίσεις περιλαμβάνει το εθνικό της ρεπερτόριο για ανάλογες με τη σημερινή καταστάσεις; Για να απαντήσει κανείς, πρέπει να ρίξει μια ματιά στο πρόσφατο ιστορικό παρελθόν αυτής της χώρας.

Κατά τις δύο προηγούμενες αυτοκρατορικές τους περιπέτειες (Δεύτερο και Τρίτο Ράιχ), οι Γερμανοί έχουν επιδείξει μιαν εκπληκτική επιμονή και προσήλωση στους ίδιους σκοπούς και στα ίδια μέσα: Συνεχής επέκταση σε βάρος των γειτόνων τους, οικονομική εκμετάλλευση, εκδίωξη και εξόντωση τοπικών πληθυσμών, εγκατάσταση Γερμανών εποίκων κ.ά. Τα σχέδια-ιδεολογήματα που ενέπνευσαν τους δύο γερμανικής καταγωγής παγκόσμιους πολέμους – το Σχέδιο Μεσευρώπη και ο Ζωτικός Χώρος – στην πραγματικότητα είναι ένα ενιαίο και απίστευτο παράδειγμα εθνικής εγκληματικότητας:

Σχέδιο Μεσευρώπη (Mitteleuropa)
Το Σχέδιο Μεσευρώπη επεδίωκε την οικονομική και πολιτιστική ηγεμονία της Γερμανικής Αυτοκρατορίας επί της κεντρικής Ευρώπης και τη συνακόλουθη οικονομική και χρηματοπιστωτική εκμετάλλευση της περιοχής σε συνδυασμό με άμεσες προσαρτήσεις, εγκατάσταση Γερμανών εποίκων, εκδίωξη των μη-Γερμανών από τα προσαρτημένα εδάφη και τελικά εκγερμανισμό των ψευδοκρατών που θα δημιουργούντο σαν ουδέτερη ζώνη μεταξύ Γερμανίας και Ρωσίας. Το ζήτημα της Μεσευρώπης αναλύθηκε από τον Γερμανό στοχαστή Friedrich Naumann το 1915 στο βιβλίο του Mitteleuropa. Κατά τον Naumann, αυτό το τμήμα της Ευρώπης θα ’πρεπε να γίνει ένα πολιτικά και οικονομικά ενοποιημένο μπλοκ υποταγμένο στη γερμανική εξουσία. […]
Η κυρίαρχη πολιτική ελίτ της Γερμανίας αποδέχθηκε το Σχέδιο Μεσευρώπη κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ κατάστρωνε τους γερμανικούς πολεμικούς στόχους και τα σχέδια για τη νέα τάξη πραγμάτων στην Ευρώπη. Η Μεσευρώπη θα δημιουργείτο με την ίδρυση μιας σειράς ψευδοκρατών που η πολιτική, οικονομική και στρατιωτική πλευρά τους θα βρισκόταν υπό τον έλεγχο του Γερμανικού Ράιχ. Ολόκληρη η περιοχή θα λειτουργούσε σαν οικονομική αυλή της Γερμανίας και η εκμετάλλευσή της θα την βοηθούσε να ανταγωνιστεί τη Βρετανική Αυτοκρατορία και οποιονδήποτε άλλο ανταγωνιστή για τη θέση της κυρίαρχης παγκόσμιας δύναμης. Η πολιτική, στρατιωτική και οικονομική οργάνωση [του αυτοκρατορικού χώρου] θα βασιζόταν στη γερμανική επικυριαρχία και στην επιβολή συμφωνιών σε χώρες όπως η Πολωνία και η Ουκρανία. Πίστευαν δε ότι η γερμανική εργατική τάξη θα κατευναζόταν από τους Γερμανούς πολιτικούς μέσω των οικονομικών ωφελημάτων από τις προσαρτήσεις, τον εποικισμό της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης από Γερμανούς και την εκμετάλλευση των κατακτημένων χωρών προς υλικό όφελος της Γερμανίας.
Η μερική υλοποίηση αυτών των σχεδίων αντανακλάται στη Συνθήκη του Μπρεστ-Λιτόβσκ, όπου παρέχονται εγγυήσεις για τη γερμανική οικονομική και στρατιωτική επικυριαρχία επί της Ουκρανίας. Όσο δε για την Οθωμανική και την Αυστροουγγρική Αυτοκρατορία, αυτές στην μεταπολεμική Ευρώπη θα βασίζονταν στη γερμανική υποστήριξη και θα υποβιβάζονταν σε υποτελείς.
Wikipedia
Ζωτικός Χώρος (Lebensraum)
Ο Ζωτικός Χώρος ήταν μία από τις μείζονες πολιτικές ιδέες του Αδόλφου Χίτλερ και ένα σημαντικό συστατικό της ναζιστικής ιδεολογίας. Λειτούργησε σαν κίνητρο της επεκτατικής πολιτικής της ναζιστικής Γερμανίας με στόχο την εξασφάλιση επιπλέον χώρου για την ανάπτυξη του γερμανικού πληθυσμού, για μια Μεγάλη Γερμανία. Στο βιβλίο του Mein Kampf, ο Χίτλερ περιέγραφε λεπτομερώς την πεποίθησή του ότι ο γερμανικός λαός χρειαζόταν Lebensraum (Ζωτικό Χώρο, δηλαδή γη και πρώτες ύλες) και ότι ο χώρος αυτός θα ’πρεπε να αναζητηθεί στην ανατολή. Ήταν η δεδηλωμένη πολιτική των ναζί να σκοτώσουν, εξορίσουν ή σκλαβώσουν τους Πολωνούς, τους Ρώσους και άλλους σλαβικούς πληθυσμούς, τους οποίους θεωρούσαν κατώτερους, και να εποικίσουν τη γη με Γερμανούς. Ολόκληρος ο αστικός πληθυσμός [των χωρών αυτών] θα εξοντωνόταν με λιμοκτονία, δημιουργώντας έτσι αγροτικό πλεόνασμα για να διατραφεί η Γερμανία και να γίνει δυνατή η αντικατάστασή του πληθυσμού αυτού από μια γερμανική ανώτερη τάξη. […]
Σημειώνει το 1963 ο Βρετανός ιστορικός A. J. P. Taylor στον πρόλογο “Δεύτερες σκέψεις” του βιβλίου του Η καταγωγή του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου:
Είναι εξίσου φανερό ότι το Lebensraum εμφανιζόταν πάντοτε σαν ένα στοιχείο αυτών των σχεδίων. Δεν ήταν μια πρωτότυπη ιδέα του Χίτλερ. Ήταν κοινοτοπία εκείνη την εποχή. Το Volk ohne Raum (Λαός χωρίς χώρο), παραδείγματος χάρη, του Hans Grimm πούλησε πολύ περισσότερα αντίτυπα από το Mein Kampf όταν εκδόθηκε το 1928. Γι’ αυτό τον λόγο, τα σχέδια για απόκτηση νέων εδαφών είχαν μεγάλη δημοσιότητα στη Γερμανία κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. [Στους κύκλους των ιστορικών] είχε επικρατήσει ότι επρόκειτο για σχέδια κάποιων παλαβών θεωρητικών ή κάποιων εξτρεμιστικών οργανώσεων. Τώρα ξέρουμε καλύτερα. Το 1961 ένας Γερμανός καθηγητής [Fritz Fischer] παρουσίασε τα αποτελέσματα των έρευνών του για τους γερμανικούς πολεμικούς στόχους [του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου]. Επρόκειτο πράγματι για ένα “πρόγραμμα επιθετικότητας” ή όπως το αποκαλούσε ο καθηγητής για ένα “άλμα για παγκόσμια εξουσία”: Το Βέλγιο υπό γερμανικό έλεγχο, τα γαλλικά ορυχεία σιδήρου θα προσαρτώνταν στη Γερμανία και, πολύ περισσότερο, η Πολωνία και η Ουκρανία θα εκκαθαρίζονταν από τους κατοίκους τους και θα εποικίζονταν από Γερμανούς. Τα σχέδια αυτά δεν ήταν μόνο έργο του γερμανικού Γενικού Επιτελείου. Είχαν υιοθετηθεί από το γερμανικό Υπουργείο Εξωτερικών και από τον “καλό Γερμανό”, Bethmann Hollweg, [τον τότε καγκελλάριο].[…]
Η επίσημη γερμανική ιστορία του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου έχει καταλήξει ότι η κατάκτηση Lebensraum ήταν για τον Χίτλερ και τους υπόλοιπους εθνικοσοσιαλιστές ο πιο σημαντικός στόχος της γερμανικής εξωτερικής πολιτικής. Στην πρώτη συνάντησή του με όλους τους κορυφαίους στρατηγούς και ναυάρχους του Ράιχ στις 3 Φεβρουαρίου 1933, ο Χίτλερ μίλησε για “την κατάκτηση Lebensraum στην ανατολή και τον αδυσώπητο εκγερμανισμό του” ως τον υπέρτατο στόχο του στην εξωτερική πολιτική. Για τον Χίτλερ, η γη που θα προσέφερε επαρκές Lebensraum ήταν η Σοβιετική Ένωση, που κατά τον Χίτλερ ήταν ένα έθνος που κατείχε αχανή και πλούσια αγροτική γη και ταυτόχρονα κατοικείτο από αυτούς που ο Χίτλερ θεωρούσε Σλάβους Untermenschen (υπανθρώπους) τους οποίους κυβερνούσε μια συμμορία αιμοδιψών, αλλά εντελώς ανίκανων Εβραίων επαναστατών. Κατά τον Χίτλερ, οι άνθρωποι αυτοί δεν ήταν εκγερμανίσιμοι, μόνο το έδαφος ήταν. Η ολική εξόντωση δεν ήταν απαραίτητη μόνο και μόνο επειδή η ανατολική Ευρώπη διέθετε ανθρώπους Αρίας-Νορδικής καταγωγής, ιδιαίτερα μεταξύ των ηγετών.[…]
Wikipedia
Μπορεί η Γερμανία να γλιτώσει από τον εαυτό της; Μπορούμε να γλιτώσουμε εμείς από τη Γερμανία; Κανείς Γερμανός φυσικά δεν μιλάει σήμερα για Μεσευρώπη ή Lebensraum, αλλά μπορεί να έχει πραγματικά χαθεί μια έννοια τόσο βαθιά ριζωμένη στη γερμανική ψυχή; Όσο υποδειγματικά κι αν έπαιξε τον ρόλο του “μετανιωμένου και καλού κατά βάθος παιδιού” μετά την τελευταία της ήττα, η Γερμανία είναι πάντα Γερμανία. Έχει την ιστορία της, έχει τον εθνικό της χαρακτήρα, έχει τα πραγματικά μεγάλα τεχνικά, φιλοσοφικά και καλλιτεχνικά της επιτεύγματα, αλλά έχει και τα Νταχάου και τα Άουσβιτς, έχει την Καισαριανή και το Δίστομο. Πρέπει να βλέπουμε ολόκληρη τη Γερμανία. Μόνο έτσι θα ξέρουμε τι πρέπει να περιμένουμε από τους Γερμανούς. Μόνο έτσι θα συμπεράνουμε χωρίς αυταπάτες πως το Σχέδιο Μεσευρώπη και ο Ζωτικός Χώρος αποτελούν ουσιαστικά ένα ενιαίο, σταθερό και επαναλαμβανόμενο μοτίβο της γερμανικής εξωτερικής πολιτικής. Τα αποτελέσματά του τα έχουμε δει δύο φορές στη διάρκεια του 20ού αιώνα.

Για λαούς που υπέστησαν τη γερμανική θηριωδία, όπως οι Έλληνες, η ανασύσταση της γερμανικής αυτοκρατορίας, που επισυμβαίνει αυτή τη στιγμή μπροστά στα μάτια μας, είναι μια πολύ λογική αιτία βαθιάς ανησυχίας. Και μπορούμε να καταλάβουμε πολύ καλά τον τρόμο των Πολωνών απέναντι στη διαφαινόμενη αναβίωση του γερμανικού Ράιχ.
Δεν είναι ασφαλώς τυχαίο ότι η Πολωνία είναι αυτή που χτυπά το ηχηρότερο καμπανάκι για τις ζοφερές εξελίξεις που προοιωνίζονται στην Ευρώπη, καθώς είναι η χώρα που ιστορικά δεχόταν το πρώτο κύμα της επιθετικότητας από τη Γερμανία και τη Ρωσία, που εκδηλωνόταν ως απότοκο μεγάλων οικονομικών κρίσεων. Οι πολωνικοί φόβοι εκφράστηκαν εξίσου καθαρά με την προ διμήνου δήλωση του Πολωνού υπουργού Οικονομικών, Ράτσεκ Ροστόφσκι, ότι “αν η Ευρωζώνη διαλυθεί, είναι δύσκολο να αποκλειστεί το ενδεχόμενο διάλυσης και της ΕΕ” και πως σε μια τέτοια περίπτωση “εγείρεται ο κίνδυνος εμφάνισης αυταρχικών πολιτικών κινημάτων σε έναν ορίζοντα δέκα με είκοσι ετών – ακόμα και ο κίνδυνος πολέμου”. (Άκης Χαραλαμπίδης, Η γερμανική πολιτική οδηγεί στο χάος την Ευρώπη, Επίκαιρα 01/12/2011)
Πόσο εφικτή είναι μια νέα Γερμανική Αυτοκρατορία;

Θα έλεγα, απολύτως εφικτή. Σε ολόκληρο τον ευρωπαϊκό χώρο δεν υπάρχει ούτε δείγμα σοβαρού ανταγωνιστή. Οι ευρωπαϊκοί θεσμοί έχουν ουσιαστικά υφαρπαγεί από τη Γερμανία, ενώ οι άλλοτε μεγάλοι εχθροί της είναι σκιές του παλιού τους εαυτού. Η μεν Γαλλία έχει φτάσει να ικετεύει τη Γερμανία να τη σώσει από την επικείμενη κατάρρευση των τραπεζών της, ενώ η Αγγλία, στα πρόθυρα κι αυτή της κατάρρευσης, το μόνο που κάνει είναι να σαρκάζει το επικείμενο τέλος του ευρώ και να ψαρεύει στα θολά νερά προσπαθώντας να υπονομεύσει τα γερμανικά σχέδια με παραπληροφόρηση και σπασμωδικές κινήσεις. Η δε Αμερική αποσύρεται ταχύτατα από τον ευρωπαϊκό χώρο, καθώς το οικονομικό βάρος του αυτοκρατορικού της μηχανισμού τσακίζει και τις τελευταίες της ελπίδες για έναν μονοπολικό κόσμο με την ίδια στον θρόνο.

Στον πολυπολικό κόσμο που ανατέλλει φαίνεται πως ένας πόλος ανήκει στη Γερμανία. Στον αγώνα τους για το ψαλίδισμα των αμερικανικών φιλοδοξιών για παγκόσμια κυριαρχία, οι υπόλοιποι νέοι πόλοι του κόσμου (Ρωσία, Κίνα, Ινδία, Βραζιλία) έχουν κάθε λόγο να διάκεινται ευμενώς απέναντι στον αναδυόμενο γερμανικό πόλο, ιδιαίτερα μετά την επισυμβαίνουσα αυτή τη στιγμή κατάρρευση της ΕΕ. Μια ιδιότυπη συμμαχία μάλιστα έχει αρχίσει να αναπτύσσεται μεταξύ Γερμανίας και Ρωσίας με στόχο την ενεργειακή ασφάλεια της πρώτης και τη διευθέτηση του γεωπολιτικού χώρου μεταξύ των δύο αυτών δυνάμεων. Ο νέος βαλτικός αγωγός North Stream, που τροφοδοτεί κατευθείαν τη Γερμανία με φυσικό αέριο χωρίς να περνά από άλλες χώρες, σηματοδοτεί με τον πιο απτό τρόπο τη νέα εποχή στις σχέσεις των δύο δυνάμεων, ενώ αμφισβητεί ανοιχτά τα σχέδια άλλων οικονομικών σχημάτων με σαφή υπερατλαντικό προσανατολισμό να ανατρέψουν το ρωσικό μονοπώλιο φυσικού αερίου μέσω του σχεδιαζόμενου αγωγού Nabucco, ο οποίος όμως βρίσκεται πλέον σε πορεία ακύρωσης.

Η Γερμανία φανερά έχει αρχίσει να χαράζει δική της αυτοκρατορική εξωτερική πολιτική που παίρνει τις αποστάσεις της από την Αμερική. Αναγνωρίζοντας πως η εποχή του ατλαντισμού τελειώνει μέσα στον κουρνιαχτό της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης, επενδύει στη συνύπαρξη με τον γειτονικό ρωσικό πόλο, τακτοποιώντας μάλιστα και τον μεταξύ τους γεωπολιτικό χώρο. Το πρώτο βήμα έγινε με τη φιλική διευθέτηση του ζητήματος της Τρανσνίστριας, της φιλορωσικής περιοχής που αποσπάσθηκε από τη Μολδαβία και παραμένει στη ρωσική σφαίρα επιρροής. Μέσα στο κλίμα αυτό αναπτύσσονται γερμανικής εμπνεύσεως σενάρια που προωθούν τον διαμελισμό της Ευρώπης.
Έτερο κομμάτι της Ένωσης, κατά το υπό συζήτηση σενάριο, φαίνεται να περνά ξανά πίσω στην επιρροή της Ρωσίας και σε αυτό συγκαταλέγονται οι εκτός Ευρωζώνης χώρες της Βαλτικής, Λετονία και Λιθουανία. Κατά τους σχετικούς σχεδιασμούς, στην ίδια σφαίρα επιρροής φέρεται να περνούν, για ποικίλους γεωπολιτικούς και άλλους λόγους, μεγέθους και ιδιαιτερότητας προβλημάτων, Βουλγαρία και Ρουμανία στη Νότια Ευρώπη, γεγονός που θα αλλάξει άρδην τα γεωπολιτικά δεδομένα για την Ελλάδα, γιατί μια τέτοια εξέλιξη αποβλέπει κατ’ ουσίαν στον αποκλεισμό της παρουσίας της Τουρκίας από τα Βαλκάνια – ιδιαίτερα αν προκύψει, ως φαίνεται, κατόπιν “κατανόησης” μεταξύ Γερμανίας και Ρωσίας για ενίσχυση του ήδη υφιστάμενου γεωπολιτικού ρόλου της δεύτερης στην περιοχή. (Δημήτρης Π. Δήμας, “Πόλεμος” για τον διαμελισμό της Ευρώπης, Επίκαιρα 01/12/2011).
Έτσι το ερώτημα δεν είναι πια εάν είναι εφικτή μια νέα γερμανική αυτοκρατορία. Όσο κι αν ο καιρός μας θεωρεί αρετή τους χαμηλόφωνους και μετρημένους χαρακτηρισμούς, η νέα αυτή αυτοκρατορία (ναι, πρόκειται περί αυτοκρατορίας) υπάρχει ήδη και το ερώτημα για εμάς που είμαστε ή που σχεδιάζεται να παραμείνουμε στον αυτοκρατορικό της χώρο (κομψότερα, τη “σφαίρα επιρροής” της) είναι τι σημαίνουν όλα αυτά για μας και τι κάνουμε.

“Βουβοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα”
Αυτοί που δεν μπορούν να θυμηθούν το παρελθόν
είναι καταδικασμένοι να το επαναλαμβάνουν.
         ~ George Santayana, Life of Reason, τόμος 1
Μέσα στην οικονομική και κοινωνική καταστροφή που βαθαίνει καθημερινά γύρω μας, δυσκολευόμαστε να ξεφορτωθούμε από τη σκέψη μας την πνευματική σαβούρα περί Ευρώπης, ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, επιστροφής στον καταναλωτισμό, πράσινης ανάπτυξης και σωτηρίας μέσω τοκογλυφικού δανεισμού. Τίποτα από αυτά δεν έχει πια σημασία. Πρόκειται για τον χορό των φαντασμάτων. Αυτά τα πράγματα είναι νεκρά, πεθαμένα, kaput. Μπροστά στα μάτια μας αναδύεται μια εντελώς νέα διεθνοπολιτική τάξη, σκληρή, ανελέητη και αποφασισμένη, που παρασέρνει και την εξαθλιωμένη χώρα μας σε πολύ σκοτεινές ατραπούς. Βασικά πολιτικά ερωτήματα ξανατίθενται με δριμύτητα από την αρχή – τι μέλλον μπορεί να έχει η χώρα μας μέσα σε έναν οικονομικά κατεστραμμένο κόσμο, πώς θα διασφαλιστεί ξανά η εθνική μας ανεξαρτησία και εδαφική ακεραιότητα μπροστά στις επιταχυνόμενες διεθνείς ανακατατάξεις, με ποιούς θα πάμε και ποιούς θ’ αφήσουμε στη νέα διεθνή τάξη, πώς θα εξασφαλιστεί ένα μίνιμουμ επιβίωσης για τον ελληνικό πληθυσμό όταν καταρρεύσει το ευρώ, πώς θα αποφύγουμε τη μοίρα της γερμανικής νεοαποικίας; Από την άλλη, βασικές πολιτικές έννοιες που μέχρι χθες θεωρούσαμε δεδομένες και αδιαπραγμάτευτες – δημοκρατία, κοινοβουλευτισμός, πολιτικά και εργασιακά δικαιώματα, εθνική κυριαρχία – αμφισβητούνται πλέον ανοιχτά, ενώ κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα με “τεχνοκράτες” (τραπεζίτες) πρωθυπουργούς θωρούνται απ’ όλους πολύ φυσικά και αποδεκτά.

Βουβοί, παγωμένοι και κατάπληκτοι, παρακολουθούν οι πολλοί αυτές τις τεραστίου μεγέθους και σημασίας μεταβολές μέσα από τα φίλτρα της καθημερινής δημοσιογραφικής αγυρτείας που αναμασσά χιλιοειπωμένες ιστορίες μικρομιζέριας, πολιτικής αθλιότητας και γενικής διάλυσης – και φυσικά δεν καταλαβαίνουν τίποτα. Ο δε αφόρητος μικροαστισμός, κοντοθωρισμός και γραικυλισμός του πολιτικού μας συστήματος δεν αφήνει περιθώρια να αρθρωθεί ένας νέος ελληνικός πολιτικός λόγος, ικανός να οδηγήσει με ασφάλεια αυτόν τον λαό κι αυτόν τον τόπο μέσα από τις Συμπληγάδες της οικονομικής κρίσης και του διεθνοπολιτικού αναθεωρητισμού.

Αν παραμείνουμε για καιρό “βουβοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα”, η μοίρα μας φαίνεται προδιαγεγραμμένη: Νεοαποικία προσδεδεμένη στο γερμανικό άρμα. Και μπορεί σήμερα να μη μας προορίζουν γιια την καλλιέργεια αγριομέντας, όπως ήθελε ο Χίτλερ, αλλά σίγουρα οι Ειδικές Οικονομικές Ζώνες (ΕΟΖ) δεν θα ’χουν τίποτα να ζηλέψουν από τις φρικαλέες συνθήκες στα κινέζικα και ινδικά εργοστάσια και τις μακιλαδόρες του Μεξικού. Γι’ αυτό άλλωστε επιδιώκει η Γερμανία να μας εντάξει στον αυτοκρατορικό της χώρο – πώς αλλιώς θα ανταγωνιστεί την Κίνα, αν δεν έχει κινέζικες εργασιακές συνθήκες για τα προϊόντα της;

Έτσι τα πράγματα αποκτούν πια μια θανάσιμη απλότητα και καθαρότητα: Ή αποδεχόμαστε  αδιαμαρτύρητα τη μοίρα που μας επιφυλάσσουν κάποιοι Γερμανοί πολιτικοί σχεδιαστές ή αναζητάμε μια καλύτερη και πιο αξιοπρεπή εθνική μοίρα. Καιρός να εγκαταλείψουμε την εθνική καρμιριά και κλαψούρα. Καιρός να θυμηθούμε ποιοί είμαστε. Καιρός να θυμώσουμε.

~ Σπύρος Μάνδρος

3 Δεκεμβρίου 2011

Μέσα στην Κοιλάδα της Σκιάς του Θανάτου

Και εν κοιλάδι σκιάς θανάτου εάν περιπατήσω δεν θέλω φοβηθή κακόν, διότι συ είσαι μετ’ εμού, η ράβδος σου και η βακτηρία σου αυταί με παρηγορούσιν.
~  Ψαλμοί, κεφάλαιο 23, εδάφιο 4
"Η Κοιλάδα της Σκιάς του Θανάτου", από τον George Inness
Καθώς προχωράμε ολοένα και πιο βαθιά μέσα στην Κοιλάδα της Σκιάς του Θανάτου, η όραση μας καθαρίζει ολοένα και πιο πολύ. 

(Σε αυτό βοηθάνε φυσικά και οι συνεχείς απεργίες στα ΜΜΕ, οι οποίες αφήνουν το σύστημα γυμνό και μας επιτρέπουν να δούμε την πραγματικότητα).

Αυτό που βλέπουμε είναι πως το πρόβλημα είναι απλό και αυτό είναι τελικά και το πρόβλημα. Είναι τόσο απλό που χάνεται μέσα στις πολυπλοκότητες της κοινωνίας και μέσα στις ιδέες και τον θόρυβο που επικρατούν.

Υπάρχει μια ομάδα στην κορυφή, η οποία έχει συνδέσει την τύχη της και την εξουσία της με το παρόν οικονομικό σύστημα. Αυτή αποτελείται από την άρχουσα τάξη και κάποιες άλλες ομάδες που την υπηρετούν: Πολιτικοί, καναλάρχες, εκδότες, οικονομολόγοι, διάφοροι καθηγητάδες και κάθε λογίς λαμόγια, κερδοσκόποι, τραπεζίτες και χρηματιστές, που εμπλέκονται στο σύστημα αυτό.

Το μόνο τους μέλημα είναι να σώσουν το σύστημα πάση θυσία. Κυριολεκτικά. Και η θέση τους είναι ξεκάθαρη. Είναι μια και μοναδική ιδέα, μια μόνο παγιωμένη οπτική γωνία, ένα ιδεολόγημα, ένα μνημίδιο που έχει επικρατήσει καθολικά στους κόλπους τους και βρίσκεται πάνω από όλα. Έχει δε επικρατήσει σε τέτοιο βαθμό που αν το δούμε από μια αντικειμενική σκοπιά, τότε θα σοκαριστούμε.

Όλοι μαζί έχουν καταλήξει σε αυτό το ιδεολόγημα: "Αν δεν σώσουμε τις τράπεζες και το χρηματοπιστωτικό σύστημα, τότε θα έλθει ο οικονομικός Αρμαγεδδών". Αυτή είναι η μάντρα τους, που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά. Και είναι ακριβώς εκείνη η ιδέα που έχει στείλει την ανθρωπότητα στα Τάρταρα.

Σε παγκόσμιο επίπεδο, η ελίτ έχει αναλάβει τα ηνία με τον πλέον απροκάλυπτο τρόπο και με ένα μοναδικό σκοπό. Να σώσει τις τράπεζες ξοδεύοντας τρισεκατομμύρια για να εμποδίσει, όπως το βλέπει, έναν οικονομικό Αρμαγεδδώνα. Όμως αυτή ακριβώς η πράξη λειτουργεί καταλυτικά για να επέλθει ο οικονομικός Αρμαγεδδών από την πίσω πόρτα. Βλέπετε, κανείς δεν μπορεί να ξοδεύει συνεχώς, χωρίς να χρειαστεί ποτέ να πληρώσει τον λογαριασμό.

Από το 2008 έχουμε συνεχείς προσπάθειες για να διασωθεί το σύστημα. Κολοσσιαία ποσά από τα λεφτά των φορολογούμενων και από τις υποθήκες των μελλοντικών εισπράξεων των κρατών, έχουν ξοδευτεί και έχουν πεταχτεί στο σιφόνι, σε μια απελπισμένη προσπάθεια να διασωθούν τα τραπεζικά ιδρύματα και το σύστημα.

Το αποτέλεσμα όμως είναι εντελώς το αντίθετο. Κάντε ένα βήμα πίσω και πείτε μου τι βλέπετε: Ένα χρηματοπιστωτικό σύστημα σμπαράλια, που βρίσκεται σε πολύ χειρότερη κατάσταση από ό,τι στην αρχή της κρίσης. Η μισή Ευρωπαϊκή Ένωση να είναι χρεωκοπημένη, οι περισσότερες τράπεζες να έχουν χάσει το 50% με 80% της εμπορικής τους αξίας. Σκιώδεις τράπεζες-κολοσσοί, όπως η Bank of America και η JP Morgan, που σύντομα δεν θα υφίστανται, καθώς φλερτάρουν με τη χρεωκοπία. Μια Κίνα που αρχίζει να βλέπει ύφεση παντού και μια Ιαπωνία που σύντομα θα μας συγκλονίσει με τα πρωτοσέλιδα της χρεωκοπίας της, η οποία είναι πλέον αναπόφευκτη.  

Τίποτε λοιπόν δεν πάει καλά, όπως υποτίθεται θα πήγαινε με τα μέτρα λιτότητας που προωθεί για τα κράτη το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό καρτέλ, με στόχο να σωθεί το ίδιο από τον οικονομικό Αρμαγεδδώνα που έρχεται.

Ο λόγος είναι τόσο απλός και τώρα που βρισκόμαστε μέσα στη Κοιλάδα της Σκιάς του Θανάτου είναι ξεκάθαρος: Το να σωθούν οι τράπεζες δεν είναι το ίδιο με το να σωθούν οι άνθρωποι ή οι κοινωνίες. Κι όμως, η ολοένα και πιο σκληρή λιτότητα που έχει εξαπολυθεί και επιβληθεί πάνω μας είναι το καταστροφικό κόστος που πρέπει να πληρώσουμε για να διασωθούν οι τράπεζες και να συνεχίσουν να υπάρχουν!

Μέσα στο μεγάλο σκοτάδι που κρύβει την Κοιλάδα της Σκιάς του Θανάτου, η πανικόβλητη ανθρωπότητα έχει μια πολύ σημαντική απόφαση να πάρει. Ή θα σώσει τις τράπεζες ή θα σώσει τις κοινωνίες. Να σώσει κάποιους οργανισμούς που τα τελευταία χρόνια έχουν ξεφύγει από κάθε έλεγχο; Ή να σώσει τις κοινωνίες που αυτή τη στιγμή συγκλονίζονται συθέμελα λόγω του κόστους της διάσωσης ενός βαθύτατα χρεωκοπημένου και αποτυχημένου χρηματοπιστωτικού συστήματος και της ιδεολογίας του νεοφιλελευθερισμού;

Βαθιά μέσα στην Κοιλάδα της Σκιάς του Θανάτου
τα πράγματα είναι ξεκάθαρα πια...
Τις επόμενες μέρες και εβδομάδες θα συνεχίσουμε να ακούμε διάφορες επίσημες και ανεπίσημες οικονομικές "προβλέψεις", που συνεχώς θα αναθεωρούνται, για την επιστροφή στην ανάπτυξη. Θα μας ταράξουν επίσης στις "επιστημονικές προβολές" για το έλλειμμα, μέχρι 100 χρόνια στο μέλλον, οπότε θα "επιστρέψουμε στις αγορές". Παρόμοια ψέματα ακούγονται από όλα τα ΜΜΕ σε καθε γωνιά του δυτικού κόσμου.

Στην Ελλάδα, ήδη μας λένε πως ο ρυθμός της οικονομικής συρρίκνωσης θα μειωθεί και το έλλειμμα του προϋπολογισμού θα κοπεί στο μισό, όσο φυσικά θα λαμβάνονται "απαραίτητα" μέτρα λιτότητας ή θα τιμωρούνται παραδειγματικά οι "δημοσιονομικά απείθαρχες χώρες". Εδώ θα πρέπει να πούμε το αυτονόητο: Αυτές οι προβλέψεις είναι εντελώς εκτός πραγματικότητας, η οποία είναι πολύ χειρότερη από τις προβλέψεις, όπως συνέβη άλλωστε και πέρυσι, αλλά και πρόπερσι. Τα ψέματα δεν μπορούν να αλλάξουν την πραγματικότητα, ούτε να κρατήσουν τις μάζες πειθήνιες για πάντα.

Κατά τη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας, η σχέση χρέους προς ΑΕΠ δεν υπερέβαινε ποτέ το 200% κι αυτό για να αντιμετωπιστούν οι δαπάνες πολέμων. Σήμερα παγκοσμίως η σχέση χρέους προς ΑΕΠ βρίσκεται στο 310%. Το χρέος αυξάνεται 11% το χρόνο! Όποια πιθανότητα ανάπτυξης και να υπήρχε, καταστρέφεται από το ίδιο το χρέος! 

Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι να σωθούν οι τράπεζες και το σύστημα, αλλά να αλλάξουν. Να σταματήσει η ανθρώπινη οικονομία να βασίζεται στο χρέος και στο χρήμα ως χρέος. Είναι ανάγκη να επιστρέψουμε πίσω, στις εποχές που το χρήμα το εξέδιδαν τα κράτη και δεν εμπεριείχε από τη γέννησή του το χρέος μέσα του (Βλέπε το άρθρο Ο Ενδέκατος Βώλος).

Όσο αυτό το χρηματοπιστωτικό σύστημα-βαμπίρ συνεχίζει να υφίσταται, θα συνεχίζει να απομυζά από τις κοινωνίες αυτό που τις κρατάει ζωντανές, το αίμα τους - αυτό που ονομάζουμε εθνικό πλούτο. Από ένα σημείο απομύζησης και πέρα, οι κοινωνίες πεθαίνουν.

Το ζήτημα δεν είναι ταξικό. Δεν βρίσκεται μόνο σε κάποια πάλη ανάμεσα σε κοινωνικές τάξεις για το ποιός θα είναι το αφεντικό. Είναι πλέον ζήτημα επιβίωσης της ίδιας της ανθρωπότητας. Γιατί αντίθετα με όσα πιστεύουν μερικοί ψυχοπαθείς πλούσιοι νεοταξίτες κερδοσκόποι, δεν μπορεί η ανθρωπότητα να υπάρξει χωρίς κοινωνίες. Ούτε οι ίδιοι είναι εκτός κοινωνίας. Και αυτή η πλάνη τους μας έχει οδηγήσει ώς εδώ. Βαθιά μέσα στην Κοιλάδα της Σκιάς του Θανάτου, με το τρομερό παγωμένο σκοτάδι να μας σκεπάζει όλους...

1 Δεκεμβρίου 2011

"Κάρλα, τί είναι όλοι αυτοί που έρχονται με τους δαυλούς και τις τσουγκράνες;"


Η κλασική εικόνα έξαλου πλήθους.
Καλό χειμώνα και καλό μήνα! Από εδώ και πέρα και για τους επόμενους τρεις μήνες θα γίνουμε μάρτυρες κοσμοϊστορικών γεγονότων που θα αλλάξουν τη ζωή και την καθημερινότητά μας με τον πλέον δραματικό τρόπο.

Όλες οι προβλέψεις λένε πως το χρηματοπιστωτικό σύστημα που επικράτησε στον πλανήτη εδώ και 40 χρόνια φτάνει στο τέλος του. Τα σημάδια είναι πολλά και πολλοί μιλούν πλέον ανοιχτά για την "Ημέρα Χ", τη μέρα που θα καταρρεύσει το ευρώ και θα συμπαρασύρει τα πάντα μαζί του. Αυτή η μέρα δεν τοποθετείται πέρα από ετούτον τον χειμώνα, ενώ πολλοί υποστηρίζουν πως θα έλθει μέσα στον Δεκέμβριο.

Μόλις χθες, όπως μας αναφέρει ο Jeremy Cook, οι "αγορές βρέθηκαν μόλις ένα βήμα πριν από την απόλυτη κατάρρευση". Χρειάστηκε να επιστρατευθούν 7-8 μεγάλες κεντρικές τράπεζες, οι οποίες έριξαν συνδυασμένα αρκετά δις δολάρια στις αγορές για να τις σώσουν. Τις έσωσαν την τελευταία στιγμή και κάποιοι οικονομολόγοι όπως ο Alan Grayson ονομάζουν αυτό το γεγονός “ρωσική ρουλέτα”. Όλοι θυμόμαστε τι έγινε στον Ελαφοκυνηγό. Η ίδια αυτοκαταστροφική έξαψη έχει πιάσει πλέον τις αγορές και οι άνθρωποι που συμμετέχουν σε αυτές ζουν για την έξαψη και την αδρεναλίνη. Σίγουρα, δεν είναι η πλέον νηφάλια κατάσταση για να λειτουργούν τα χρηματιστήρια, που αυτή τη στιγμή βασίζεται πάνω τους η παγκόσμια οικονομία.  Η θαλάμη δεν είχε σφαίρα αυτή τη φορά. Οι αγορές είναι ακόμα ζωντανές και για για να το γιορτάσουν είχαν μέχρι και αλματώδη άνοδο! Όμως η άνοδος αυτή είναι πλασματική, καθώς δεν ανταποκρίνεται σε πραγματικά μεγέθη. Γινόμαστε μάρτυρες των τελικών επιθανάτιων σπασμών των "παντοδύναμων" αγορών.

"Μετανοήτε! Το τέλος είναι κοντά!"

Sic Semper Tyrannis
Το χρηματοπιστωτικό σύστημα έχει διαλυθεί τόσο πολύ που βασίζεται πλέον σε φιξάκια αδρεναλίνης για να συνεχίσει να υφίσταται. Αυτό μας προδιαθέτει για να αρχίσουμε να ετοιμαζόμαστε, ουσιαστικά και ψυχολογικά, για τα χειρότερα.

Ας μιλήσουμε για την Ιταλία τώρα, που όπως λέει η βρετανική Guardian, βρίσκεται μερικές μέρες πριν από το χρεωστάσιο… Το ΔΝΤ δεν μπορεί να τη στηρίξει, καθώς έχει μόνο 400 δις δολάρια περίπου ως δυνατότητα δανειοδότησης. Η Ιταλία χρωστάει πάνω από 1,5 τρις ευρώ στους δανειστές της και εμπίπτει στην κατηγορία Too Big to Fail! Και όμως, τα μέτρα που λήφθηκαν από την πολιτική ηγεσία της Ένωσης και της χώρας αυτής (όπως άλλωστε και από τη δική μας πολιτική ηγεσία) ήταν εντελώς λανθασμένα, αναποτελεσματικά, επικίνδυνα και τυφλωμένα από τις δοξασίες της ψευδοθρησκείας του νεοφιλελευθερισμού! Προτίμησαν να σώσουν τις τράπεζες και να διαλύσουν τα κράτη και τις κοινωνίες!

Το αποτέλεσμα των πολιτικών αυτών είναι πως ενώ μέχρι τώρα θα μπορούσαν θεωρητικά να ανακόψουν την καταστροφή ή να την καθυστερήσουν, τώρα αυτή η προοπτική είναι ανέφικτη. Όλοι οι λαοί της Ευρώπης θα περάσουν μέσα από την καταστροφή. Και όπως μας έχει δείξει η Ιστορία, όταν καταρρέουν οικονομικές ενώσεις που βασίζονται στο εικονικό (fiat) χρήμα, αυτό που ακολουθεί είναι απολυταρχία, πόλεμοι, πείνα και θάνατος.

Όπως και να έχει, αν καταρρεύσει η Ιταλία, το ντόμινο που θα ακολουθήσει θα διαλύσει βίαια και ανεπανόρθωτα την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ. Θα ακολουθήσει η Γαλλία και η Ισπανία, καθώς επίσης και άλλες χώρες όπως το Βέλγιο και η Πορτογαλία. Πλέον, είναι αδύνατο να σωθεί η Ένωση.

Το σκοτάδι της γερμανικής ψυχής μετά την επόμενη μέρα

Τον κύριο ρόλο σε αυτή τη δυστοπία που έρχεται κατά πάνω μας (και μακάρι να διαψευστώ) θα τον παίξει η Γερμανία. Ήδη ανακοίνωσε έμμεσα την επανασύσταση της τέως Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, δηλαδή του Ράιχ, στην οποία θα συμμετέχουν οι βόρειες χώρες που βρίσκονται γύρω της. Οι Γερμανία είδε εγκαίρως τις εξελίξεις που μας οδηγούν προς την "Ημέρα Χ" και για αυτό, όντας μια από τις ελάχιστες πλεονασματικές χώρες της Ευρωζώνης, αποφάσισε πως είναι απολύτως απαραίτητο να μην αφεθεί στις κερδοσκοπικές και ανθρωποφαγικές επιθέσεις των αγορών, αλλά να προχωρήσει σε ένα πολιτικό σχήμα που θα είναι αρκετά ισχυρό να προστατέψει τη χώρα, το κράτος και τον λαό της από την επερχόμενη κατάρρευση.

Το πρόβλημα όμως δεν είναι πως η Γερμανία κάνει αυτά που κάνει για να προστατεύσει τα συμφέροντά της. Καλά κάνει. Το πρόβλημα είναι πως για να το πετύχει αποφάσισε να ξεζουμίσει τις πιο αδύναμες οικονομίες και τους λαούς τους και να επιβάλει μια μορφή οικονομικής δουλείας πάνω τους. Το πρόβλημα είναι πως βγάζει πάλι έξω τη σκληρότητα, την απανθρωπιά, τον σαδισμό και την ανηθικότητα της συλλογικής γερμανικής ψυχής. Της ίδιας βέβαια ψυχής που έχει παράλληλα δώσει υψηλή ποίηση, υπέροχη μουσική, μοναδική λογοτεχνία και ασύγκριτη φιλοσοφία στην ανθρωπότητα, αλλά που το σκοτάδι της την έχει πάλι καταβροχθίσει τελευταία...

Vive la France!
Τουλάχιστον ξέρει πώς να
αντιμετωπίζει τους
τυράννους...
Η νέα Ένωση Σταθερότητας που ανακοίνωσε η Γερμανία - το πρώτο στάδιο για την ανασύσταση του Ράιχ - υποτιθεται πως θα περιλαμβάνει και τη Γαλλία και την Ιταλία στους κόλπους της. Κατά πάσα πιθανότητα, αυτό δεν πρόκειται να συμβεί. Ήδη ακούγεται πως χώρες όπως η Ολλανδία και η Φιλλανδία δεν θέλουν του Γάλλους και τους Ιταλούς στη νέα αυτή Ένωση. Ενώ η ιταλική οικονομία είναι σε κακά χάλια και έτοιμη να καταρρεύσει, είναι απολύτως βέβαιο πλέον πως για να σωθεί η γαλλική οικονομία χρειάζεται να καταβάλει η Γερμανία πακτωλούς χρημάτων, χρήματα που κατά τον ίδιο τον κ. Σόιμπλε δεν διαθέτει. Παράλληλα, η ένταξη στους μηχανισμούς χρηματοδότησης μέσω ΔΝΤ είναι πρακτικώς αδύνατη για αυτές τις χώρες.

Φυσικά, το παιχνίδι αυτό έχει τελειώσει και η Γερμανία δεν θα σώσει κανέναν. Απλά, μόλις θα καταρρεύσουν οι χώρες της περιφέρειας και η Γαλλία, θα επιδιώξει να τις μετατρέψει σε αποικίες και προτεκτοράτα.

Το αποτέλεσμα είναι μάλλον πως θα γίνουμε μαρτυρες μιας Λατινικής Μεσογειακής Ένωσης, στην οποία δεν θα συμπεριλαμβάνεται η χώρα μας γιατί θα είναι γερμανική κτήση. Αυτό όμως δεν θα συμβεί προτού καταρρεύσει η Γαλλία. Πιθανώς να γίνουμε μέχρι και μαρτυρες σκηνών του πλήθους να εισβάλλει στα Ηλύσια Πεδία και να ψάχνει τον Σαρκοζί. Όταν καταλαγιάσει η κοινωνική αναστάστωση, η τέως Ευρωπαϊκή Ένωση θα βρεθεί χωρισμένη στα δύο ή στα τρία.

Αντί επιλόγου

Από την άλλη, το αδύναμο σημείο του σχεδίου αυτού είναι πως και η ίδια η Γερμανία είναι καταχρεωμένη όπως και η Γαλλία. Τα σχέδια αρπαγής του πλούτου των χωρών της ευρωπαϊκής περιφέρειας, στόχο έχουν να σώσουν την οικονομία της σε βάρος των άλλων. Παραβλέπει επίσης η Γερμανία την πιθανότητα πολιτικών εξελίξεων και ένοπλου αντιστασιακού αγώνα από την πλευρά των κατακτημένων πληθυσμών. Την προηγούμενη φορά, της κόστισε πολύ η Κατοχή της Ελλάδας, αν και τότε είχε έναν από τους καλύτερους στρατούς του κόσμου. Τώρα, όσο και να εκπαιδεύει τις αερομεταφερόμενες μεραρχίες της, δεν είναι το ίδιο. Δεν υπάρχει η ιδεολογία των ναζί να κινητουποιεί τις γερμανικές μάζες...

Το βαθύ σκοτάδι που αναβλύζει για μια ακόμα φορά από τη συλλογική γερμανική ψυχή και τούτη τη φορά, είναι εκείνο που μας κάνει να συγκρίνουμε το νέο αυτό εγχείρημά της με το Τρίτο Ράιχ, τη ναζιστική γερμανική αυτοκρατορία, και όχι το πρώτο, την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Καρλομάγνου και των διαδόχων του.

Το σίγουρο πλέον είναι πως κάποια στιγμή η κοινωνία μας θα συγκρουστεί με τη γερμανική, καθώς τα συμφέροντά μας είναι εκ διαμέτρου αντίθετα με τα δικά της και ο τρόπος που μας αντιμετωπίζει είναι εμφανές πως μας οδηγεί στην υποδούλωση. Κινήσεις όπως τοποθέτηση διοίκησης με γκάουλάιτερ και γραφειοκρατία, η δημιουργία ΕΟΖ εντός της ελληνικής επικράτειας, η απαίτηση για αρπαγή των ΕΣΠΑ κατ' αποκλειστικότητα από τις γερμανικές επιχειρήσεις που θα δρουν μέσα στις ελληνικές ΕΟΖ, η επερχόμενη αρπαγή κάθε δημόσιου και ιδιωτικού πλούτου, είναι κινήσεις που μας δείχνουν πως τα σχέδια της Γερμανίας είναι απολύτως εχθρικά απέναντι στην Ελλάδα.

Όμως, ένας λαός που έχει ζήσει μέσα στην ευημερία για πολλά χρόνια, αλλά και που έχει επιβιώσει από μια προηγούμενη γερμανική Κατοχή, δεν είναι εύκολο να καμφθεί πνευματικά και να επιστρέψει σε κατάσταση δούλων, όσο Σοκ και Δέος κι αν εφαρμοστεί. Η ίδια η ελπίδα επιστροφής στις παλιές καλές εποχές, όπου η ευημερία και η ελευθερία κυριαρχούσαν σαν ιδέες, είναι από μόνη της μια ιδεολογία. Όπως είναι και η ιδέα της εθνικής ανεξαρτησίας. Όταν αυτές συγκρουστούν με τη γερμανική σκληρότητα, απληστία και σαδισμό, που δεν είναι ισχυρές ιδεολογίες, τότε οι Γερμανοί δεν έχουν ελπίδα στα σχέδιά τους. Καλή τύχη τους εύχομαι, αλλά δεν βλέπω να μένουν πολύ εδώ...