6 Δεκεμβρίου 2011

Το γερμανικό πρόβλημα



Μέσα στο διαδίκτυο ανακάλυψα αυτό το εξαιρετικό άρθρο το οποίο περιγράφει με ανατριχιαστική ακρίβεια το "γερμανικό πρόβλημα", από τον Σπύρο Μάνδρο. Σας το παραθέτω, καθώς το θεωρώ ένα από τα πλέον σημαντικά άρθρα που έχουν γραφτεί πάνω στο θέμα. Παράλληλα, είναι αξιοσημείωτοι οι προβληματισμοί και οι λύσεις που παραθέτει ο αρθρογράφος στο τέλος του άρθρου αυτού.

____ ο ____

Πίσω από τον ορυμαγδό των καθημερινών ειδήσεων και αναλύσεων για την οικονομική κρίση, πέρα από τις συνεχώς διαψευδόμενες προβλέψεις για ανάκαμψη και ανάπτυξη, την ώρα που το ευρώ και η Ευρωζώνη έχουν μπει πλέον βαθιά στη Ζώνη του Ημίφωτος με προβλεπτή και αναπότρεπτη τη μοιραία κατάληξή τους, από τα ερείπια του ευρωπαϊκού οικοδομήματος αρχίζει να αναδύεται μια νέα και απίστευτη για τους περισσότερους πολιτική και γεωπολιτική τάξη. Γιατί όμως απίστευτη; Η εξουσία, όπως και η φύση, απεχθάνεται το κενό: Τη θέση του θνήσκοντος ευρωπαϊκού μορφώματος, ή έστω ενός μεγάλου τμήματός του, σπεύδει να καταλάβει η Γερμανία επαναλαμβάνοντας για μιαν ακόμα φορά τον ιστορικό εαυτό της. Αλλά τί μορφή μπορεί να πάρει το νέο αυτό γερμανικό εγχείρημα, πού μπορεί να στηρίζεται και τί προοπτικές μπορεί να έχει; Τα ερωτήματα αυτά είναι δυνατόν να απαντηθούν μόνο αν δίπλα στις σημερινές συγκυρίες τοποθετήσουμε το ιστορικό παρελθόν του βασικού αυτού παίκτη του διαγραφόμενου νέου ιστορικού δράματος.

Το νέο Σύμφωνο Σταθερότητας

Δεν υπάρχει πια καμιά αμφιβολία ότι το τελευταίο πράγμα που απασχολεί αυτή τη στιγμή τη γερμανική ελίτ είναι η διάσωση της Ευρωζώνης, του ευρώ και της ευρωπαϊκής “ιδέας”. Μέσα στις επιταχυνόμενες συνθήκες χρηματοπιστωτικής διάλυσης, το νέο Σύμφωνο Σταθερότητας που προτείνει η Γερμανία, με την ίδια στον ρόλο του οικονομικού επικυριάρχου της Ευρώπης, ακόμα και αν γινόταν δεκτό από όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, δεν λύνει το πρόβλημα του τερατώδους ευρωπαϊκού χρέους ούτε είναι δυνατό να εφαρμοστεί εγκαίρως. Οι δε εκ του πονηρού και συνεχώς εντεινόμενες πιέσεις και παροτρύνσεις των Αγγλοαμερικανών και των χαλκείων τους για έκδοση ευρωομολόγου ή μαζική εξαγορά των ομολόγων των ευρωπαϊκών χωρών από την ΕΚΤ φανερά αποσκοπούν στην υπονόμευση της γερμανικής οικονομίας. Στην πραγματικότητα, οι Αγγλοαμερικάνοι ζητούν από τη Γερμανία να αυτοκτονήσει. Αλλά μόνο οι αφελείς δεν μπορούν να διακρίνουν την υπόγεια σύγκρουση που αρχίζει να αναπτύσσεται ανάμεσα στην γεωπολιτικά αναδυόμενη Γερμανία και τις ατλαντικές δυνάμεις. Το ευρωομόλογο και η εξαγορά ομολόγων – με άλλα λόγια, η μαζική έκδοση πληθωριστικού χρήματος – μικρή μόνο και προσωρινή ανακούφιση θα μπορούσε να προσφέρει στην καταρρέουσα Ευρωζώνη, ενώ θα κατέστρεφε οριστικά τη γερμανική οικονομία. Ό,τι και αν καταμαρτυράει κανείς στους Γερμανούς, μόνο ηλίθιους δεν μπορεί να τους αποκαλέσει. Με τον γερμανικό πραγματισμό τους, προφανώς είδαν έγκαιρα από το 2007 και νωρίτερα πού οδηγούσε η χρηματοπιστωτική κρίση και προσάρμοσαν ανάλογα τα πολιτικά και γεωπολιτικά σχέδιά τους.

Τί νόημα έχει λοιπόν η τροποποίηση των ευρωπαϊκών συνθηκών και το προτεινόμενο νέο ευρωπαϊκό Σύμφωνο Σταθερότητας, όταν μάλιστα είναι σίγουρο πως θα προκαλέσει οξύτατες πολιτικές αντιδράσεις από πολλές χώρες μέλη; Γιατί το προτείνει αυτή τη στιγμή η Γερμανία γνωρίζοντας πως ούτε προλαβαίνει ούτε μπορεί να διασώσει το ευρώ και την Ευρωζώνη; Ακριβώς γι’ αυτό! Στην πραγματικότητα αυτό που προτείνει είναι το γερμανικό Σύμφωνο Σταθερότητας – το blueprint, το υπόδειγμα, ο αρχικός καταστατικός χάρτης της νέας γερμανικής αυτοκρατορίας (όποιο όνομα κι αν της δώσουν) που αρχίζει να υποκαθιστά ένα μεγάλο μέρος της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης. Με το προτεινόμενο σχέδιο γίνεται σαφές πως όσες χώρες δεχτούν να γίνουν υποτελείς στη Γερμανία θα τύχουν της υψηλής προστασίας της, αρκεί να παραδώσουν ένα σημαντικό μέρος της εθνικής τους ανεξαρτησίας και αυτονομίας – στον οικονομικό τομέα αρχικά, αργότερα και στον πολιτικό και τον στρατιωτικό. Για να γίνει πιο πειστική μάλιστα, η Γερμανία αξιοποιεί το υπέρτατο στις σημερινές συνθήκες πολιτικό όπλο, την ισχυρή εξαγωγική βιομηχανία της και τη συγκριτικά καλή χρηματοπιστωτική της θέση, σε έναν ωμό πολιτικό εκβιασμό: Ή μαζί μου ή θα ’χετε την τύχη της Ελλάδας!

Μέσα στον πανικό που προκαλεί η επικείμενη κατάρρευση του ευρώ και της Ευρωζώνης, η προοπτική της πρόσδεσης σε έναν σταθερό οικονομικό άξονα έναντι οιουδήποτε πολιτικού κόστους φαίνεται πως αποτελεί ελκυστική λύση για αρκετές κεντροευρωπαϊκές χώρες, που στο κάτω κάτω της γραφής διαθέτουν κοινές πολιτιστικές και ιστορικές καταβολές με τους Γερμανούς: Αυστρία, Ολλανδία, Φιλλανδία – ακόμα και η έντρομη γαλλική ελίτ εκλιπαρεί για συμμετοχή, αν και δεν φαίνεται να γίνεται δεκτή.

Η μετάλλαξη της Απαλής Ηγεμονίας
Η Γερμανία θα ’πρεπε, τώρα που έχει γίνει φιλειρηνική και λογική, να αποκτήσει αυτό που η Ευρώπη και ολόκληρος ο κόσμος της έχει αρνηθεί με δύο γιγάντιους πολέμους – ένα είδος απαλής ηγεμονίας επί της Ευρώπης.
     ~ Joschka Fischer, πρώην υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας
Πώς βρέθηκε η Γερμανία στη σημερινή δεσπόζουσα θέση της; Μα εκεί την έφερε μοιραία η περίφημη “ευρωπαϊκή ολοκλήρωση”. Το πρόγραμμα Ευρώπη δεν ήταν και τόσο ιδεαλιστικό στη σύλληψή του όσο θα ήθελαν να πιστεύουμε οι ευρωπαϊκές αυθεντίες. Αντίθετα, ήταν ένας βεβιασμένος συμβιβασμός ανάμεσα στη Γαλλία και την Αγγλία από τη μια πλευρά και την Αμερική από την άλλη. Κίνητρό του ήταν ο φόβος για τον γερμανικό εθνικό χαρακτήρα και η ανάμνηση των δύο παγκοσμίων πολέμων που είχε προκαλέσει αυτή η χώρα. Στόχος του ήταν η υποταγή, η πρόσδεση, ο εξαναγκασμός της Γερμανίας σε ένα κοινό ευρωπαϊκό “όραμα”, το οποίο δεν υπήρχε βεβαίως αλλά έπρεπε να εφευρεθεί, μέσα από ένα πλέγμα ευρωπαϊκών θεσμών, που δεν υπήρχαν βεβαίως αλλά έπρεπε κι αυτοί να εφευρεθούν. Το Σχέδιο Morgenthau είχε ήδη εγκαταλειφθεί και απέναντι στην αμερικανική επιμονή να ανασυγκροτηθεί βιομηχανικά η Γερμανία ώστε να αποτελέσει ανάχωμα στον σοβιετικό επεκτατισμό, το μόνο που μπόρεσαν να αντιτάξουν οι Ευρωπαίοι ήταν το κακοσχεδιασμένο, διστακτικό και ασαφές ευρωπαϊκό πρόγραμμα πασπαλισμένο με μπόλικο ιδεαλισμό, το οποίο όμως για διάφορους λόγους – βοηθούσης βεβαίως και της προπαγάνδας – αγκαλιάστηκε με ενθουσιασμό απ’ όλες τις ευρωπαϊκές ελίτ. Επρόκειτο όμως για ένα σχέδιο καταστρωμένο από θέσεως αδυναμίας. Περνώντας διαδοχικά από την Ένωση Άνθρακος και Χάλυβος στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα στην Ευρωπαϊκή Ένωση στην Ευρωπαϊκή Νομισματική Ένωση, το κακοσχεδιασμένο αυτό ευρωπαϊκό μόρφωμα, αν και ξεκίνησε με στόχο την αποτροπή μιας ακόμα γερμανικής περιπέτειας, ξέχασε στον δρόμο τον λόγο ύπαρξής του και έγινε τελικά το όχημα του γερμανικού αναθεωρητισμού.

Έχουμε εδώ μια κλασική αριστοτελική ετερογονία των σκοπών: Με άλλους στόχους ξεκινάς και εντελώς αλλού βρίσκεσαι. Εκ των υστέρων μπορούμε να δούμε ότι σε όλες του τις φάσεις το ευρωπαϊκό πρόγραμμα ήταν καταδικασμένο εξαρχής και λειτούργησε καταλυτικά υπέρ της Γερμανίας. Και πώς να μη συμβεί αυτό; Από τη μια πλευρά είχαμε ένα θολό πολιτικό πρόγραμμα που σήμαινε κάτι διαφορετικό για τον καθένα, ουσιαστικά μια αυτοκρατορία χωρίς κέντρο και στόχους, κι από την άλλη έναν βιομηχανικό γίγαντα με άφθονη αμερικανική χρηματοδότηση, απαλλαγμένο από εξοπλιστικές δαπάνες, με μια έτοιμη τεράστια αγορά για τα προϊόντα του και με ζωντανή την ανάμνηση του αυτοκρατορικού του παρελθόντος. Αναπόδραστα και αδιόρατα, συνειδητά ή ασύνειδα, η Γερμανία σιγά σιγά κατέλαβε το κενό κέντρο της ευρωπαϊκής οιονεί αυτοκρατορίας και άρχισε να υπαγορεύει τους δικούς της όρους. Η “απαλή” ηγεμονία της Γερμανίας επί της Ευρώπης, που είδαμε να εύχεται ο Γιόσκα Φίσερ παραπάνω, ήταν ήδη πραγματικότητα από τη δεκαετία του ’90, αμέσως μετά τη γερμανική ενοποίηση. Ο ρόλος της Γερμανίας στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και τους πολέμους που επακολούθησαν μέχρι την επέμβαση της Αμερικής στα Βαλκάνια δεν αφήνει καμιά αμφιβολία. Η επιβολή επίσης του ευρώ – στην πραγματικότητα, ενός ευρωπαϊκού μάρκου – σε 17 χώρες της Ένωσης ήταν το κορυφαίο επίτευγμα της “απαλής” αυτής γερμανικής ηγεμονίας.

Τί συνέβη όμως και ξαφνικά τα τελευταία δύο χρόνια η ανεκτή αυτή γερμανική ηγεμονία αρχίζει να μεταλλάσσεται σε κάτι που θυμίζει το κλασικό γερμανικό παρελθόν; Η απάντηση είναι βέβαια ότι συνέβη η οικονομική κρίση και η ραγδαία καταστροφή του παγκόσμιας αμερικανικής τάξης. Μπροστά στο φάσμα του επερχόμενου οικονομικού, κοινωνικού, πολιτικού και γεωπολιτικού χάους, το περίφημο ευρωπαϊκό “όραμα” γίνεται βάρος περιττό και το συνδυασμένο ευρωπαϊκό χρέος θηλιά που σέρνει στον βυθό και τη Γερμανία. Έτσι, η χώρα αυτή ανασυντάσσει βιαστικά τις δυνάμεις της, ρίχνει στη θάλασσα τα ευρωπαϊκά της βαρίδια, αναπροσαρμόζει τους στόχους της, πετάει την άχρηστη πια μάσκα του πολιτικώς ορθού και από το σεντούκι του ιστορικού της παρελθόντος ανασύρει τις δοκιμασμένες εθνικές της συνταγές για μια αυτοκρατορική πολιτική ισχύος (βλ. Γερμανία: Ολική επαναφορά). Οι έκτακτοι καιροί απαιτούν έκτακτα μέτρα και σίγουρα κανείς δεν μπορεί να πιστέψει πως η σημερινή Γερμανία θα ανεχτεί παθητικά τον ρόλο μιας ακόμα καταχρεωμένης ευρωπαϊκής χώρας που περιμένει τρέμοντας το μοιραίο. Σαν χώρα συγκροτημένη η Γερμανία λαβαίνει τα μέτρα της απέναντι στην επερχόμενη καταστροφή και αδράζει τις νέες ιστορικές της ευκαιρίες. Το πρόβλημα βέβαια είναι τι σημαίνουν αυτά τα μέτρα για τους γείτονές της και σε ποιές καινούργιες περιπέτειες μπορεί να μας οδηγήσουν οι νέες ιστορικές της ευκαιρίες.

Μεσευρώπη και Ζωτικός Χώρος

Κανείς βέβαια δεν μπορεί να προβλέψει το μέλλον. Μπορεί όμως με την ανάλυση να περιορίσει πολύ τις ενδεχόμενες εκβάσεις και να απομείνει έτσι με λίγα πιθανά σενάρια μπροστά του. Κάθε λαός είναι αιχμάλωτος της γεωγραφίας του, του εθνικού του χαρακτήρα και του ιστορικού του παρελθόντος. Το ρεπερτόριο των πιθανών αποκρίσεών του σε κρίσεις ή νέες καταστάσεις στην πραγματικότητα είναι πολύ περιορισμένο και τείνει στην επανάληψη. Προς τα πού θα στραφεί η Γερμανία τώρα που έχει λυτρωθεί πια από την επικυριαρχία των ΗΠΑ και της ΕΕ και δεν απειλείται εξ ανατολών προς το παρόν; Τί θα επιλέξει να κάνει ξαναβρίσκοντας τον εαυτό της στο κέντρο των ευρωπαϊκών και των παγκόσμιων εξελίξεων; Ποιές αποκρίσεις περιλαμβάνει το εθνικό της ρεπερτόριο για ανάλογες με τη σημερινή καταστάσεις; Για να απαντήσει κανείς, πρέπει να ρίξει μια ματιά στο πρόσφατο ιστορικό παρελθόν αυτής της χώρας.

Κατά τις δύο προηγούμενες αυτοκρατορικές τους περιπέτειες (Δεύτερο και Τρίτο Ράιχ), οι Γερμανοί έχουν επιδείξει μιαν εκπληκτική επιμονή και προσήλωση στους ίδιους σκοπούς και στα ίδια μέσα: Συνεχής επέκταση σε βάρος των γειτόνων τους, οικονομική εκμετάλλευση, εκδίωξη και εξόντωση τοπικών πληθυσμών, εγκατάσταση Γερμανών εποίκων κ.ά. Τα σχέδια-ιδεολογήματα που ενέπνευσαν τους δύο γερμανικής καταγωγής παγκόσμιους πολέμους – το Σχέδιο Μεσευρώπη και ο Ζωτικός Χώρος – στην πραγματικότητα είναι ένα ενιαίο και απίστευτο παράδειγμα εθνικής εγκληματικότητας:

Σχέδιο Μεσευρώπη (Mitteleuropa)
Το Σχέδιο Μεσευρώπη επεδίωκε την οικονομική και πολιτιστική ηγεμονία της Γερμανικής Αυτοκρατορίας επί της κεντρικής Ευρώπης και τη συνακόλουθη οικονομική και χρηματοπιστωτική εκμετάλλευση της περιοχής σε συνδυασμό με άμεσες προσαρτήσεις, εγκατάσταση Γερμανών εποίκων, εκδίωξη των μη-Γερμανών από τα προσαρτημένα εδάφη και τελικά εκγερμανισμό των ψευδοκρατών που θα δημιουργούντο σαν ουδέτερη ζώνη μεταξύ Γερμανίας και Ρωσίας. Το ζήτημα της Μεσευρώπης αναλύθηκε από τον Γερμανό στοχαστή Friedrich Naumann το 1915 στο βιβλίο του Mitteleuropa. Κατά τον Naumann, αυτό το τμήμα της Ευρώπης θα ’πρεπε να γίνει ένα πολιτικά και οικονομικά ενοποιημένο μπλοκ υποταγμένο στη γερμανική εξουσία. […]
Η κυρίαρχη πολιτική ελίτ της Γερμανίας αποδέχθηκε το Σχέδιο Μεσευρώπη κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ κατάστρωνε τους γερμανικούς πολεμικούς στόχους και τα σχέδια για τη νέα τάξη πραγμάτων στην Ευρώπη. Η Μεσευρώπη θα δημιουργείτο με την ίδρυση μιας σειράς ψευδοκρατών που η πολιτική, οικονομική και στρατιωτική πλευρά τους θα βρισκόταν υπό τον έλεγχο του Γερμανικού Ράιχ. Ολόκληρη η περιοχή θα λειτουργούσε σαν οικονομική αυλή της Γερμανίας και η εκμετάλλευσή της θα την βοηθούσε να ανταγωνιστεί τη Βρετανική Αυτοκρατορία και οποιονδήποτε άλλο ανταγωνιστή για τη θέση της κυρίαρχης παγκόσμιας δύναμης. Η πολιτική, στρατιωτική και οικονομική οργάνωση [του αυτοκρατορικού χώρου] θα βασιζόταν στη γερμανική επικυριαρχία και στην επιβολή συμφωνιών σε χώρες όπως η Πολωνία και η Ουκρανία. Πίστευαν δε ότι η γερμανική εργατική τάξη θα κατευναζόταν από τους Γερμανούς πολιτικούς μέσω των οικονομικών ωφελημάτων από τις προσαρτήσεις, τον εποικισμό της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης από Γερμανούς και την εκμετάλλευση των κατακτημένων χωρών προς υλικό όφελος της Γερμανίας.
Η μερική υλοποίηση αυτών των σχεδίων αντανακλάται στη Συνθήκη του Μπρεστ-Λιτόβσκ, όπου παρέχονται εγγυήσεις για τη γερμανική οικονομική και στρατιωτική επικυριαρχία επί της Ουκρανίας. Όσο δε για την Οθωμανική και την Αυστροουγγρική Αυτοκρατορία, αυτές στην μεταπολεμική Ευρώπη θα βασίζονταν στη γερμανική υποστήριξη και θα υποβιβάζονταν σε υποτελείς.
Wikipedia
Ζωτικός Χώρος (Lebensraum)
Ο Ζωτικός Χώρος ήταν μία από τις μείζονες πολιτικές ιδέες του Αδόλφου Χίτλερ και ένα σημαντικό συστατικό της ναζιστικής ιδεολογίας. Λειτούργησε σαν κίνητρο της επεκτατικής πολιτικής της ναζιστικής Γερμανίας με στόχο την εξασφάλιση επιπλέον χώρου για την ανάπτυξη του γερμανικού πληθυσμού, για μια Μεγάλη Γερμανία. Στο βιβλίο του Mein Kampf, ο Χίτλερ περιέγραφε λεπτομερώς την πεποίθησή του ότι ο γερμανικός λαός χρειαζόταν Lebensraum (Ζωτικό Χώρο, δηλαδή γη και πρώτες ύλες) και ότι ο χώρος αυτός θα ’πρεπε να αναζητηθεί στην ανατολή. Ήταν η δεδηλωμένη πολιτική των ναζί να σκοτώσουν, εξορίσουν ή σκλαβώσουν τους Πολωνούς, τους Ρώσους και άλλους σλαβικούς πληθυσμούς, τους οποίους θεωρούσαν κατώτερους, και να εποικίσουν τη γη με Γερμανούς. Ολόκληρος ο αστικός πληθυσμός [των χωρών αυτών] θα εξοντωνόταν με λιμοκτονία, δημιουργώντας έτσι αγροτικό πλεόνασμα για να διατραφεί η Γερμανία και να γίνει δυνατή η αντικατάστασή του πληθυσμού αυτού από μια γερμανική ανώτερη τάξη. […]
Σημειώνει το 1963 ο Βρετανός ιστορικός A. J. P. Taylor στον πρόλογο “Δεύτερες σκέψεις” του βιβλίου του Η καταγωγή του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου:
Είναι εξίσου φανερό ότι το Lebensraum εμφανιζόταν πάντοτε σαν ένα στοιχείο αυτών των σχεδίων. Δεν ήταν μια πρωτότυπη ιδέα του Χίτλερ. Ήταν κοινοτοπία εκείνη την εποχή. Το Volk ohne Raum (Λαός χωρίς χώρο), παραδείγματος χάρη, του Hans Grimm πούλησε πολύ περισσότερα αντίτυπα από το Mein Kampf όταν εκδόθηκε το 1928. Γι’ αυτό τον λόγο, τα σχέδια για απόκτηση νέων εδαφών είχαν μεγάλη δημοσιότητα στη Γερμανία κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. [Στους κύκλους των ιστορικών] είχε επικρατήσει ότι επρόκειτο για σχέδια κάποιων παλαβών θεωρητικών ή κάποιων εξτρεμιστικών οργανώσεων. Τώρα ξέρουμε καλύτερα. Το 1961 ένας Γερμανός καθηγητής [Fritz Fischer] παρουσίασε τα αποτελέσματα των έρευνών του για τους γερμανικούς πολεμικούς στόχους [του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου]. Επρόκειτο πράγματι για ένα “πρόγραμμα επιθετικότητας” ή όπως το αποκαλούσε ο καθηγητής για ένα “άλμα για παγκόσμια εξουσία”: Το Βέλγιο υπό γερμανικό έλεγχο, τα γαλλικά ορυχεία σιδήρου θα προσαρτώνταν στη Γερμανία και, πολύ περισσότερο, η Πολωνία και η Ουκρανία θα εκκαθαρίζονταν από τους κατοίκους τους και θα εποικίζονταν από Γερμανούς. Τα σχέδια αυτά δεν ήταν μόνο έργο του γερμανικού Γενικού Επιτελείου. Είχαν υιοθετηθεί από το γερμανικό Υπουργείο Εξωτερικών και από τον “καλό Γερμανό”, Bethmann Hollweg, [τον τότε καγκελλάριο].[…]
Η επίσημη γερμανική ιστορία του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου έχει καταλήξει ότι η κατάκτηση Lebensraum ήταν για τον Χίτλερ και τους υπόλοιπους εθνικοσοσιαλιστές ο πιο σημαντικός στόχος της γερμανικής εξωτερικής πολιτικής. Στην πρώτη συνάντησή του με όλους τους κορυφαίους στρατηγούς και ναυάρχους του Ράιχ στις 3 Φεβρουαρίου 1933, ο Χίτλερ μίλησε για “την κατάκτηση Lebensraum στην ανατολή και τον αδυσώπητο εκγερμανισμό του” ως τον υπέρτατο στόχο του στην εξωτερική πολιτική. Για τον Χίτλερ, η γη που θα προσέφερε επαρκές Lebensraum ήταν η Σοβιετική Ένωση, που κατά τον Χίτλερ ήταν ένα έθνος που κατείχε αχανή και πλούσια αγροτική γη και ταυτόχρονα κατοικείτο από αυτούς που ο Χίτλερ θεωρούσε Σλάβους Untermenschen (υπανθρώπους) τους οποίους κυβερνούσε μια συμμορία αιμοδιψών, αλλά εντελώς ανίκανων Εβραίων επαναστατών. Κατά τον Χίτλερ, οι άνθρωποι αυτοί δεν ήταν εκγερμανίσιμοι, μόνο το έδαφος ήταν. Η ολική εξόντωση δεν ήταν απαραίτητη μόνο και μόνο επειδή η ανατολική Ευρώπη διέθετε ανθρώπους Αρίας-Νορδικής καταγωγής, ιδιαίτερα μεταξύ των ηγετών.[…]
Wikipedia
Μπορεί η Γερμανία να γλιτώσει από τον εαυτό της; Μπορούμε να γλιτώσουμε εμείς από τη Γερμανία; Κανείς Γερμανός φυσικά δεν μιλάει σήμερα για Μεσευρώπη ή Lebensraum, αλλά μπορεί να έχει πραγματικά χαθεί μια έννοια τόσο βαθιά ριζωμένη στη γερμανική ψυχή; Όσο υποδειγματικά κι αν έπαιξε τον ρόλο του “μετανιωμένου και καλού κατά βάθος παιδιού” μετά την τελευταία της ήττα, η Γερμανία είναι πάντα Γερμανία. Έχει την ιστορία της, έχει τον εθνικό της χαρακτήρα, έχει τα πραγματικά μεγάλα τεχνικά, φιλοσοφικά και καλλιτεχνικά της επιτεύγματα, αλλά έχει και τα Νταχάου και τα Άουσβιτς, έχει την Καισαριανή και το Δίστομο. Πρέπει να βλέπουμε ολόκληρη τη Γερμανία. Μόνο έτσι θα ξέρουμε τι πρέπει να περιμένουμε από τους Γερμανούς. Μόνο έτσι θα συμπεράνουμε χωρίς αυταπάτες πως το Σχέδιο Μεσευρώπη και ο Ζωτικός Χώρος αποτελούν ουσιαστικά ένα ενιαίο, σταθερό και επαναλαμβανόμενο μοτίβο της γερμανικής εξωτερικής πολιτικής. Τα αποτελέσματά του τα έχουμε δει δύο φορές στη διάρκεια του 20ού αιώνα.

Για λαούς που υπέστησαν τη γερμανική θηριωδία, όπως οι Έλληνες, η ανασύσταση της γερμανικής αυτοκρατορίας, που επισυμβαίνει αυτή τη στιγμή μπροστά στα μάτια μας, είναι μια πολύ λογική αιτία βαθιάς ανησυχίας. Και μπορούμε να καταλάβουμε πολύ καλά τον τρόμο των Πολωνών απέναντι στη διαφαινόμενη αναβίωση του γερμανικού Ράιχ.
Δεν είναι ασφαλώς τυχαίο ότι η Πολωνία είναι αυτή που χτυπά το ηχηρότερο καμπανάκι για τις ζοφερές εξελίξεις που προοιωνίζονται στην Ευρώπη, καθώς είναι η χώρα που ιστορικά δεχόταν το πρώτο κύμα της επιθετικότητας από τη Γερμανία και τη Ρωσία, που εκδηλωνόταν ως απότοκο μεγάλων οικονομικών κρίσεων. Οι πολωνικοί φόβοι εκφράστηκαν εξίσου καθαρά με την προ διμήνου δήλωση του Πολωνού υπουργού Οικονομικών, Ράτσεκ Ροστόφσκι, ότι “αν η Ευρωζώνη διαλυθεί, είναι δύσκολο να αποκλειστεί το ενδεχόμενο διάλυσης και της ΕΕ” και πως σε μια τέτοια περίπτωση “εγείρεται ο κίνδυνος εμφάνισης αυταρχικών πολιτικών κινημάτων σε έναν ορίζοντα δέκα με είκοσι ετών – ακόμα και ο κίνδυνος πολέμου”. (Άκης Χαραλαμπίδης, Η γερμανική πολιτική οδηγεί στο χάος την Ευρώπη, Επίκαιρα 01/12/2011)
Πόσο εφικτή είναι μια νέα Γερμανική Αυτοκρατορία;

Θα έλεγα, απολύτως εφικτή. Σε ολόκληρο τον ευρωπαϊκό χώρο δεν υπάρχει ούτε δείγμα σοβαρού ανταγωνιστή. Οι ευρωπαϊκοί θεσμοί έχουν ουσιαστικά υφαρπαγεί από τη Γερμανία, ενώ οι άλλοτε μεγάλοι εχθροί της είναι σκιές του παλιού τους εαυτού. Η μεν Γαλλία έχει φτάσει να ικετεύει τη Γερμανία να τη σώσει από την επικείμενη κατάρρευση των τραπεζών της, ενώ η Αγγλία, στα πρόθυρα κι αυτή της κατάρρευσης, το μόνο που κάνει είναι να σαρκάζει το επικείμενο τέλος του ευρώ και να ψαρεύει στα θολά νερά προσπαθώντας να υπονομεύσει τα γερμανικά σχέδια με παραπληροφόρηση και σπασμωδικές κινήσεις. Η δε Αμερική αποσύρεται ταχύτατα από τον ευρωπαϊκό χώρο, καθώς το οικονομικό βάρος του αυτοκρατορικού της μηχανισμού τσακίζει και τις τελευταίες της ελπίδες για έναν μονοπολικό κόσμο με την ίδια στον θρόνο.

Στον πολυπολικό κόσμο που ανατέλλει φαίνεται πως ένας πόλος ανήκει στη Γερμανία. Στον αγώνα τους για το ψαλίδισμα των αμερικανικών φιλοδοξιών για παγκόσμια κυριαρχία, οι υπόλοιποι νέοι πόλοι του κόσμου (Ρωσία, Κίνα, Ινδία, Βραζιλία) έχουν κάθε λόγο να διάκεινται ευμενώς απέναντι στον αναδυόμενο γερμανικό πόλο, ιδιαίτερα μετά την επισυμβαίνουσα αυτή τη στιγμή κατάρρευση της ΕΕ. Μια ιδιότυπη συμμαχία μάλιστα έχει αρχίσει να αναπτύσσεται μεταξύ Γερμανίας και Ρωσίας με στόχο την ενεργειακή ασφάλεια της πρώτης και τη διευθέτηση του γεωπολιτικού χώρου μεταξύ των δύο αυτών δυνάμεων. Ο νέος βαλτικός αγωγός North Stream, που τροφοδοτεί κατευθείαν τη Γερμανία με φυσικό αέριο χωρίς να περνά από άλλες χώρες, σηματοδοτεί με τον πιο απτό τρόπο τη νέα εποχή στις σχέσεις των δύο δυνάμεων, ενώ αμφισβητεί ανοιχτά τα σχέδια άλλων οικονομικών σχημάτων με σαφή υπερατλαντικό προσανατολισμό να ανατρέψουν το ρωσικό μονοπώλιο φυσικού αερίου μέσω του σχεδιαζόμενου αγωγού Nabucco, ο οποίος όμως βρίσκεται πλέον σε πορεία ακύρωσης.

Η Γερμανία φανερά έχει αρχίσει να χαράζει δική της αυτοκρατορική εξωτερική πολιτική που παίρνει τις αποστάσεις της από την Αμερική. Αναγνωρίζοντας πως η εποχή του ατλαντισμού τελειώνει μέσα στον κουρνιαχτό της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης, επενδύει στη συνύπαρξη με τον γειτονικό ρωσικό πόλο, τακτοποιώντας μάλιστα και τον μεταξύ τους γεωπολιτικό χώρο. Το πρώτο βήμα έγινε με τη φιλική διευθέτηση του ζητήματος της Τρανσνίστριας, της φιλορωσικής περιοχής που αποσπάσθηκε από τη Μολδαβία και παραμένει στη ρωσική σφαίρα επιρροής. Μέσα στο κλίμα αυτό αναπτύσσονται γερμανικής εμπνεύσεως σενάρια που προωθούν τον διαμελισμό της Ευρώπης.
Έτερο κομμάτι της Ένωσης, κατά το υπό συζήτηση σενάριο, φαίνεται να περνά ξανά πίσω στην επιρροή της Ρωσίας και σε αυτό συγκαταλέγονται οι εκτός Ευρωζώνης χώρες της Βαλτικής, Λετονία και Λιθουανία. Κατά τους σχετικούς σχεδιασμούς, στην ίδια σφαίρα επιρροής φέρεται να περνούν, για ποικίλους γεωπολιτικούς και άλλους λόγους, μεγέθους και ιδιαιτερότητας προβλημάτων, Βουλγαρία και Ρουμανία στη Νότια Ευρώπη, γεγονός που θα αλλάξει άρδην τα γεωπολιτικά δεδομένα για την Ελλάδα, γιατί μια τέτοια εξέλιξη αποβλέπει κατ’ ουσίαν στον αποκλεισμό της παρουσίας της Τουρκίας από τα Βαλκάνια – ιδιαίτερα αν προκύψει, ως φαίνεται, κατόπιν “κατανόησης” μεταξύ Γερμανίας και Ρωσίας για ενίσχυση του ήδη υφιστάμενου γεωπολιτικού ρόλου της δεύτερης στην περιοχή. (Δημήτρης Π. Δήμας, “Πόλεμος” για τον διαμελισμό της Ευρώπης, Επίκαιρα 01/12/2011).
Έτσι το ερώτημα δεν είναι πια εάν είναι εφικτή μια νέα γερμανική αυτοκρατορία. Όσο κι αν ο καιρός μας θεωρεί αρετή τους χαμηλόφωνους και μετρημένους χαρακτηρισμούς, η νέα αυτή αυτοκρατορία (ναι, πρόκειται περί αυτοκρατορίας) υπάρχει ήδη και το ερώτημα για εμάς που είμαστε ή που σχεδιάζεται να παραμείνουμε στον αυτοκρατορικό της χώρο (κομψότερα, τη “σφαίρα επιρροής” της) είναι τι σημαίνουν όλα αυτά για μας και τι κάνουμε.

“Βουβοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα”
Αυτοί που δεν μπορούν να θυμηθούν το παρελθόν
είναι καταδικασμένοι να το επαναλαμβάνουν.
         ~ George Santayana, Life of Reason, τόμος 1
Μέσα στην οικονομική και κοινωνική καταστροφή που βαθαίνει καθημερινά γύρω μας, δυσκολευόμαστε να ξεφορτωθούμε από τη σκέψη μας την πνευματική σαβούρα περί Ευρώπης, ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, επιστροφής στον καταναλωτισμό, πράσινης ανάπτυξης και σωτηρίας μέσω τοκογλυφικού δανεισμού. Τίποτα από αυτά δεν έχει πια σημασία. Πρόκειται για τον χορό των φαντασμάτων. Αυτά τα πράγματα είναι νεκρά, πεθαμένα, kaput. Μπροστά στα μάτια μας αναδύεται μια εντελώς νέα διεθνοπολιτική τάξη, σκληρή, ανελέητη και αποφασισμένη, που παρασέρνει και την εξαθλιωμένη χώρα μας σε πολύ σκοτεινές ατραπούς. Βασικά πολιτικά ερωτήματα ξανατίθενται με δριμύτητα από την αρχή – τι μέλλον μπορεί να έχει η χώρα μας μέσα σε έναν οικονομικά κατεστραμμένο κόσμο, πώς θα διασφαλιστεί ξανά η εθνική μας ανεξαρτησία και εδαφική ακεραιότητα μπροστά στις επιταχυνόμενες διεθνείς ανακατατάξεις, με ποιούς θα πάμε και ποιούς θ’ αφήσουμε στη νέα διεθνή τάξη, πώς θα εξασφαλιστεί ένα μίνιμουμ επιβίωσης για τον ελληνικό πληθυσμό όταν καταρρεύσει το ευρώ, πώς θα αποφύγουμε τη μοίρα της γερμανικής νεοαποικίας; Από την άλλη, βασικές πολιτικές έννοιες που μέχρι χθες θεωρούσαμε δεδομένες και αδιαπραγμάτευτες – δημοκρατία, κοινοβουλευτισμός, πολιτικά και εργασιακά δικαιώματα, εθνική κυριαρχία – αμφισβητούνται πλέον ανοιχτά, ενώ κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα με “τεχνοκράτες” (τραπεζίτες) πρωθυπουργούς θωρούνται απ’ όλους πολύ φυσικά και αποδεκτά.

Βουβοί, παγωμένοι και κατάπληκτοι, παρακολουθούν οι πολλοί αυτές τις τεραστίου μεγέθους και σημασίας μεταβολές μέσα από τα φίλτρα της καθημερινής δημοσιογραφικής αγυρτείας που αναμασσά χιλιοειπωμένες ιστορίες μικρομιζέριας, πολιτικής αθλιότητας και γενικής διάλυσης – και φυσικά δεν καταλαβαίνουν τίποτα. Ο δε αφόρητος μικροαστισμός, κοντοθωρισμός και γραικυλισμός του πολιτικού μας συστήματος δεν αφήνει περιθώρια να αρθρωθεί ένας νέος ελληνικός πολιτικός λόγος, ικανός να οδηγήσει με ασφάλεια αυτόν τον λαό κι αυτόν τον τόπο μέσα από τις Συμπληγάδες της οικονομικής κρίσης και του διεθνοπολιτικού αναθεωρητισμού.

Αν παραμείνουμε για καιρό “βουβοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα”, η μοίρα μας φαίνεται προδιαγεγραμμένη: Νεοαποικία προσδεδεμένη στο γερμανικό άρμα. Και μπορεί σήμερα να μη μας προορίζουν γιια την καλλιέργεια αγριομέντας, όπως ήθελε ο Χίτλερ, αλλά σίγουρα οι Ειδικές Οικονομικές Ζώνες (ΕΟΖ) δεν θα ’χουν τίποτα να ζηλέψουν από τις φρικαλέες συνθήκες στα κινέζικα και ινδικά εργοστάσια και τις μακιλαδόρες του Μεξικού. Γι’ αυτό άλλωστε επιδιώκει η Γερμανία να μας εντάξει στον αυτοκρατορικό της χώρο – πώς αλλιώς θα ανταγωνιστεί την Κίνα, αν δεν έχει κινέζικες εργασιακές συνθήκες για τα προϊόντα της;

Έτσι τα πράγματα αποκτούν πια μια θανάσιμη απλότητα και καθαρότητα: Ή αποδεχόμαστε  αδιαμαρτύρητα τη μοίρα που μας επιφυλάσσουν κάποιοι Γερμανοί πολιτικοί σχεδιαστές ή αναζητάμε μια καλύτερη και πιο αξιοπρεπή εθνική μοίρα. Καιρός να εγκαταλείψουμε την εθνική καρμιριά και κλαψούρα. Καιρός να θυμηθούμε ποιοί είμαστε. Καιρός να θυμώσουμε.

~ Σπύρος Μάνδρος