Montesquieu: Τελείωσε επιτέλους αυτό το τρομερό όνειρο;
Machiavelli: Όνειρο; Ααα Montesquieu: Θα θρηνείς για πολύ καιρό. Σκίσε το "Γράμμα του Νόμου", ζήτα συγχώρεση από τον Θεό για να βρεις την θέση σου στον Παράδεισο, γιατί τώρα έρχεται η τρομερή αλήθεια την οποία είχες ένα προαίσθημα. Δεν ήταν όνειρο αυτό για το οποίο σου μιλούσα.
Montesquieu: Τι μου λες;
Machiavelli: Αυτό που σου περιέγραψα - αυτό το σύνολο από τρομερά πράγματα στα οποία το πνεύμα σου λυγίζει από τρόμο, αυτό που μόνο η Κόλαση η ίδια θα μπορούσε να επιτύχει - όλα αυτά έχουν γίνει, στο κομμάτι του κόσμου το οποίο αφήσαμε πίσω.
Montesquieu: Που;
Machiavelli: Όχι, το να σου το πω θα σου επέφερε έναν δεύτερο θάνατο.
Montesquieu: Για όνομα του Θεού, μίλα!
Machiavelli: Λοιπόν. . . .
Montesquieu: Τι;
Machiavelli: Ο καιρός έχει περάσει.Βλέπεις τον κυκλώνα που με παίρνει
μακριά;
Montesquieu: Μακιαβέλι!
Machiavelli: Βλέπεις τις σκιές που περνούν όχι μακριά από εσένα και
καλύπτουν τα μάτια τους; Τις αναγνωρίζεις; Είναι οι δόξες που είναι ο
φθόνος όλου του κόσμου. Τώρα ζητούν την πατρίδα τους πίσω!
Montesquieu: Παντοτινέ Θεέ, πως το επέτρεψες αυτό!"
- Maurice Joly, Οι Διάλογοι του Machiavelli και του Montesquieu στην Κόλαση (1846)
Η απολυταρχική Δυστοπία που μας περιγράφει ο Joly, μέσα από το έργο του "Οι Διάλογοι του Machiavelli και του Montesquieu στην Κόλαση", είναι ήδη εδώ. Πρόκειται για μια Δυστοπία που αποτελεί "ένα σύνολο από τρομερά πράγματα" στα οποία, όταν εκτίθεται ο χαρακτήρας του Montesquieu, το πνεύμα του "λυγίζει από τρόμο". Είναι γύρω μας. Είναι ο πλανήτης μας που μεταμορφώνεται σε μια γιγαντιαία φυλακή. Σε τόπο πείνας, μαρτυρίου και καταπίεσης.
Όμως, ο Joly μας λέει και κάτι άλλο:
Montesquieu: Θα είσαι εντελώς τυφλός αν το εκλάμβανες αυτό σαν μια απολογία για την βασιλεία σου. Αν δεν καταλάβαινες πως αυτές τις λέξεις εκφράζουν μια βίαιη μετάνοια για το παρελθόν. Αυτές είναι στοϊκές λέξεις που θα σου ανακοινώνουν την μέρα της τιμωρίας σου.
Machiavelli: Με προβληματίζεις. Τότε θα έχει έλθει η ώρα να μειώσω την πίεση. Τότε θα παραχωρήσω ελευθερίες.
Montesquieu: Οι ακρότητες της καταπίεσης σου θα είναι χιλιάδες φορές καλύτερες. Ο λαός σου θα σου πει τότε: "Κράτα αυτά που άρπαξες."
- Maurice Joly, Οι Διάλογοι του Machiavelli και του Montesquieu στην Κόλαση (1846)
Σε αυτή την κατάσταση είμαστε τώρα εδώ στην χώρα αυτή. Το καζάνι βράζει, αλλά το καπάκι του Μνημονίου, της υφαρπαγής του ατομικού και εθνικού μας πλούτου, η υπονόμευση και το ξεπούλημα της εθνικής μας κυριαρχίας είναι το καπάκι της χύτρας από Σίδηρο και Μολύβι που μας κρατάει μέσα.
Οι δεσπότες μας είναι σίγουροι για τις ασφάλειες της χύτρας και μας πατάνε με τρομερό βάρος στο στήθος και δεν μπορούμε να ανασάνουμε. Είναι επίσης σίγουροι πως μας αξίζει αυτό στο οποίο σαδιστικά μας υποβάλουν: "Παίρνουμε ότι αξίζουμε". Είναι ακριβώς η λογική του βιαστή, η λογική του βιαστή ολόκληρων χωρών και κατηγορούμενου ως επίδοξου βιαστή καμαριέρων Dominique Strauss Kahn, η ολοκληρωτική λογική πως "το θύμα λαμβάνει αυτό που του αξίζει".
Το μόνο που έχει αξία για τους σημερινούς Δεσπότες είναι η απόλαυση του ποδοπατήματος του άλλου. Δεν σταματάνε πουθενά, ούτε στο να χρησιμοποιήσουν άτομα που είναι πιο κάτω από αυτούς στην κοινωνική σκάλα και βγάζουν ένα μεροκάματο, σαν το αντικείμενο που θα ικανοποιήσει τις ερωτικές τους φαντασιώσεις.
Όταν τους πιάνουν να το κάνουν (για την ακρίβεια, όταν τους την στήνουν οι όμοιοι τους) τότε χρησιμοποιούν το σύστημα και πετάνε μελάνια αριστερά και δεξιά σαν σουπιές για να καλύψουν το έγκλημα τους, προσλαμβάνουν δικηγόρους με μεροκάματο του εκατομμυρίου δολαρίων για να τους ξελασπώσουν, προσλαμβάνουν διαφημιστές της Μάντισον Άβενιου για να ισοπεδώσουν και να διασύρουν δημόσια το θύμα τους και μπαίνουν "φυλακή" σε πολυτελή διαμερίσματα στην Tribeca, όπου δεν τους λείπει τίποτα και συνεχίζουν να κάνουν ότι θέλουν.
Οι δεσπότες μας έχουν στήσει το παιχνίδι για να κερδίζουν μόνο αυτοί. Το μόνο που έχεις να κάνεις για να γίνεις σαν κι αυτούς είναι να είσαι ψυχοπαθής, διαρκώς θυμωμένος και άπληστος. Να πιστεύεις πως ο κόσμος αυτό σου χρωστάει και πως μπορείς να αρπάξεις αυτό που θες την κάθε δεδομένη στιγμή. Αυτό είναι το πρώτο βήμα για να γίνεις σαν κι αυτούς.
Οι δεσπότες μας παρακολουθούν σαδιστικά την κατάρρευση στην οποία οδήγησαν τον Δυτικό Πολιτισμό και την Ανθρωπιά, με την απληστία τους, την αρπακτικότητα τους και την ακόρεστη δίψα τους για εξουσία και χρήμα. Καυχάζουν ενώ ακούγονται τα πονεμένα μουγκρητά όλων εμάς των θυμάτων τους και γελάνε με τα όνειρα μας! Μας απεχθάνονται, θεωρούν πως εμείς πρέπει να πεθάνουμε, να κληροδοτήσουμε τον πλανήτη αυτό στα γαμψά τους νύχια.
Γελάνε όταν παίρνουν πίσω αυτά που έδωσαν πρόσκαιρα. Όταν είχε έλθει η ώρα να "μειώσουν την πίεση" γιατί είχαν φοβηθεί τον αντίπαλο τους. Τώρα, που είχαν τοποθετήσει τα πιόνια τους σε θέσεις κλειδιά, μας θερίζουν όλους μας, εξαπολύοντας ένα μεγάλο φαγοπότι, ένα κυνήγι με ανθρώπινα θηράματα για αυτούς και τους ομοίους τους.
Όμως ξεχνούν κάτι που μας λέει ο Joly: "Οι ακρότητες της καταπίεσης είναι χίλιες φορές καλύτερες" από αυτό που εκπορευόταν από αυτούς. Αυτό που μας προσέφεραν "απλόχερα", δηλαδή το όνειρο του υπερκαταναλωτισμού, έχει πεθάνει και δεν είναι πια αποδεκτό από κανένα.
Και στα σχέδια τους έχουν κάνει ένα βασικό λάθος: Είμαστε μορφωμένοι πολλοί από εμάς. Κοιτάμε τον κόσμο γύρω μας και τον καταλαβαίνουμε. Ξέρουμε τι μας κάνουν και πονάμε. Μας έχει μείνει η μνήμη του παρελθόντος, η ευημερία του, η αίσθηση πως κάποτε υπήρχε ελπίδα. Δεν είμαστε σε πλήρη άγνοια, δεν ξεχάσαμε ακόμα αυτό που είχαμε.
Και αυτό είναι κάτι το οποίο δεν μπορούν να μας πάρουν ποτέ, όσο και να προσπαθήσουν. Αυτό είναι ο λόγος που δεν θα τους θεωρήσουμε ποτέ κάτι περισσότερο από αυτό που πραγματικά είναι: Πειρατές, Ληστές, Απατεώνες, Εγκληματίες, Ψυχασθενείς και Καρκίνωμα στον Πλανήτη και την Ανθρωπότητα. Και με αυτό τους αφιερώνω κλείνοντας την ρήση του Benjamin Constant, τον οποίο αναφέρει ο χαρακτήρας του Montesquieu στους Διαλόγους:
