 |
| Παρέλαση και επίδειξη ισχύος της Βερτμαχτ. Αθήνα, Απρίλιος 1941. |
Αν παρακολουθήσει κανείς τα γεγονότα των περασμένων μηνών, με αποκορύφωμα την ομιλία Τρισέ για μια νέα Ευρώπη, καθώς παραλάμβανε το βραβείο Καρλομάγνος, η πρώτη φράση που έρχεται στο μυαλό μας είναι "Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία". Η αναβίωση μιας ευρωπαϊκής αυτοκρατορίας με κέντρο τη Γερμανία, η οποία θα επεκτείνει το Lebensraum της μέχρι τη Μεσόγειο, ακόμα και τη Β. Αφρική.
Το γερμανικό όνειρο για μια νέα αυτοκρατορία οφείλεται στο γεγονός πως γύρω μας συντελείται το τέλος του πειράματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μιας χαλαρής νομισματικής συνομοσπονδίας που κρυφό στόχο είχε ακριβώς να χαλιναγωγήσει μια μεταπολεμικά αναδυόμενη Γερμανία. Αυτό το γεγονός δημιουργεί ένα τεράστιο κενό εξουσίας στην περιοχή, το οποίο η Γερμανία καλείται να καλύψει από τις δυνάμεις που κινούν την ιστορία. Και αυτή τη φορά θα το κάνει με κάποιον ένδοξο τρόπο, όπως η καλύτερη στιγμή της, η Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Καρλομάγνου, η συνέχεια του δυτικού ρωμαϊκού κόσμου.
Αυτό είναι τουλάχιστον το όραμα που η γερμανική ελίτ προσπαθεί να περάσει στον λαό της και στους γείτονές της. Μήπως όμως η πραγματική φύση της Γερμανίας είναι πιο σκοτεινή και οι προθέσεις της διαφορετικές από αυτές που μας λέει;
Καταρχήν, ας εξετάσουμε πώς δημιουργείται μια αυτοκρατορία. Η ιστορία μας λέει πως κάτι τέτοιο συμβαίνει μέσα από πολέμους και καταστροφές. Το να αναλάβει ηγεμονική αυτοκρατορική θέση η ισχυρότερη χώρα-εταίρος μέσα σε χαλαρή νομισματική ένωση, μόνο και μόνο επειδή είναι πλεονασματική και όλοι οι άλλοι της χρωστάνε, είναι κάτι το ανέφικτο από μόνο του. Η οικονομία από μόνη της δεν μπορεί να οδηγήσει σε αυτοκρατορίες, αλλά ούτε και ο έλεγχος των ΜΜΕ και η προπαγάνδα. Η πολιτική ισχύς εκφράζεται μόνο μέσα από τα όπλα. Συνεπώς, για να υλοποιήσει το όνειρό της, η Γερμανία πρέπει να επιβάλει τη βούλησή της με την άσκηση βίας, όπως επιχείρησε να κάνει 65 χρόνια πριν.
Στην Ελλάδα, για παράδειγμα, η κυβέρνηση συνεργασίας Παπανδρέου και ο υπό κατάρρευση κρατικός μηχανισμός και κυρίως τα σώματα ασφαλείας δεν αρκούν για να πείσουν τους κατοίκους της νέας γερμανικής αποικίας να παραδώσουν το σύνολο του εθνικού τους πλούτου στο κέντρο, τη Γερμανία, τις τράπεζες και τις πολυεθνικές της. Μόλις γίνει κατανοητή η νέα αυτή κατάσταση από το σύνολο του ελληνικού πληθυσμού, κάτι που θα γίνει μέσα από την πείνα και την εξαθλίωση, τότε η κατάσταση θα γίνει εκρηκτική μέσα στην κοινωνία. Προς το παρόν, δεν είναι ορατός ο τρόπος που η Γερμανία σκοπεύει να κρατήσει σε τάξη τους υπόδουλους Έλληνες, αλλά σίγουρα θα υπάρχει σχέδιο, είτε με την ευρωπαϊκή χωροφυλακή είτε με τη δημιουργία μεικτού μισθοφορικού σώματος ασφαλείας, με προσωπικό από την πρώην ΕΛΑΣ, τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις και από τις αντίστοιχες γερμανικές.
 |
| "Οι Γερμανοί ξανάρχονται". Η προφητική ταινία του Αλέκου Σακελλάριου (1948). |
Η Γερμανία δεν ξέχασε ποτέ το όνειρο της για επέκταση του Lebensraum της, του ζωτικού της χώρου όπως όριζαν οι Ναζί 65 χρόνια πριν το έδαφος και το υπέδαφος των γειτόνων τους. Οι ομοιότητες της νέας μοντέρνας γερμανικής πολιτικής που φαίνεται πως διαμορφώνεται, με αυτή της ναζιστικής Γερμανίας του παρελθόντος δεν είναι συμπτωματικές. Δεν είναι κάτι το παράλογο, γιατί η ήττα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η προπαγάνδα και τα ταξίδια ενοχών που επέβαλαν οι νικητές στον γερμανικό λαό δεν αρκούν για να κατασβέσουν τη λαχτάρα και την αρπακτικότητα που κατοικεί στη συλλογική γερμανική ψυχή.
Η προσπάθεια μετατροπής της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε Γερμανική Αυτοκρατορία, δηλαδή στο Δ΄ Ράιχ, είναι μια ιστορική συγκυρία που τοποθετεί τη χώρα και την κοινωνία μας στο μάτι του κυκλώνα. Τα πάθη που υπέστη η Ελλάδα από την προηγούμενη λεηλασία και κατοχή της από τους προγόνους των σημερινών επίδοξων κατακτητών μας δεν έχουν ξεχαστεί και δεν έχει επέλθει και ποτέ μια λύση, μια διευθέτηση που θα επέτρεπε να ξεχαστούν. Δεν έχει ειπωθεί ποτέ ούτε μια συγνώμη από επίσημα γερμανικά χείλη. Η δε απειλή του κομμουνισμού επέτρεψε σε ανθρώπους που στήριξαν τον ναζισμό και τις θηριωδίες του, όχι μόνο να επιβιώσουν, αλλά να γίνουν και η νέα άρχουσα τάξη. Αυτό είναι προφανές στη ρητορική της γερμανικής πολιτικής απέναντι στην Ελλάδα, από τη δημοσίευση εκείνου του γελοίου άρθρου στην Bild μέχρι σήμερα. Τα επιχειρήματά της συνοψίζονται πάνω κάτω στα εξής: "Η Ελλάδα φταίει για όλα. Ο λαός της πρέπει να τιμωρηθεί. Είναι τεμπέληδες και διεφθαρμένοι. Δεν έχουν κράτος και πρέπει να πάμε εμείς οι Γερμανοί να τους στήσουμε ένα. Μας χρωστάνε, άρα πρέπει να τους κατακτήσουμε."
 |
| Η μοντέρνα εκδοχή της Βέρτμαχτ, η Μπούντεσβερ, δεν αποτελεί ακόμα το ίδιο τρομερό πολεμικό σώμα. Δημοσιεύματα αναφέρουν πως στο Αφγανιστάν η μαχητική ικανότητα της Μπούντεσβερ μειώθηκε σημαντικά λόγω έντονης... μέθης των Γερμανών στρατιωτών. |
Ουσιαστικά, η γερμανική πολιτική κινείται πάλι πάνω σε ρατσιστικά μονοπάτια. Πάλι αναζητεί εξωτερικούς εχθρούς και ζωτικό χώρο για τον γερμανικό λαό, τις τράπεζες και τη βιομηχανία της. Πάλι δημιουργεί στρατόπεδα εργασίας, αυτή τη φορά στη χώρα μας, όπου στρατιές δούλων θα παράγουν γερμανικά προϊόντα με μισθούς και ωράρια Κίνας. Πάλι η Γερμανία προβαίνει σε μια επιχείρηση λεηλασίας της χώρας, στην οποία προσδίδει σύμφωνα και με την παράδοση όνομα ("Επιχείρηση Εύρηκα") στα χνάρια της Επιχείρησης Μαρίτα, της εισβολής στην Ελλάδα το ’41. Πάλι η Γερμανία διαστρεβλώνει την ιστορία και σύντομα τα εγκλήματα του ναζισμού θα ξεχαστούν, καθώς η νομική καταδίκη της Γερμανίας για την προηγούμενη αρπαγή του ελληνικού πλούτου και τα εγκλήματα στο Δίστομο και τα Καλάβρυτα, αλλά και η αποζημίωση των θυμάτων της, είναι κάτι που ολοένα και πιο πολύ μοιάζει ανέφικτο.
Οι λογαριασμοί δεν έκλεισαν το 1945, ελέω ενός μεγαλύτερου κίνδυνου για τη Δύση, του κομμουνισμού. Αυτό τελικά είχε ως αποτέλεσμα την επιστροφή στις ίδιες νόρμες, τις ίδιες αντιλήψεις και ιδέες και σε μια νέα, αν και πιο ιδιότυπη αυτή τη φορά, εισβολή στη χώρα μας. Αυτή η επιστροφή στο παρελθόν επαναφέρει τον κόσμο πίσω στην πραγματικότητα, καθώς καταρρέει η φενάκη του καταναλωτισμού και του χρηματοπιστωτικού συστήματος που τον στήριζε. Η νέα αυτή πραγματικότητα λέει πως το μόνο πράγμα που κινεί τον κόσμο είναι η πολιτική και η εξουσία. Λέει επίσης πως ποτέ δεν σταμάτησε να ισχύει το δόγμα του φον Κλαούζεβιτς, πως ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα. Έρχονται δύσκολες μέρες μπροστά μας, που δυστυχώς, ακόμα και στο παρά πέντε, η ελληνική κοινωνία δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει και από τις οποίες δεν μπορεί ακόμα να αυτοπροστατευθεί. Ελπίζω, μετά την τεράστια καταστροφή που θα μας χτυπήσει, να καταφέρουμε σαν κοινωνία και κουλτούρα να συνέλθουμε και να σταθούμε ξανά στα πόδια μας.
