Το παραμύθι για το ευρώ ως ενιαίο νόμισμα

Η ευρωζώνη έχει πολλά θεσμικά προβλήμα, τα οποία
δύσκολα θα ξεπεράσει, καθώς συγκρούνται τα
συμφέροντα της Γερμανίες με των εταίρων της.

Όλοι μας πιστεύαμε ώς τώρα πως το ευρώ είναι ένα ενιαίο νόμισμα για όλες τις χώρες της ευρωζώνης, με ακριβώς ίδια αξία για όλους. Μάλιστα, τα νομίσματα μέχρι 2 ευρώ διαθέτουν και μια εθνική όψη, η οποία υποτίθεται εκπροσωπεί τη συμμετοχή του κάθε κράτους στην Ενιαία Νομισματική Ένωση (ΟΝΕ).

Στην πραγματικότητα το Ευρώ είναι ένα νόμισμα το οποίο εκδίδει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, μια ιδιωτική τράπεζα, και όχι τα κράτη μέλη. Το χρήμα αυτό στη συνέχεια το πουλάει στις εθνικές κυβερνήσεις, μέσω των ευρωπαϊκών ιδιωτικών τραπεζών, υπό μορφή δανείου, με έκδοση ομολόγων ή με άλλα πιο ευφάνταστα χρηματοπιστωτικά προϊόντα, όπως πχ. τα swaps.

Αυτή η διαδικασία μας δείχνει πως η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει απεμπολήσει τα δικαιώματα των κρατών να τυπώνουν το δικό τους χρήμα μέσα από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ του 2002 και από το συμπληρωματικό Σύμφωνο Σταθερότητας του 2008.

Νεοφιλελευθερισμός: Μια ανυπέρβλητη θεσμική αδυναμία της ΟΝΕ

Το ευρώ είναι σχεδιασμένο
λάθος εξαρχής...

Το πρώτο λοιπόν θεσμικό πρόβλημα του ευρώ είναι πως έχει δημιουργηθεί για να υποστηρίξει ένα καθαρά νεοφιλελεύθερο μόρφωμα, που προκρίνει τα συμφέροντα των ιδιωτικών τραπεζών εις βάρος των κρατών και των κοινωνιών, τα οποία φιλοσοφικά οι σχεδιαστές του θεωρούν καταρχήν αρχαϊκά. Οι παραπάνω διακρατικές συμφωνίες διασφαλίζουν το αποκλειστικό δικαίωμα στις ιδιωτικές τράπεζες να ελέγχουν τη διανομή του πλούτου μέσα στην κοινωνία. Αυτό έχει σαν συνέπεια να οδηγηθούμε σε παράδοξες καταστάσεις όπως αυτή της Ελλάδας, στην οποία η πολιτική της ηγεσία έχει πλέον επίσημα απεμπολήσει την εθνική κυριαρχία της χώρας μέσα από τα Μνημόνια, καθώς δεν έχει πια κανένα δικαίωμα άσκησης εθνικής δημοσιονομικής πολιτικής. Αυτό αποδυνάμωσε τα εθνικά κράτη και τα μετέτρεψε σε έρμαια του διεθνούς τραπεζικού καρτέλ.

Γερμανία: Ο νταής της Ευρώπης

Το γερμανικό νόμισμα του ενός ευρώ
μοιάζει πολύ με το μάρκο. Αυτό δεν
είναι εντελώς τυχαίο και δείχνει
τη στάση της Γερμανίας
απέναντι στους εταίρους της
στην Ένωση.

Το δεύτερο θεσμικό πρόβλημα του ευρώ, αλλά και της ίδιας της ΕΕ, είναι η συμμετοχή της Γερμανίας σ' αυτά. Η χώρα αυτή αποτελεί τον κύριο θιασώτη της πολιτικής λιτότητας, δηλαδή μιας πολιτικής που επιβάλει ύφεση και συρρίκνωση των υπολοίπων ευρωπαϊκών οικονομιών. Η ίδια αρνείται πεισματικά να στηρίξει χώρες της περιφέρειας, απαιτεί την περιστολή των δαπανών τους και απορρίπτει πεισματικά την υιοθέτηση μιας επεκτατικής οικονομικής πολιτικής στο εσωτερικό της, παρά τα μεγάλα πλεονάσματά της, τα οποία κατακρατεί ως νομισματικά αποθεματικά.

Ο νταής αυτός της Ευρώπης έχει λόγο που το κάνει αυτό. Μέσα από το εμπόριο των γερμανικών επιχειρήσεων εξάγει περισσότερα απ' όσα εισάγει. Συνεπώς μπαίνουν περισσότερα χρήματα μέσα στην γερμανική οικονομία από όσα βγαίνουν.

Η Γερμανία κάνει και ένα βήμα παραπέρα, το οποίο ανατρέπει περαιτέρω τις ισορροπίες. Επιβάλει στους πελάτες της να καταναλώνουν γερμανικά προϊόντα και υπηρεσίες, χωρίς όμως να τους επιτρέπει να έχουν πρόσβαση σε γερμανική πίστωση, η οποία θα μπορούσε να τονώσει τις εισαγωγές και την αγορά γερμανικών προϊόντων.

Αυτή η ανισότητα στην κίνηση των αγαθών μέσα στην ΕΕ έχει οδηγήσει τους εταίρους της Γερμανίας στο να αναλαμβάνουν συνολικά το κόστος της ευρωπαϊκής προσαρμογής - ανάμεσά τους και η χώρα μας. Έτσι, εμείς οι υπόλοιποι έχουμε εγκλωβιστεί σε μια πολιτική αποπληθωρισμού, διάλυσης των εθνικών οικονομιών και κοινωνικής γενοκτονίας, ενώ η Γερμανία εξακολουθεί να μην αναλαμβάνει το κόστος της αναγκαίας αντιστάθμισης από την πλευρά της, ως μιας εμπορικά πλεονασματικής χώρας. Συνεπώς η υποκριτική στάση της πολιτικής ηγεσίας και ορισμένων ΜΜΕ του αγαπητού εταίρου μας, οι οποίοι μας κάνουν κήρυγμα για την ανηθικότητα της χώρας μας και του πληθυσμού της, αλλά και μιας υποκριτικής προτεσταντικής δημαγωγίας, υπάρχει για να αποκρύψει το γεγονός πως η χώρα αυτή έχει μετατοπίσει, μέσω των εμπορικών πλεονασμάτων, το κόστος της συμμετοχής της στην ευρωζώνη στους εταίρους της. Ανάμεσά σ' αυτούς και στην Ελλάδα.

Με αυτή την πολιτική της η Γερμανία έχει καταφέρει να διαλύσει την πολιτική της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και να απομακρύνει κάθε πιθανότητα οικονομικής σύγκλισης. Αντίθετα, συμβαίνει το αντίθετο, δηλαδή έχουμε απόκλιση. Αυτό αποδεικνύεται από τη σημερινή είδηση πως η χώρα μας έχει χάσει κάθε οικονομικό όφελος από τη συμμετοχή της στην ΕΕ και την ΟΝΕ (ένα 10% περίπου αύξηση στην οικονομία της) κι έχει πλέον επιστρέψει σε μια εποχή προ-Μάαστριχτ. Από εδώ και πέρα, η συμμετοχή της Ελλάδας στο πείραμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα είναι επιζήμια για την χώρα μας.

Οι ανοχύρωτες οικονομίες της Ευρώπης

Η Γερμανία εξάγει, οι υπόλοιποι εισάγουμε.
Η Γερμανία εισπράττει, οι υπόλοιποι πληρώνουμε.

Τα δύο παραπάνω θεσμικά προβλήματα του ευρώ έχουν οδηγήσει τις ευρωπαϊκές οικονομίες σε μια πρωτοφανή κατάσταση. Το πιο ξεκάθαρο αποτέλεσμα όλων αυτών των πολιτικών είναι η έκρηξη στα spreads, δηλαδή στα επίπεδα του κόστους δανεισμού μέσα στο πλαίσιο της ευρωζώνης. Το 2000, οι διαφορές των spreads ανάμεσα στα κράτη ήταν περίπου στο επίπεδο των 40 μονάδων βάσης. Σήμερα, η διαφορά στο κόστος δανεισμού ανάμεσα στα κράτη αποκλίνει πάνω από 1000 μονάδες βάσης από χώρα σε χώρα.

Αυτό μας δείχνει πως το ενιαίο νόμισμα, το ευρώ, δεν είναι στην ουσία καθόλου ίδιο για όλους! Αν δούμε δε και την ιστορία με τα ευρω-ομόλογα και την σθεναρή αντίσταση (ποιού άλλου) της Γερμανίας, τότε θα δούμε πως μετά από χρόνια οραματισμού για μια ενιαία ευρωπαϊκή οικονομία, έχουμε φτάσει πλέον στη φάση της πλήρους αποτυχίας του ευρωπαϊκού πειράματος.

Είναι προφανές πως η κάθε χώρα της ευρωζώνης έχει πολύ διαφορετικές πραγματικές τιμές και αξία για το ευρώ, όσον αφορά την αγοραστική δύναμη που έχει μέσω αυτού. Το νόμισμα μπορεί τυπικά να παραμένει κοινό και ενιαίο, στην ουσία όμως το κόστος πρόσβασης σ' αυτό για κάθε κράτος μέλος είναι τελείως διαφορετικό. Δηλαδή, το κόστος του ευρώ για τη Γερμανία είναι πολύ χαμηλότερο από τις ελλειμματικές χώρες PIIGS και αυτός είναι και ένας από τους κύριους λόγους της κατάρρευσης της ελληνικής οικονομίας. Ειδικά στη χώρα μας, η οποία υφίσταται και μια διαδικασία επιβεβλημένης "εσωτερικής υποτίμησης", το κόστος του Ευρώ είναι τελείως ασύμφορο, παρά τα όσα διαφημίζει η κυβέρνησή μας μέσω της προπαγάνδας της στα ντόπια ΜΜΕ. Με λίγα λόγια, το ευρώ δεν μας συμφέρει πια.

Το ελληνικό ευρώ δεν αξίζει δραχμή.
Το γερμανικό, αξίζει πολλά μάρκα. 

Όσο η Γερμανία θα αρνείται να δεχτεί κάποιους αντισταθμιστικούς μηχανισμούς, οι οποίοι θα διασφάλιζαν τη συνοχή της ευρωζώνης και της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και όσο η ίδια η Ευρώπη θα παραμένει όμηρος των ορέξεων του τραπεζικού καρτέλ και των οίκων αξιολόγησης, χωρίς να αλλάζει τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, τότε ναι μεν το Ευρώ θα είναι ένα κοινό νόμισμα σ' όλες τις χώρες, όμως στην πραγματικότητα θα έχει διαφορετική αξία για καθεμιά χώρα της ΕΕ. Αποτέλεσμα, οποιοδήποτε μέτρο κι αν πάρει η ΕΕ και η ΕΚΤ, θα είναι εκ των προτέρων αποτυχημένο και δεν θα μπορεί να διορθώσει το παραμικρό, καθώς το πρόβλημα είναι θεσμικό και οφείλεται καταρχήν σε κακό κεντρικό σχεδιασμό.

Οι πολιτικές προεκτάσεις αυτής της πορείας είναι σοβαρότατες και οι εξελίξεις καταστροφικές για όλες τις χώρες του ευρωπαϊκού πειράματος. Η κοινωνία μας θα πρέπει να προετοιμαστεί γι' αυτές τις εξελίξεις και θα πρέπει να διασφαλίσει καταρχήν την αυτονομία της σε τρόφιμα, η οποία της έχει αφαιρεθεί μέσα από τη συμμετοχή της στην Ένωση.