Τον Απρίλιο του 2010, η Ελλάδα ζήτησε βοήθεια από την ΕΕ και το ΔΝΤ για να μπορέσει να πληρώσει τους τόκους του χρέους της. Εκ των υστέρων μάθαμε πως αυτό ήταν οργανωμένο για να οδηγήσει τη χώρα στην παγίδα θανάτου που ονομάζεται ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα και διεθνές τραπεζικό καρτέλ.
Από την στιγμή που ο τότε τσάρος της Οικονομίας Γιώργος Παπακωνσταντίνου μας έβαλε με δική του υπογραφή στο ΔΝΤ, με άτοπα εκβιαστικά διλήμματα και ξεχνώντας όλως τυχαίως να περάσει το ζήτημα από το κοινοβούλιο, φάνηκε πως έχει συμβεί ένα κοινοβουλευτικό πραξικόπημα με έναν και μοναδικό σκοπό: Να βάλει την Ελλάδα σε ένα μακροχρόνιο χρέος, καθώς τα χρήματα που πήρε μέσα από τον δανεισμό αυτό, με ληστρικά μάλιστα επιτόκια, στην ουσία αύξησαν και δεν μείωσαν τα ποσά των τόκων που θα έπρεπε να πληρώνει η χώρα.
Εκείνη τη στιγμή άρχισε να φαίνεται ξεκάθαρα η πραγματική φύση του χρέους ως μια μορφή οικονομικής σκλαβιάς. Το χρέος είναι σχεδιασμένο με τέτοιο τρόπο που μοιάζει με τον ιστό της αράχνης. Όταν μια μύγα πιάνεται απ' αυτόν, όσο πιο πολύ παλεύει να ξεφύγει τόσο πιο πολύ μπλεγμένη βρίσκεται. Όσο πιο πολύ παλεύει η μύγα να ξεφύγει, τόσο πιο πολύ τραβάει την προσοχή της αράχνης, η οποία την πλησιάζει, την παραλύει με το δηλητήριό της, την τυλίγει με τον ιστό της και στο τέλος την τρώει ζωντανή.
Αν βάλετε στη θέση του ιστού το χρέος, στη θέση της μύγας τον λαό και στη θέση της αράχνης τους μεγάλους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς, από τις τράπεζες μέχρι το ΔΝΤ, τότε θα καταλάβετε πού έχουμε βρεθεί. Η φύση του χρέους είναι τέτοια που δεν επιτρέπει ποτέ σε κανέναν να ξεφύγει απ' αυτό.
Κατά συνέπεια, αυτό που εμφανίζεται ως "λύση" για την κρίση χρέους της Ελλάδας από εκείνους που αποφασίζουν πλέον την πολιτική της ΕΕ είναι η καταβύθιση της χώρας σε ακόμα μεγαλύτερο χρέος. Η μόνη δε χρήση του νέου χρέους είναι να πληρώνει τα πανωτόκια του παλαιότερου. Σημειώστε πως δεν χρησιμοποιείται να αποπληρώσει το παλαιό χρέος, μόνο τους τόκους του!
Αυτή η πρακτική έχει ως αποτέλεσμα τη συσσώρευση μεγαλύτερου εθνικού χρέους, γεγονός που οδηγεί σε υψηλότερα επιτόκια δανεισμού και σε μεγαλύτερο κόστος για τα δάνεια. Το μόνο που απομένει σ' αυτή την παγίδα είναι το κράτος να δανείζεται όλο και περισσότερο μόνο και μόνο για να μπορεί να πληρώνει τα υψηλότερα επιτόκια. Ο κολασμένος αυτός κύκλος δεν έχει τέλος. Το αποτέλεσμα είναι πως παρ’ όλες τις βοήθειες και τις πολιτικές διάσωσης της χώρας, το χρέος στο τέλος θα είναι πάντα πολύ μεγαλύτερο από τότε που ξεκίνησε η κρίση.
Από την στιγμή που ο τότε τσάρος της Οικονομίας Γιώργος Παπακωνσταντίνου μας έβαλε με δική του υπογραφή στο ΔΝΤ, με άτοπα εκβιαστικά διλήμματα και ξεχνώντας όλως τυχαίως να περάσει το ζήτημα από το κοινοβούλιο, φάνηκε πως έχει συμβεί ένα κοινοβουλευτικό πραξικόπημα με έναν και μοναδικό σκοπό: Να βάλει την Ελλάδα σε ένα μακροχρόνιο χρέος, καθώς τα χρήματα που πήρε μέσα από τον δανεισμό αυτό, με ληστρικά μάλιστα επιτόκια, στην ουσία αύξησαν και δεν μείωσαν τα ποσά των τόκων που θα έπρεπε να πληρώνει η χώρα.
Εκείνη τη στιγμή άρχισε να φαίνεται ξεκάθαρα η πραγματική φύση του χρέους ως μια μορφή οικονομικής σκλαβιάς. Το χρέος είναι σχεδιασμένο με τέτοιο τρόπο που μοιάζει με τον ιστό της αράχνης. Όταν μια μύγα πιάνεται απ' αυτόν, όσο πιο πολύ παλεύει να ξεφύγει τόσο πιο πολύ μπλεγμένη βρίσκεται. Όσο πιο πολύ παλεύει η μύγα να ξεφύγει, τόσο πιο πολύ τραβάει την προσοχή της αράχνης, η οποία την πλησιάζει, την παραλύει με το δηλητήριό της, την τυλίγει με τον ιστό της και στο τέλος την τρώει ζωντανή.
Αν βάλετε στη θέση του ιστού το χρέος, στη θέση της μύγας τον λαό και στη θέση της αράχνης τους μεγάλους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς, από τις τράπεζες μέχρι το ΔΝΤ, τότε θα καταλάβετε πού έχουμε βρεθεί. Η φύση του χρέους είναι τέτοια που δεν επιτρέπει ποτέ σε κανέναν να ξεφύγει απ' αυτό.
Κατά συνέπεια, αυτό που εμφανίζεται ως "λύση" για την κρίση χρέους της Ελλάδας από εκείνους που αποφασίζουν πλέον την πολιτική της ΕΕ είναι η καταβύθιση της χώρας σε ακόμα μεγαλύτερο χρέος. Η μόνη δε χρήση του νέου χρέους είναι να πληρώνει τα πανωτόκια του παλαιότερου. Σημειώστε πως δεν χρησιμοποιείται να αποπληρώσει το παλαιό χρέος, μόνο τους τόκους του!
Αυτή η πρακτική έχει ως αποτέλεσμα τη συσσώρευση μεγαλύτερου εθνικού χρέους, γεγονός που οδηγεί σε υψηλότερα επιτόκια δανεισμού και σε μεγαλύτερο κόστος για τα δάνεια. Το μόνο που απομένει σ' αυτή την παγίδα είναι το κράτος να δανείζεται όλο και περισσότερο μόνο και μόνο για να μπορεί να πληρώνει τα υψηλότερα επιτόκια. Ο κολασμένος αυτός κύκλος δεν έχει τέλος. Το αποτέλεσμα είναι πως παρ’ όλες τις βοήθειες και τις πολιτικές διάσωσης της χώρας, το χρέος στο τέλος θα είναι πάντα πολύ μεγαλύτερο από τότε που ξεκίνησε η κρίση.
Η συνταγή της κοινωνικής γενοκτονίας
Η συνταγή της οικονομικής διάσωσης της Ελλάδας έχει και ένα άλλο, χειρότερο αποτέλεσμα, πέρα από τη συνεχή συσσώρευση χρέους. Έχει σοβαρότατες πολιτικές και κοινωνικές επιπτώσεις.
 |
| Η ολοκληρωτική καταστροφή της οικονομίας έχει ως αποτέλεσμα την κοινωνική γενοκτονία. |
Η οικονομική λιτότητα σημαίνει πως η χώρα πρέπει να εμπλακεί σε "δημοσιονομική εξυγίανση". Αυτό είναι μια αγαπημένη φράση των οικονομολόγων που υπονοεί πως το κράτος θα πρέπει να κόψει τα έξοδά του και να αυξήσει τους φόρους για να μπορεί να "εξυπηρετεί" το χρέος του με το να μειώνει το ετήσιο έλλειμμα στον προϋπολογισμό του. Οι όροι για να λάβουμε τα δάνεια του Μνημονίου απαιτούν "δημοσιονομική εξυγίανση". Υποτίθεται πως αυτός είναι ένας τρόπος για να εξασφαλιστούν οι δανειστές μας πως λαμβάνονται τα απαραίτητα μέτρα για να μειωθεί το χρέος!
Ο υποτιθέμενος στόχος είναι η μείωση των εξόδων του δημοσίου (μειωμένα έξοδα) και η αύξηση των εσόδων του κράτους (αυξημένα έσοδα), πράγμα που υποτίθεται θα επιτρέψει την εξασφάλιση περισσότερων κεφαλαίων για να ξεπληρώσει η χώρα το χρέος της. Όμως, όπως με το σύνολο της οικονομικής θεωρίας, η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική από τις θεωρητικές εφαρμογές της "δημοσιονομικής εξυγίανσης" η οποία διδάσκεται στα πανεπιστήμια.
Στην πραγματικότητα, η "οικονομική λιτότητα" είναι ένα κρατικό πρόγραμμα κοινωνικής καταστροφής ή κοινωνικής γενοκτονίας. Αυτά τα μέτρα περιλαμβάνουν την περιστολή του κοινωνικού κράτους, πράγμα που σημαίνει πως δεν θα υπάρχει πια περίθαλψη υγείας, εκπαίδευση, κοινωνικές υπηρεσίες προς τους αδύνατους. Δεν θα υπάρχει πια κοινωνική πρόνοια και ταμείο ανεργίας ή συντάξεις. Το φρικιαστικό αυτό πρόγραμμα περιλαμβάνει απολύσεις από τον δημόσιο τομέα, κυρίως από τους παραπάνω τομείς. Περιλαμβάνει μια τεράστια αύξηση στους φτωχούς, τους άνεργους και τους άστεγους.
Η βιβλική αυτή καταστροφή περιλαμβάνει δραστική αύξηση φόρων, πράγμα που οδηγεί τη μεσαία και κατώτερη τάξη αρχικά σε μεγάλη φτώχεια και ύστερα στην υφαρπαγή του συνόλου του πλούτου τους μέσα από ακραία φορολογία. Αυτό εξαφανίζει τον πλούτο από την κοινωνία και καταστρέφει την κατανάλωση. Οι τοπικές επιχειρήσεις δεν μπορούν να ανταγωνιστούν τις πολυεθνικές και γι' αυτό κλείνουν και περισσότεροι εργαζόμενοι οδηγούνται στην ανεργία. Χωρίς κατανάλωση δεν υπάρχει ζήτηση για παραγωγή. Αν σκεφτούμε επίσης πως περίπου το 25% του πληθυσμού απασχολείται από το κράτος ή από επιχειρήσεις που κάνουν δουλειές με το κράτος, τα μέτρα θα είναι ιδιαίτερα καταστροφικά.
Η φυσική πορεία των πραγμάτων δείχνει πως μεγάλες μάζες ανθρώπων αφήνονται να φτωχύνουν, ενώ η μεσαία τάξη θα είναι εκείνη που θα πληγεί περισσότερο σε βαθμό που θα εξαφανιστεί εντελώς και θα απορροφηθεί από τη νέα κατώτερη τάξη που δημιουργείται. Καθώς η υγεία και η πρόνοια εξαφανίζονται, το προσδόκιμο ζωής μειώνεται δραματικά. Με ελάχιστες δουλειές και τεράστια ανεργία, πολλοί αντιμετωπίζουν το δίλημμα αν θα αγοράσουν τροφή ή φάρμακα, αν μπορεί αυτό να είναι καν επιλογή. Το έγκλημα αυξάνεται σ' αυτή την περίπτωση, καθώς οι συνθήκες απελπισίας οδηγούν σε απελπισμένες πράξεις.
Οι συνθήκες αυτές δημιουργούν μια ψυχολογική κατάσταση που ονομάζεται “φτώχεια προσδοκιών”, ειδικά ανάμεσα στους μορφωμένους νέους που βρίσκονται χωρίς δουλειά. ‘Εχοντας μεγαλώσει με συγκεκριμένες προσδοκίες για τις ευκαιρίες που θα είχαν, βλέπουν τα πάντα να εξαφανίζονται και μαζί το ίδιο το μέλλον τους.
Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα μια τεράστια κοινωνική πίεση, η οποία μπορεί να οδηγήσει σε διαδηλώσεις, ταραχές, εξεγέρσεις και, σε εξαιρετικές συνθήκες, σε επανάσταση. Είναι ακριβώς οι ίδιες συνθήκες που συντελούνται στην Αίγυπτο και δεν έχουν αλλάξει μετά την απομάκρυνση του Μουμπάρακ.
Η αντανακλαστική απάντηση του κράτους είναι να καταστείλει με ακραία βία τις διαμαρτυρίες και τις διαδηλώσεις. Ο στόχος είναι να σπάσει τη βούληση του λαού. Συνεπώς, όσο πιο βίαιη και βάρβαρη η καταστολή, τόσο πιθανότερο είναι ο λαός να υποκύψει στον κρατικό μηχανισμό και στη θέληση των τραπεζών. Αν το κάνει, συναινεί παθητικά στις νέες κοινωνικές συνθήκες που του επιβάλλονται. Όμως, όταν το κράτος γίνεται πιο καταπιεστικό, αυτό οδηγεί σε μια πιο αντιδραστική και ριζοσπαστική αντίσταση. Όταν το κράτος χτυπήσει 500 ανθρώπους την μια μέρα, μπορεί να εμφανιστούν 5.000 την επόμενη. Αυτό απαιτεί, όπως το βλέπει το κράτος, μια εκθετικά ανάλογη αύξηση στα μέτρα καταστολής και καταπίεσης.
 |
| Τα δεσμά μας είναι ο φόβος και η συναίνεση μας στην κοινωνική γενοκτονία της χώρας μας. |
Αυτή τους η στρατηγική έχει ένα μεγάλο ρίσκο. Πως το κράτος θα ξεπεράσει τόσο πολύ τα όρια που οι άνθρωποι θα κινητοποιηθούν και θα υπερισχύσουν ή ακόμα και θα ανατρέψουν την ισχύ του κράτους. Η ιστορία είναι γεμάτη με παραδείγματα. Σ' αυτές τις περιπτώσεις, η πολιτική ηγεσία είτε καλείται από μια ξένη δύναμη να φύγει (όπως έγινε με την Αίγυπτο και τον Μουμπάρακ) είτε διαφεύγει με δική της απόφαση (όπως έγινε στην Αργεντινή) για να αποφευχθεί το ξέσπασμα αληθινής επανάστασης. Έτσι, αυτή η στρατηγική εμπεριέχει ένα μεγάλο ρίσκο. Όμως την υιοθετεί το κράτος γιατί θεωρεί πως μπορεί να αποδώσει: Το κράτος μ' αυτή θεωρεί πως μπορεί να υπερισχύσει και να καταστρέψει τη βούληση του λαού για αντίσταση. Υποκύπτοντας ο λαός στη βούληση του κράτους, συναινεί και στις νέες συνθήκες κοινωνικής γενοκτονίας και στον δικό του χαμό.
Η κοινωνική γενοκτονία είναι μια αργή, εξαντλητική και σταδιακή διαδικασία. Τα αποτελέσματά της είναι αισθητά πρώτα από τα φτωχά παιδιά, καθώς είναι εκείνα που χρειάζονται τη φροντίδα υγείας και την πρόνοια περισσότερο από τους υπόλοιπους. Τα φτωχά παιδιά μένουν πεινασμένα και αδυνατούν να πάνε σχολείο ή να δουλέψουν. Η κοινωνία τα ξεχνάει και, ως ξεχασμένα, υποφέρουν πολύ από την κατάσταση. Οι επιπτώσεις της κοινωνικής γενοκτονίας γίνονται αισθητές από το σύνολο της κοινωνίας. Οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι, οι φτωχοί φτωχότεροι και η μεσαία τάξη καταρρέει μέσα στη φτώχεια. Οι θάνατοι από την ασιτία και οι αρρώστιες είναι το επόμενο βήμα.
Μπορούμε ακόμα να το αντιστρέψουμε αυτό. Αρκεί να καταλάβουμε τι γίνεται στην χώρα μας, να συνειδητοποιήσουμε πως έχουμε πιαστεί στον ιστό της αράχνης και πως σχεδόν όλοι οι πολιτικοί μας είναι μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης.
Πηγή:
> Andrew Gavin Marshal: The Great Global Debt Depression: It's all Greek to me
Η κοινωνική γενοκτονία είναι μια αργή, εξαντλητική και σταδιακή διαδικασία. Τα αποτελέσματά της είναι αισθητά πρώτα από τα φτωχά παιδιά, καθώς είναι εκείνα που χρειάζονται τη φροντίδα υγείας και την πρόνοια περισσότερο από τους υπόλοιπους. Τα φτωχά παιδιά μένουν πεινασμένα και αδυνατούν να πάνε σχολείο ή να δουλέψουν. Η κοινωνία τα ξεχνάει και, ως ξεχασμένα, υποφέρουν πολύ από την κατάσταση. Οι επιπτώσεις της κοινωνικής γενοκτονίας γίνονται αισθητές από το σύνολο της κοινωνίας. Οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι, οι φτωχοί φτωχότεροι και η μεσαία τάξη καταρρέει μέσα στη φτώχεια. Οι θάνατοι από την ασιτία και οι αρρώστιες είναι το επόμενο βήμα.
Μπορούμε ακόμα να το αντιστρέψουμε αυτό. Αρκεί να καταλάβουμε τι γίνεται στην χώρα μας, να συνειδητοποιήσουμε πως έχουμε πιαστεί στον ιστό της αράχνης και πως σχεδόν όλοι οι πολιτικοί μας είναι μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης.
Πηγή:
> Andrew Gavin Marshal: The Great Global Debt Depression: It's all Greek to me
